Kontynuujemy przegląd albumów The Cure, przechodząc do późnej twórczości Roberta Smitha.

Z okazji niedawnych sześćdziesiątych urodzin Roberta Smitha oraz czterdziestolecia „Three Imaginary Boys”, prezentujemy pierwszą część przeglądu albumów The Cure.

Finał serii, a w nim: mroczna strona Paula, materiał kontemplacyjny, patchworkowy muzak, hołdy dla standardów, no i konstatacja staruszka na fleku: balsamacja to zajebisty wynalazek.

W odcinku trzecim Paul gubi się w studiu Padghama, po czym zatraca się w ponownie – w rozpamiętywaniu Elvisa. Następnie kuma się z innym Elvisem, pisze ostatni wielki przebój i wraca do genezy nazwy macierzystego zespołu (coś tam z płonącym plackiem).

W odcinku drugim Macca daje się popisać skrzydłowym, odkrywa nową falę, rozwiązuje zespół i znowu zamyka się w piwnicy, by za chwilę wejść na szczyt. Bywa też jak Kamil Stoch.

„Panikhida” to naturalne następstwo myśli i rozważań „Liturgii”.

Tyler, the Creator dokonuje kolejnego kroku na swojej ścieżce ku dorosłości, nagrywając przy okazji bardzo dobry album.

Nowojorski zespół powrócił z bardzo silnym albumem. Szkoda tylko, że za silnym, aby być ciekawym.

„Dedicated” nie przynosi żadnych zaskoczeń.

Był starszy od punkowców o prawie jedno pokolenie. Łysiejący, brodaty, w sportowej marynarce i ciemnych okularach przypominał stukniętego prawnika, którym zresztą był z wykształcenia. Kiedy jednak chwytał za gitarę, nie miał sobie równych. Dzisiaj mija 15 lat od jego śmierci. Oto przegląd najciekawszych momentów kariery Roberta Quine’a.

Analizujemy szczerość i kontekst twórczości najpopularniejszej nastoletniej gwiazdy bieżącego roku.

Herndon wraz z przyjaciółmi pokazuje, że można pokochać sztuczną inteligencję.