Pięć ostatnich albumów Bowiego – okres umacniania pomnikowości, a może czas tworzenia się na niej rys?

W czwartej części naszej dzielnej retrospektywy przyglądamy się okresowi, w którym forma Bowiego przypominała rollercoaster.

Trylogia berlińska, „Scary Monsters”, „Let’s Dance”. W trzecim odcinku przeglądu Davida Bowiego mierzymy się z naprawdę ważnymi dziełami, co nie znaczy, że nasze opinie nie mogą Was trochę zaskoczyć.

Od Alladyna Rozsądnego do Chudego, Białego Księcia, czyli zapraszamy na kolejne stacje rozpędzonego pociągu historii, którego pasażerem, a jednocześnie w coraz większym stopniu maszynistą, jest David Bowie.

Pierwsze pięć płyt David Bowiego to doskonała prezentacja możliwości dwudziestokilkulatka ubiegającego się o stanowisko legendy popkultury.

„Be The Cowboy” wykracza poza gitarowy sztafaż, coraz odważniej eksponując muzyczną wszechstronność oraz, nie owijając w bawełnę, naprawdę solidny songwriting urodzonej w Japonii artystki.

Aphex Twin jest na pewno ciekawym studium dla socjologa sztuki. Sprawdzamy czy jego nowe wydawnictwo jest równie ciekawym materiałem dla potencjalnego słuchacza.

„Bon Voyage” jest ofertą skrojoną pod gusta muzycznych świrów, turystycznym rejsem all inclusive zawierającym pakiet niezapomnianych wrażeń skondensowany do rozmiaru skromnych trzydziestu minut.

Teyana na soulowych patentach Westa hołduje girlsbandowym standardom.

Po feralnym krążku z 2010 roku Interpol pomału wraca do formy.

Muzyczna dojrzałość spotyka niezobowiązującą formę – tak w telegraficznym skrócie można byłoby scharakteryzować “Future Me Hates Me”.

Gorące synthowe lato z Tomaszem Makowieckim.