Relacja z Heineken Open'er Festival 2007

Relacja z Heineken Open'er Festival 2007 -  1

Nasze spóźnienie w opublikowaniu relacji tłumaczyć można jedynie szokiem, jakiego większość z nas doznała po gigu Indios Bravos, w pewnych kategoriach najbardziej wstrząsającym na festiwalu. Nie piszemy nic o nim, bo nie byliśmy w stanie zdecydować kto ma to robić. W pozostałych przypadkach do opisu koncertów oddelegowani zostali więksi lub mniejsi zwolennicy zespołu, tak więc relacja tchnie optymizmem (ale raczej nieporównywalnym z mainstreamowymi gazetami). Wybór omówionych występów jest raczej niedoskonały i w pełni subiektywny, choć nie pominęliśmy chyba żadnego istotnego wydarzenia. W redakcji panuje konsensus co do oceny organizacji: Alter Artowi i miastu Gdynia należą się ogromne pochwały za komunikację. Zorganizować transport dla osób o liczbie rzędu wielkości Białogardu (bo pomijam kempingowiczów i tych, co wracali samochodem, na piechotę, rowerem etc.), tak, by nikt nie czekał na autobus i nikt się w nim nie gnieździł jak w ulu, to mistrzostwo świata. Relatywny brak kolejek do dystrybutorów z piwem i toi-toiów też należy zapisać na plus organizatorom. Niewątpliwie jednak skandalem była drobiazgowa kontrola ochrony – myśl, by na festiwal nie móc wnosić własnego jedzenia i picia wydaje się być jednym z wielu żywych reliktów PRL i III RP zarazem. Gdy do tego dodać niewielką liczbę punktów gastronomicznych na terenie festiwalu (na jedzenie czy kawę czekało się od 30 do 60 minut), zarysowuje się wizja imprezy z dużymi jeszcze jak na zachodnie standardy niedociągnięciami. Bezalkoholowe, wodniste piwo nie wymaga komentarza.

Lecz cóż, jak ktoś słusznie zauważył, na festiwal nie przyjeżdża się by jeść i pić, ale liczy się Przyjaźń, Miłość i Muzyka. Za rok na pewno wrócimy do Kostrzyna. (jr)

Afro Kolektyw

Trener, trener Globisz, przyszedł do zawodników i powiedział JA TU NA MISTRZOSTWACH OCZEKUJĘ WYNIKU i przed meczem z Brazylią wygonił ich w plener, a Afro Kolektyw rozpoczął Opener. Sprawa jest oczywista, jak Tomasz Gollob gromi Piotra Śwista, tak tych, co szczali mu wczoraj do tornistra, zgromił ze sceny Afro wokalista. Zostało to przywitane gromkimi oklaskami, pomimo problemów ze spadającymi gaciami, Afrojaxa. Jax ma Wielkiego Sztu, Sztu ma na imię Michał, Michał grał solo i ciężko przy tym wzdychał, wciskając pedały dodawał efekty i na ch.. wam Sonic Youth gdy jest Afro Kolektyw? (ka)

The Car Is On Fire

Jakkolwiek narzekania na tegoroczny występ The Car Is On Fire są przesadzone, to bez wątpienia jest to zespół stworzony na mniejsze obiekty. Dwa tygodnie wcześniej widziałem warszawiaków w dusznej salce na kilkadziesiąt osób i dawno już nie podobali mi się tak na żywo. Być może tylko raz – rok temu właśnie na Openerze. Wtedy kwartet zagrał w namiocie, ku uciesze rozumiejących o co chodzi. Duża scena rzuciła wyzwanie, które – rozgrzewającemu, jakby nie było, przed Sonic Youth – zespołowi jakby nie do końca chciało się podejmować. Wysokojakościowe kompozycje to za mało, by porwać festiwalowy tłum. Faktycznie, można było odnieść wrażenie, że The Car Is On Fire nie zrobili wszystkiego, by koncert nabrał bardziej interaktywnego charakteru. Kiedy dodatkowo nagłośnienie (wokal!) odmawia posłuszeństwa, a obok ciebie jak spod ziemi wyrasta banda pogujących dzieciaków, zaczyna robić się czerstwo. Z niespodzianek dla bywalców: kaczor na przeszkadzajkach wnoszący mało-ale-dużo w numerach z „Lake & Flames” i wreszcie bardziej synth niż rockowa wersja „Can’t Cook”. Poza tym zapadające w pamięć „JW Construction” i świetne bisy. W ich skali cztery na szynach, polecam w małym klubie. (ka)

