W odcinku pierwszym: Bitels rozbija zespół, Ramon łapie barana za rogi, Paul rozwija skrzydła, wsiada na motor, ucieka do Lagosu i ciągle zdumiewa swobodą. Bywa też jak Adam Małysz.

W odcinku drugim Macca daje się popisać skrzydłowym, odkrywa nową falę, rozwiązuje zespół i znowu zamyka się w piwnicy, by za chwilę wejść na szczyt. Bywa też jak Kamil Stoch.

W odcinku trzecim Paul gubi się w studiu Padghama, po czym zatraca się w ponownie – w rozpamiętywaniu Elvisa. Następnie kuma się z innym Elvisem, pisze ostatni wielki przebój i wraca do genezy nazwy macierzystego zespołu (coś tam z płonącym plackiem).

Finał serii, a w nim: mroczna strona Paula, materiał kontemplacyjny, patchworkowy muzak, hołdy dla standardów, no i konstatacja staruszka na fleku: balsamacja to zajebisty wynalazek.