„Little Earthquakes” to nie tylko magnum opus artystki, lecz również jej wzorzec z Sèvres.

Istnieją albumy ponadczasowe, którymi potrafią zachwycać się kolejne pokolenia. Z okazji 20-lecia „White Pony” pokazujemy, dlaczego jest to właśnie jeden z takich materiałów.

Jan Błaszczak przybliżając czytelnikom Przekroju dorobek grupy, porównuje ją do takich zespołów jak Codeine, Slint, Low, Galaxie 500 i Yo La Tengo. Tylko że Duster jest trochę obok i trochę ponad taki namechecking, zwłaszcza na swoim debiucie.

Niedawna śmierć Hardy'ego Foxa odbiła się szerokim echem w środowisku muzycznym. Z tego powodu postanowiliśmy wrócić do debiutu grupy, z którą Fox związany był najsilniej.

Opisanie kulturotwórczej roli drugiej płyty Slowdive jest niezwykle trudne. Wprawdzie nie kryje się w niej siatka kodów i nawiązań, za to pełno w niej specyficznej wrażliwości i emocjonalności charakterystycznej dla tamtego okresu.

Brytyjski raper w uderzająco podobny do Brockhampton sposób połączył bengerową przewózkę z introspektywnymi balladami.

Żurawie zgrabnie łączą synth z noise rockiem: w efekcie nie da się nie zwrócić uwagi na ich brzmienie na „Poza Zasięgiem”.

Problem funkcjonowania kobiet w branży muzycznej to temat rzeka. Wyszczególnić na pewno trzeba trzy aspekty – bagatelizowanie, niedocenianie i podwójne standardy.

„We Are Always Alone” jest nagraniem obezwładniającym.

To podsumowanie jest próbą stworzenia patchworku ze wszystkich twarzy Screenagers, pokazując jednocześnie, że jesteśmy otwarci na dalsze zmiany i zaskoczenia, które z pewnością przyniosą nam całe lata dwudzieste.

Choć nie brak krytyków stylu, jaki grupa Oliego Sykesa przybrała w ostatnich latach, trzeba przyznać jedno: Bring Me The Horizon wciąż utrzymują się na powierzchni.

Jeśli można mówić o zmianach, to przede wszystkim na płaszczyźnie słownej: „The Ascension” jest płytą bardziej skoncentrowaną na otaczającej nas rzeczywistości i na jej problemach.