Sonic Youth

Na Sonic Youth na początku było przede wszystkim zbyt cicho. Stałem w niezłym miejscu, a wydawało mi się, że koncert jest nie na dużej, tylko gdzieś na małej scenie. Z tego też powodu całą druga połowę zawracała mi kilkuosobowa anglojęzyczna grupa, non stop nawijająca podczas największych hitów. Tych, dla dobra festiwalu, było sporo. A trochę szkoda, bo marzyłem o widoku uciekającej tłuszczy z wykrzywionymi twarzami i zasłaniających sobie uszy rękami jak w słynnym obrazie Muncha. Przez chwilę coś takiego się kroiło, kiedy zespół zapuścił standardowa dawkę noise'u wplatając w to jeszcze fragmenty audycji Polskiego Radia. Ale potem wyratował wszystko jakimś „Kool Thingiem” czy innym „100%”. Poza tym cztery utwory z „Daydream Nation” (w tym mój ukochany, nieoczekiwany „'Cross The Breeze”), sześć z „Rather Ripped”, dwa z „Goo”, po jednym z „Dirty”, „Sister” oraz finałowe „Bull In The Heather” z „Experimental Jet Set”. Nie wyczuwacie w tej relacji entuzjazmu? Po prostu nie potrafię pisać o takich sprawach – przyjeżdża ulubiony zespół i daje świetny koncert. Oni wymietli, ale dwa dni później przyjechała Bjork i zrozumiałem dlaczego tego lata byłem w Gdyni. (jr)

Relacja z Heineken Open'er Festival 2007 -  4

The Roots

Pochodzący z Filadelfii - jak sami siebie często określają – The Legendary Roots Crew, byli największą gwiazdą pierwszej odsłony festiwalu. Nie ma co ukrywać, jeśli decydowano się na kupno karnetu wyłącznie na ten jeden dzień, to powodem był występ The Roots. Rozpoczęli około 23.00 i zaprezentowali to, z czego słyną, czyli prawdziwą mieszankę stylistyk muzycznych. Połączenie hip-hopu z jazzowym i funkowym feelingiem oraz rockowym wymiataniem (druga część koncertu) musiało zrobić wrażenie. Pomijając zaledwie przyzwoity początek, panowie rozkręcali się z minuty na minutę. Usłyszeliśmy nagrania z ostatniego, wysoko ocenianego albumu „Game Theory”, ale nie zabrakło też rootsowych klasyków. Black Thought dał z siebie wszystko zarówno w przypadku „The Next Movement”, „Mellow My Man”, jak i „The Seed 2.0”. Nie mogło zabraknąć także ich własnych interpretacji klasyki rocka (m.in. „Masters Of War” Boba Dylana). Instrumentaliści pokazali, że umiejętności mają często nieosiągalne dla wielu stricte gitarowych zespołów, ale jeśli wirtuozeria brała górę nad muzyką, to tylko momentami. (pw)

DZIEŃ DRUGI

Out Of Tune

Grupie Out Of Tune, uchodzącej za jedno z najciekawszych zjawisk na rodzimej scenie indie-rockowej, udało się zgromadzić bodaj najliczniejszą grupę fanów pod sceną młodych talentów. Wczesna pora na pewno nie była sprzymierzeńcem dobrej zabawy, ale przyznać trzeba, że zespołowi udało się rozruszać zmęczoną już nieco deszczem i pojawiającym się błotem publiczność. Ogólnie występ był całkiem udany a Out Of Tune potwierdzili, że jedną z ich największych zalet jest nadążanie za światowymi (ściślej – brytyjskimi) trendami w muzyce rozrywkowej. I choć do kilku rzeczy można by się przyczepić, na przykład do wokalu Eryka albo jego różowych spodni, to i tak warszawska formacja zostawiła po sobie niezłe wrażenie. (pn)

O.S.T.R.

Jak wieść gminna niesie, O.S.T.R. z płyty na płytę podnosi swoje umiejętności. Produkuje coraz lepiej, tworzy coraz ciekawszą muzykę, operuje świetną techniką i flowem, jednocześnie poziom jego tekstów spada na łeb, na szyję. Nie znam się, lecz pod tym względem O.S.T.R. odwalił totalną żenadę. Podejrzewam, że to on powinien wystąpić instrumentalnie w namiocie zamiast raczyć widzów żarcikami na temat Renaty Beger, Tinky Winky’ego czy Misia Uszatka, należącymi do żelaznego repertuaru dowcipów dzwoniących telewidzów „Szkła kontaktowego”, bo świeżość tych wiców porównywalna była z parodiowaniem Wałęsy przez Jerzego Kryszaka. Gdy dodać do tego upierdliwe „zróbcie hałas”, które co chwila łodzianin wykrzykiwał ze sceny, otrzymujemy obraz czerstwego i pretensjonalnego show. Mikrowafle uratowały wieczór. (jr)

