Wydane po ośmioletniej ciszy „Fetch The Bolt Cutters” to dobra okazja do podsumowania całego dorobku Fiony Apple, szczególnie że dotychczas była u nas skandalicznie pomijana w recenzjach.

Kontynuujemy przegląd albumów The Cure, przechodząc do późnej twórczości Roberta Smitha.

Z okazji niedawnych sześćdziesiątych urodzin Roberta Smitha oraz czterdziestolecia „Three Imaginary Boys”, prezentujemy pierwszą część przeglądu albumów The Cure.

Finał serii, a w nim: mroczna strona Paula, materiał kontemplacyjny, patchworkowy muzak, hołdy dla standardów, no i konstatacja staruszka na fleku: balsamacja to zajebisty wynalazek.

W odcinku trzecim Paul gubi się w studiu Padghama, po czym zatraca się w ponownie – w rozpamiętywaniu Elvisa. Następnie kuma się z innym Elvisem, pisze ostatni wielki przebój i wraca do genezy nazwy macierzystego zespołu (coś tam z płonącym plackiem).

„Ultra Mono” zdaje się kontynuować trend bardziej z „Joy as an Act of Resistance” niż z debiutu.

Po rewelacyjnym „The Whole Thing Is Just There” z 2018 Young Jesus kolejny raz pokazują nam inny świat.

Wydany w 2017 roku przez Protomartyr album – „Relatives in Descent” – kończył się w dość pokrzepiający w stosunku do reszty płyty sposób. Ich najnowsze dzieło – „Ultimate Success Today” – już od pierwszych nut i słów pokazuje jednak, że zespół nie odszedł od swojego charakterystycznego, przygnębiającego wizerunku.

Agus swoją muzyką tworzy nowe światy, ale też w niezwykle dojrzały sposób rozprawia się z tym, w którym na co dzień funkcjonuje.

„Pryzmaty” nie pozostawiają cienia wątpliwości – są ważnym krokiem na drodze Heleny Marzec-Gołąb do odważnego wyrażania siebie.

Powiedzmy sobie jedno: Lianne La Havas bezsprzecznie znajduje się w gronie najlepszych współczesnych wokalistek.

Boris się nie starzeje, a „No” jest tego najlepszym przykładem.