Wydane po ośmioletniej ciszy „Fetch The Bolt Cutters” to dobra okazja do podsumowania całego dorobku Fiony Apple, szczególnie że dotychczas była u nas skandalicznie pomijana w recenzjach.

Kontynuujemy przegląd albumów The Cure, przechodząc do późnej twórczości Roberta Smitha.

Z okazji niedawnych sześćdziesiątych urodzin Roberta Smitha oraz czterdziestolecia „Three Imaginary Boys”, prezentujemy pierwszą część przeglądu albumów The Cure.

Finał serii, a w nim: mroczna strona Paula, materiał kontemplacyjny, patchworkowy muzak, hołdy dla standardów, no i konstatacja staruszka na fleku: balsamacja to zajebisty wynalazek.

W odcinku trzecim Paul gubi się w studiu Padghama, po czym zatraca się w ponownie – w rozpamiętywaniu Elvisa. Następnie kuma się z innym Elvisem, pisze ostatni wielki przebój i wraca do genezy nazwy macierzystego zespołu (coś tam z płonącym plackiem).

Sentino na „Czary Mary” wydaje się człowiekiem dojrzalszym, nie rzuca już zabawnych, przechwałkowych wersów, ale wciąż wykazuje imponującego skilla za piórem.

Brytyjski raper w uderzająco podobny do Brockhampton sposób połączył bengerową przewózkę z introspektywnymi balladami.

Żurawie zgrabnie łączą synth z noise rockiem: w efekcie nie da się nie zwrócić uwagi na ich brzmienie na „Poza Zasięgiem”.

Problem funkcjonowania kobiet w branży muzycznej to temat rzeka. Wyszczególnić na pewno trzeba trzy aspekty – bagatelizowanie, niedocenianie i podwójne standardy.

„We Are Always Alone” jest nagraniem obezwładniającym.

To podsumowanie jest próbą stworzenia patchworku ze wszystkich twarzy Screenagers, pokazując jednocześnie, że jesteśmy otwarci na dalsze zmiany i zaskoczenia, które z pewnością przyniosą nam całe lata dwudzieste.

Choć nie brak krytyków stylu, jaki grupa Oliego Sykesa przybrała w ostatnich latach, trzeba przyznać jedno: Bring Me The Horizon wciąż utrzymują się na powierzchni.