Groove Armada

Przypadło mi opisać koncert Groove Armady, bo cała redakcja zwinęła się z niego, w końcu padało. Niestety: ani nie jestem fanem czy znawcą zespołu, ani też wcale na koncercie na dobre nie byłem, po pół godzinie zmył mnie deszcz. Grupa szerzej znana z tanecznych hiciorów, „I See You Baby” i „Superstylin'” zagrała również na koncercie w Polsce. Groove Armada była wśród tych artystów, którzy zdecydowali się na połączenie obrazu z muzyką – na telebimie kręciły się różne tam obrazki, mi szczególnie przypadł do gustu ten z sylwetką męską na początku. Na pewno był to najbardziej taneczny (czyli konkurujący z zeszłorocznym Basement Jaxx) występ festiwalu, bo naprawdę solidny deszcz nie zniechęcił wielkiej rzeszy ludzi. Mnie niestety w końcu zniechęcił, bo głupi byłem i w samej koszulce chciałem zawojować tłum. Z zalążkami przeziębienia; jawnym oburzeniem na red. Wolanin, która zabrała do przechowalni dla mediów moje ciepłe rzeczy i nie chciała oddać, bo grała w pasjansa; parasolką pożyczoną od życzliwych ludzi z namiotu X-Boxa i kilkoma talonami, za które niestety nie udało się kupić herbaty (kolejka), stałem potem daleko i w sumie po fakcie żałowałem. Czemu? Bo próbka koncertu, którą dane mi było poznać kazała sądzić, że nie tylko Bjork i Afro Kolektyw wypadli powyżej marnej moim zdaniem średniej na festiwalu. (kjb)

Crazy P

Jak większość widzów, nie antycypowałem swojej obecności na koncercie Crazy P, niemniej jednak w określonych warunkach atmosferycznych w sobotę o godz. 22:00 dach namiotu wydawał się szczytem marzeń. Sam zespół nie okazał się sensacyjnym odkryciem. Owszem, było poprawnie, ich taneczne, popowe piosenki miały niezły groove, ale zbyt mało dało się z nich zapamiętać. Highlightem występu Crazy P była ich wokalistka, dziewczyna zarówno z odpowiednią prezencją, jak i głosem. Co jednak nie uratowało zespołu przed odpływem sporej części widowni, gdy tylko na zewnątrz zaczęło się rozjaśniać. (ka)

Relacja z Heineken Open'er Festival 2007 -  7

Beastie Boys

Obok LCD Soundsystem i Sonic Youth, Beastie Boys byli trzecią ekipą z Nowego Jorku, która zawitała na tegoroczny Open’er Festival. Panowie promowali przy okazji polskich występów, najnowszy, instrumentalny album „The Mix-Up”, stąd zdecydowali się wystąpić aż dwukrotnie. Pierwszy występ na głównej scenie miał przypomnieć zgromadzonej publiczności dorobek, z którego Beastie Boys zasłynęli głównie w latach 80. i 90. Drugi koncert, ostatniego dnia festiwalu, miał być już bardziej kameralny i w pełni instrumentalny. Trzeba powiedzieć, że opcja nr 1 jak najbardziej się sprawdziła. Panowie zaprezentowali swoje punk rockowe kompozycje („Heart Attack Man”, „Tough Guy” czy „Egg Raid On Mojo”), przypomnieli największe przeboje („Intergalactic”, „No Sleep Till Brooklyn” czy rzecz jasna „Sabotage”), ale nie zapomnieli też o licznej reprezentacji „Hello Nasty” i „To The 5 Boroughs” („Ch-Check it Out”, „Super Disco Breakin’”, „Three MCs & One DJ”). Na odbiór koncertu na pewno wpłynęły warunki atmosferyczne (ulewa w czasie występu Groove Armada zamieniła wszystko w błotne bagno), ale poza tym trudno było zarzucić coś samym wykonawcom. Opcja nr 2, czyli koncert instrumentalny, okazał się drugim pełnoprawnym występem Beasties. Panowie zagrali co prawda „Sabrosa” czy „B For My Name”, „The Gala Event” czy „Off The Grid” z najnowszego albumu, ale znaczną część występu stanowiły „normalne” kompozycje, tyle tylko, że z małym udziałem Mixmaster Mike’a. Usłyszeliśmy „Remote Control”, „Do It”, a na zakończenie „Sagotage”. Trzeba powiedzieć, że występ w namiocie wypadł jeszcze lepiej, a Panowie jak zwykle tryskali dobrym humorem. (pw)

