Pięć ostatnich albumów Bowiego – okres umacniania pomnikowości, a może czas tworzenia się na niej rys?

W czwartej części naszej dzielnej retrospektywy przyglądamy się okresowi, w którym forma Bowiego przypominała rollercoaster.

Trylogia berlińska, „Scary Monsters”, „Let’s Dance”. W trzecim odcinku przeglądu Davida Bowiego mierzymy się z naprawdę ważnymi dziełami, co nie znaczy, że nasze opinie nie mogą Was trochę zaskoczyć.

Od Alladyna Rozsądnego do Chudego, Białego Księcia, czyli zapraszamy na kolejne stacje rozpędzonego pociągu historii, którego pasażerem, a jednocześnie w coraz większym stopniu maszynistą, jest David Bowie.

Pierwsze pięć płyt David Bowiego to doskonała prezentacja możliwości dwudziestokilkulatka ubiegającego się o stanowisko legendy popkultury.

Death Grips już za moment wydają długo wyczekiwany album, a my sprawdzamy, jak na razie to wygląda z ich nową muzyką.

Album wydany ponownie po latach, u nas recenzowany po paru miesiącach, ale i tak niewiele się tu zestarzało.

Iwański + Ziołek + Pinhas = jeszcze lepsze Kapital

Jako uzupełnienie i podsumowanie ostatnich wpisów na Screenagers prezentujemy składankę zbierającą różne oblicza shoegaze'u.

Chvrches + Warpaint + Cocteau Twins + Minks + The Sweet Release of Death = Just Mustard?

Od shoegaze’u do retrofuturystycznego synth dream popu. Poprzez wymknięcie się charakterystycznemu dla gatunku rozmyciu, rosyjska grupa przeprowadziła zręczną ucieczkę przed groźbą niewyraźności w stronę wyrazistości.

Chicagowskie Daysee ma w sobie coś z ducha Złotej Jesieni: choć stawiają pierwsze kroki (600 coś polubień na Fejsie), to odważnie igrają sobie z różnymi muzycznymi tradycjami, kombinując z brzmieniem, szumami, efektami, lo-fi zgrzytami, a przede wszystkim chwytliwymi melodiami.