Pięć ostatnich albumów Bowiego – okres umacniania pomnikowości, a może czas tworzenia się na niej rys?

W czwartej części naszej dzielnej retrospektywy przyglądamy się okresowi, w którym forma Bowiego przypominała rollercoaster.

Trylogia berlińska, „Scary Monsters”, „Let’s Dance”. W trzecim odcinku przeglądu Davida Bowiego mierzymy się z naprawdę ważnymi dziełami, co nie znaczy, że nasze opinie nie mogą Was trochę zaskoczyć.

Od Alladyna Rozsądnego do Chudego, Białego Księcia, czyli zapraszamy na kolejne stacje rozpędzonego pociągu historii, którego pasażerem, a jednocześnie w coraz większym stopniu maszynistą, jest David Bowie.

Pierwsze pięć płyt David Bowiego to doskonała prezentacja możliwości dwudziestokilkulatka ubiegającego się o stanowisko legendy popkultury.

Single w parach w zamrożeniu, ale jedna piosenka prosiła się o taką podwójną recenzję.

Tak jest. Wróciliśmy.

Pierwszy solowy album lidera Mansun ukazuje się późno, ale jest całkiem satysfakcjonujący.

Singiel był u nas oceniony bardzo nisko, album okazał się lepszy, ale tylko trochę.

Od „Causers Of This” sporo już minęło, ale Toro Y Moi chyba zatacza koło i wraca do swoich najlepszych patentów w nieco bardziej melancholijnej tym razem wersji.

Olsztyn Green Festival nie ma wielkich ambicji. Grają na nim polscy artyści szeroko pojętej alternatywy, a na samo wydarzenie nie zawitają raczej osoby spoza regionu. Czy musi być to jednak wada? Czy może on zadowolić gusta pasjonata muzyki czytającego screenagers? Przekonajmy się.

Line-up tegorocznego OFFa nawiązywał raczej do własnych, wypracowanych wcześniej standardów, a nie do tego, co obecnie dominuje na światowej scenie muzycznej. Nie znaczy to jednak, że skład OFF Festivalu rozczarowywał.