Kontynuujemy przegląd albumów The Cure, przechodząc do późnej twórczości Roberta Smitha.

Z okazji niedawnych sześćdziesiątych urodzin Roberta Smitha oraz czterdziestolecia „Three Imaginary Boys”, prezentujemy pierwszą część przeglądu albumów The Cure.

Finał serii, a w nim: mroczna strona Paula, materiał kontemplacyjny, patchworkowy muzak, hołdy dla standardów, no i konstatacja staruszka na fleku: balsamacja to zajebisty wynalazek.

W odcinku trzecim Paul gubi się w studiu Padghama, po czym zatraca się w ponownie – w rozpamiętywaniu Elvisa. Następnie kuma się z innym Elvisem, pisze ostatni wielki przebój i wraca do genezy nazwy macierzystego zespołu (coś tam z płonącym plackiem).

W odcinku drugim Macca daje się popisać skrzydłowym, odkrywa nową falę, rozwiązuje zespół i znowu zamyka się w piwnicy, by za chwilę wejść na szczyt. Bywa też jak Kamil Stoch.

Czternasta odsłona festiwalu pod kuratelą Artura Rojka została odebrana przez publiczność jako najlepsza edycja od kilku lat. O tym, co na jej temat sądzi redakcja Screenagers, przeczytacie w załączonej relacji.

Debiut Hanako to nagranie pełne bezwzględnej pierwotnej energii wymieszanej ze wściekłością.

Czy „Keepsake” to dreampopowy powiew świeżości? Tak, aczkolwiek nie.

Mering na „Titanic Rising” zmienia swoje oblicze i próbuje nieco bardziej piosenkowego formatu.

Nowy Thom Yorke to... nowy Thom Yorke.

Główną zaletą „Late Night Feelings” jest niebanalność.

Mac DeMarco na nowym albumie dojrzewa, ale za to popada w nudziarstwo.