Niedawna śmierć Hardy'ego Foxa odbiła się szerokim echem w środowisku muzycznym. Z tego powodu postanowiliśmy wrócić do debiutu grupy, z którą Fox związany był najsilniej.

Opisanie kulturotwórczej roli drugiej płyty Slowdive jest niezwykle trudne. Wprawdzie nie kryje się w niej siatka kodów i nawiązań, za to pełno w niej specyficznej wrażliwości i emocjonalności charakterystycznej dla tamtego okresu.

Wczoraj minęło równo 20 lat od wydanie debiutanckiej płyty Kalibra 44. Dziś Święto Niepodległości, czyli doskonała okazja, by przypomnieć ten niezwykle istotny kawałek narodowego dziedzictwa.

Manhattan Transfer nie uznają półśrodków, na których zbudowaliśmy nasze wyobrażenie o stylu lat 80., ale czy nie tak jak oni należałoby się zaprezentować publiczności, gdyby można było zaprezentować się jakkolwiek?

Tym razem odkurzamy nieco zapomnianą dream popową grupę, której debiut jest jedną z piękniejszych pocztówek z lat 90.

Yves Tumor wkracza tym krążkiem do ekstraklasy współczesnej elektroniki.

Finał serii, a w nim: mroczna strona Paula, materiał kontemplacyjny, patchworkowy muzak, hołdy dla standardów, no i konstatacja staruszka na fleku: balsamacja to zajebisty wynalazek.

W odcinku trzecim Paul gubi się w studiu Padghama, po czym zatraca się w ponownie – w rozpamiętywaniu Elvisa. Następnie kuma się z innym Elvisem, pisze ostatni wielki przebój i wraca do genezy nazwy macierzystego zespołu (coś tam z płonącym plackiem).

W odcinku drugim Macca daje się popisać skrzydłowym, odkrywa nową falę, rozwiązuje zespół i znowu zamyka się w piwnicy, by za chwilę wejść na szczyt. Bywa też jak Kamil Stoch.

W odcinku pierwszym: Bitels rozbija zespół, Ramon łapie barana za rogi, Paul rozwija skrzydła, wsiada na motor, ucieka do Lagosu i ciągle zdumiewa swobodą. Bywa też jak Adam Małysz.

Ta esencjonalna playlista jest dźwiękową ilustracją przeglądu post-beatlesowskiej dyskografii Paula McCartneya.

Wyczekiwany debiut artystki spełnia większość pokładanych nadziei i przynosi przy tym sporo zaskoczeń.