Relacja z Heineken Open'er Festival 2007 -  8

Muse

Plotki głoszą, że koncert Muse pod względem logistycznym był największym dotychczasowym przedsięwzięciem organizatorów Open’era. Ci, którzy byli świadkami tego wydarzenia lub przynajmniej widzieli iloma ciężarówkami zwieziono do Gdyni sprzęt zespołu, na pewno nie będą z tym polemizowali. Od pierwszej do ostatniej minuty spektaklu z głównej festiwalowej sceny, przeobrażonej w coś w rodzaju wnętrza statku kosmicznego, uderzała w widzów kakofonia gitarowo-elektronicznych dźwięków i kalejdoskop świateł i obrazów. Świetnie dobrane zostały wizualizacje prezentowane na trzech ogromnych ekranach, które wrażenie robiły zwłaszcza jako uzupełnienie futurystycznych kompozycji z ostatniej płyty. Słowa spektakl użyłem wcześniej z premedytacją, bowiem cały występ został od początku do końca wyreżyserowany i ciężko było czasami oprzeć się wrażeniu, że więcej w tym wszystkim teatru niż rockowego koncertu. Do tego jednak Matt Bellamy (jednocześnie reżyser oraz główny aktor przedstawienia) i spółka zdążyli już swoich fanów przyzwyczaić. Występy Muse muszą być przygotowane z należytym rozmachem, w sposób perfekcyjny i dopracowany w najmniejszych szczegółach. Tutaj nie ma miejsca na improwizację (podobno w miejscu, gdzie Matt rzucił się na kolana wcześniej położona została dodatkowa warstwa wykładziny). Na szczęście pod względem technicznym Brytyjczykom nie można nic zarzucić a po dziesięciu latach istnienia mają oni na koncie wystarczająco dużo hitów i sprawdzonych pomysłów, żeby po brzegi wypełnić ponadgodzinny, koncertowy repertuar. Przymknąć należy więc oko na nieco przydługie przerwy pomiędzy piosenkami i zbyt silne wyeksponowanie elementów elektronicznych, które zwłaszcza w kilku pierwszych utworach zagłuszały głos wokalisty, a później zdominowały brzmienie gitar. Na pewno pod względem widowiskowym grupa spełniła wszelkie oczekiwania i należą jej się za to słowa uznania. (pn)

DZIEŃ TRZECI

Bloc Party

Można powiedzieć, że występowi Bloc Party sprzyjało na Open’erze niemal wszystko – relatywnie ładna pogoda, najpiękniejsza pora dnia (widok ze sceny na zachód słońca, którym zresztą muzycy szczerze się zachwycili) i skupiony pod sceną tłum indie-młodzieży, spragnionej występów przedstawicieli nowej fali gitarowego popu. Na długo przed pojawieniem się zespołu na scenie wiadomo było, że o ile tylko muzycy nie pójdą na łatwiznę i nie „zaliczą” tego festiwalu najmniejszym kosztem, publiczność będzie zachwycona. I tak też się stało. Seria doskonale znanych, wartkich przebojów (między innymi „Song For Clay”, „Banquet”, „Hunting For Witches”), wprowadziła wszystkich w skacząco-taneczny nastrój, który udzielił się momentalnie i trzymał aż do zagranego na bis (co zresztą można było przewidzieć) „Helicoptera”. Brzmienie od początku zdradzało, że występ nastawiony jest przede wszystkim na zabawę, co biorąc pod uwagę repertuar Bloc Party wcale nie powinno dziwić, aczkolwiek silnie zarysowana sekcja rytmiczna dusiła niestety gitarowe melodie w tych spokojniejszych momentach koncertu („I Still Remember” i „Sunday”), które tym samym okazały się najsłabszym jego punktem. Na szczęście to nie te piosenki zaważyły na odbiorze występu grupy. Najważniejsze, że Kele Okereke był tego dnia w świetnej formie wokalnej i psychicznej, a cały zespół w kulminacyjnych momentach udowodnił obiegową opinię, że na żywo brzmi przynajmniej tak samo dobrze jak na płytach. Jeżeli ktoś liczył natomiast na specjalne fajerwerki lub niespodzianki, to niestety (a może stety) się ich nie doczekał (poza dość nieoczekiwanym rajdem Kelego wzdłuż przejścia technicznego, podczas którego część fanów miała okazję przybić „piątkę” swojemu idolowi). Pewnie gdyby przyłożyć do tego występu obiektywne miary to okazałoby się, że wcale nie był rewelacyjny, ale komu chciałoby się przy takiej okazji silić na przesadną neutralność? Może kiedy występy tego formatu artystów staną się w Polsce normą, łatwiej będzie nam kręcić nosami. (pn)

