Pięć ostatnich albumów Bowiego – okres umacniania pomnikowości, a może czas tworzenia się na niej rys?

W czwartej części naszej dzielnej retrospektywy przyglądamy się okresowi, w którym forma Bowiego przypominała rollercoaster.

Trylogia berlińska, „Scary Monsters”, „Let’s Dance”. W trzecim odcinku przeglądu Davida Bowiego mierzymy się z naprawdę ważnymi dziełami, co nie znaczy, że nasze opinie nie mogą Was trochę zaskoczyć.

Od Alladyna Rozsądnego do Chudego, Białego Księcia, czyli zapraszamy na kolejne stacje rozpędzonego pociągu historii, którego pasażerem, a jednocześnie w coraz większym stopniu maszynistą, jest David Bowie.

Pierwsze pięć płyt David Bowiego to doskonała prezentacja możliwości dwudziestokilkulatka ubiegającego się o stanowisko legendy popkultury.

Od raperów stereotypowo oczekujemy jakiejś reprezentacji tzw. prawdziwego życia. A co jeśli prawdziwego życia jest zwyczajnie coraz mniej?

Ociągaliśmy się z recenzowaniem tego albumu, ale leniwa muzyka przecież tego nie przyspieszała.

Warto na kilkadziesiąt minut stracić głowę dla Nogi, Nogi Erez.

Dla wszystkich tych, którzy wybierają się w środę na gdyński koncert, ale przede wszystkim dla wszystkich tych, dla których "OK Computer" to album ważny.

Zawiódł, nie zawiódł? Przekombinował, a może nagrał niezwykle ciekawy album o poszukiwaniu boskości i pierwotności? Piotr Wojnar i Paweł Ćwikliński spierają o „DAMN”.

Kontynuujemy pisanie o młodych zdolnych w elektronice, po Jlin czas na Chino Amobiego.

„Black Origami” stawia na misterne składanie wielu warstw rytmu, nie tracąc wiele z energii debiutanckiego albumu.