Relacja z Heineken Open'er Festival 2007 -  10

Bjork

Z relacji z poprzedniego Openera można było wyciągnąć wniosek, że czym bardziej jakiś zespół się nadymał, tym bardziej było to żenadne (Placebo, Kanye West, Sigur Ros), natomiast nastawieni na bounce wykonawcy dali radę (Pharell Williams, Basement Jaxx, Franz Ferdinand). Może pogoda nie ta, ale w tym roku zawiedli mnie wszyscy artyści z tej działki poza The Roots i Groove Armadą, której występu widziałem tylko fragment. Koncert Bjork był jednym z nielicznych (może trzech?) wybitnych koncertów w moim życiu, podczas których emocje z jej wiekopomnych płyt zaserwowano nam w olśniewającej, ekscytującej formie, nie naruszającej nic a nic z odświętnego charakteru utworów. Wizualizacje grającego stolika, machające proporcami członkinie Icelandic Brass Section, wreszcie sama Bjork, stanowiły elementy tego porażającego występu. Patrzyłem na miny stojących obok współtowarzyszy i poza jedną redakcyjną czarną owcą, wszyscy wyglądali jakby wstrząsały nimi dreszcze, bo chyba tak w istocie było. Setlisty na większości koncertów z cyklu „Volta Tour” są podobne, ale tu znowu brawa dla Bjork, która z fantastyczną precyzją wybrała po prostu najlepsze piosenki ze swojej prawie 15-letniej kariery solowej. Nawet cztery piosenki z „Volty” to były właśnie te cztery dobre piosenki z „Volty”. Poza tym „Army of Me”, „All Is Full Of Love”, „Anchor Song”, „5 Years”, „I Miss You”, „Hyperballad” (wyciskacz łez), Joga” (wyciskacz łez x 2). Miazga (x 3). (jr)

LCD Soundsystem

Poza szczęśliwymi posiadaczami gustownych folii i wodoodpornymi robotami (obie te grupy zaliczyły występ Groove Armady, bardzo się nim później podniecając) do niedzieli, a właściwie już poniedziałku, godziny 1:00, nikt z uczestników festiwalu nie zaznał porządnej, tanecznej imprezy. Potrzebowaliśmy tego nieuczesanego grubaska z trzydniowym zarostem, który nazywa się James Murphy oraz – wbrew temu, co napisano w polskiej prasie, nazywając LCDS „jednoosobowym zespołem”, ale nie było to największe kuriozum wśród festiwalowych relacji, oj nie – gwardii jego przybocznych, wśród których brylował bębniarz o regularności robota i sprawności zwierzęcia. Obserwując aparycję nowojorczyka, jego drużyny i całą estradową oprawę finałowego show sceny głównej, przypomniałem sobie niedawny koncert Junior Boys w Warszawie. Przecięcie tych dwóch różnych występów leży w wizerunkowej szarzyźnie, która wypuszcza na pierwszy plan kapitalną muzykę i jej, a nie światłom czy kreacjom, każe bronić koncertu. Efekt był porywający. Kompilując setlistę z większości highlightów dotychczasowych albumów LCD Soundsystem, część rozciągając do rozmiarów parkietowych extended miksów, Murphy rozkręcił imprezę lata. Lekceważone „Yeah” z minuty na minutę zmuszało do ekstatycznego tańca; „Get Innocuous!” z Jamesem w roli trzeciego z bębniarzy urwało mi ważną część ciała; „All My Friends” zabrzmiało epicko i wzruszająco zarazem. Na bis dostaliśmy cover Joy Division, festiwal skończył się zaś monumentalnym wykonaniem „New York I Love You, But You’re Bringing Me Down”. Ktoś poszedł na Smolika? Nie jada się bitek wołowych po łososiu. (ka)

Wszystkie zdjęcia wykonał Łukasz Unterschuetz. Za możliwość ich wykorzystania dziękujemy portalowi www.trojmiasto.pl

Relacja z Heineken Open'er Festival 2007:

Dodaj komentarz

Komentarz:
Weryfikacja*:
 
captcha
 

Polecamy

statystyka

Przeczytaj także