Pięciolecie z dwójką z przodu

Miejsca 41 - 50

Obrazek pozycja 50. Biffy Clyro - The Vertigo Of Bliss (2003)

50. Biffy Clyro - The Vertigo Of Bliss (2003)

Biffy Clyro to na obecną chwilę zespół najbardziej hałaśliwy spośród tych melodyjnych, i najbardziej melodyjny spośród tych hałaśliwych. Płytą "The Vertigo Of Bliss" udowodnili mistrzowski kunszt w komponowaniu połamanych, niekoniecznie liniowych utworów. Łączą elementy, które nieczęsto spotyka się na jednym albumie. W ich muzyce jest coś z emo-core, coś z folk-rocka, wszystko to jednak plasuje się jako dodatek do typowo rockowej stylistyki. Momentami grupa umiejętnie balansuje na granicy tzw. nu-metalu, zwłaszcza kiedy ciężkim uderzeniom strun gitary towarzyszy krzyk Simona Neila. Równie często jednak jego wokal, wspomagany w duecie przez Jamesa Johnstona, brzmi zaskakująco lekko i ciepło. Jedną z największych zalet "The Vertigo Of Bliss" jest właśnie urozmaicenie albumu, które nie pozwala się nudzić przez okrągłą godzinę. Do tego każdy utwór utrzymuje ten sam, wysoki poziom materiału. Nie da się ukryć, że po nieudanym debiucie zespołowi udało się mocno zaskoczyć krytyków. Druga płyta jest bardziej dojrzała, bardziej agresywna i po prostu dużo lepsza. Biffy Clyro to chyba najbardziej amerykański z wyspiarskich zespołów. No dobrze, może nie wyspiarskich, ale ze szkockich na pewno. (pn)

Obrazek pozycja 49. Doves - Lost Souls (2000)

49. Doves - Lost Souls (2000)

Kiedy 4 czerwca 1976 roku Sex Pistols wkroczyli na scenę Lesser Free Trade Hall, mało kto mógł podejrzewać, że właśnie rozpoczyna się złote dwudziestolecie muzyki Manchesteru, które skończyło się dopiero wraz z najpłodniejszym okresem Oasis. Od kilku lat w mieście Iana Curtisa panuje posucha - brakuje wybitnych muzyków, palmę pierwszeństwa przejęły Londyn czy, zaskakująco, Brighton. Sytuację próbuje ratować znakomite trio Doves, choć debiutancki album braci Williams i ich kumpla Goodwina niewiele wynosi z muzycznej przeszłości Manchesteru. Tak, pobrzmiewają tu czasem echa songwritingu Noela Gallaghera, konkretnie w epickim, doskonałym w całym tego słowa znaczeniu "The Cedar Room" - ostatnim z wielkich hymnów XX wieku, którego przeznaczeniem jest pięćdziesięciotysięczny stadion. Muzyka na "Lost Souls" posiada jednak swoją własną, szlachetną duszę, a zespół unika szufladek: duże ilości akustyków równoważy dostojnymi smykami ("The Man Who Told Everything") czy klawiszami ("Here It Comes"), a urokliwe piosenki ("Melody Calls", "Catch The Sun") bezproblemowo współpracują z psychodelizującymi, głównie instrumentalnymi jamami ("Firesuite", "Rise"), które zdominowały pierwszą część płyty. Efekt: niepozorny zespół znaczy dziś więcej, niż wskazywałaby na to popularność jego płyt. Częstotliwość, z jaką przywołują tych "lost heroes" recenzenci jest tego najlepszym dowodem. (ka)

Obrazek pozycja 48. Mogwai - Rock Action (2001)

48. Mogwai - Rock Action (2001)

Opisując Mogwai, trzeba powiedzieć, że jest to zespół, który: po pierwsze, nie nagrywa słabych płyt, po drugie, nie kopiuje swoich własnych pomysłów, lecz za każdym razem wprowadza porcję (mniejszą lub większą) innowacji. Ten scenariusz szkocka grupa zrealizowała także przy okazji "Rock Action". Wśród cech charakterystycznych tego albumu można wymienić monotonne i melancholijne brzmienie, smutny nastrój oraz przede wszystkim uduchowioną, metafizyczną aurę, dodającą wyjątkowości każdej kompozycji. Choć wszystkie utwory na "Rock Action" tworzą jednorodną ścianę dźwięków, praktycznie w każdym daje się wyróżnić pewne smaczki jak wyciszony wokal w "Take Me Somewhere Nice" czy bajecznie rozwijająca się melodia w "2 Rights Makes 1 Wrong". To one decydują o tym, że "Rock Action" po raz kolejny potwierdza absolutną klasę światową Mogwai i miejsce zespołu w czołówce najlepszych post-rockowych zespołów ostatnich lat. (kw)

Obrazek pozycja 47. PJ Harvey - Stories From The City, Stories From The Sea (2000)

47. PJ Harvey - Stories From The City, Stories From The Sea (2000)

"Stories From The City, Stories From The Sea" to bez wątpienia płyta zaskakująca. Nie sądzę, aby przed wydaniem tego albumu wiele osób spodziewało się, że nowe dzieło Polly będzie... przebojowe. Rzeczona przebojowość nie jest oczywiście tą z różnych TOP-LIST, tak więc spotykane gdzieniegdzie określenia tej płyty jako popowej, można skwitować jedynie uśmiechem politowania. Z pewnością jednak jest to najmniej surowe z wydawnictw artystki. Trzy pierwsze utwory cechy szlagieru zawdzięczają przede wszystkim melodyjnym partiom gitary akustycznej. Ten instrument tworzy także nastrój najbardziej znanej piosenki z "Historii" - "This Mess We're In". Erotyczny tekst w tym utworze PJ śpiewa razem z Thomem Yorkiem. Wokalista Radiohead użycza też głosu w "One Line" i "Beautiful Feeling". "Stories From The City, Stories From The Sea" nie jest płytą monotonną. Przykładem może być kipiący rockową energią "Kamikaze". Jednostajny rytm i rzężące gitary są składnikami pięknego miłosnego hymnu "This Is Love". Zadziorność tej kompozycji nie predestynuje jej jednak do miejsca na jakiejkolwiek walentynkowej składance. (ww)

Obrazek pozycja 46. Hope Of The States - The Lost Riots (2004)

46. Hope Of The States - The Lost Riots (2004)

To jedna z tych płyt, które potrzebują nie kilku, lecz kilkunastu przesłuchań, aby mogły w pełni ukazać swoje piękno. "The Lost Riots" pozornie tylko monotonna i jednostajna jako całość tworzy organizm. Organizm, którego każda część jest niezbędna i znajdująca się na właściwym miejscu. Instrumentalny wstęp w postaci "The Black Amnesias" ukazuje charakterystyczne cechy kompozycji znajdujących się na albumie: zgrabne manipulowanie tempem, dudniącą gdzieś w tle perkusję i przede wszystkim stopniowo rozwijającą się grę gitar. Ten ostatni element dominuje praktycznie w każdym utworze. Od przebojowych w dość oczywisty sposób "Enemies/Friends" i "Nehemiah" do miejscami zgiełkowych "Black Dollar Bills" i "Goodhorsehymn" słuchacz może podziwiać kunszt gitarzystów. "Hope of the States" umiejętnie operują także innym instrumentarium. Pianino wraz z solówkami Theaker'a i Lawrence'a i śpiewem Sama Herlichy nadaje rytm "Sadness On My Back". Smyczki będące w zespole domeną Paula'a Wilsona są częścią składową mojego osobistego faworyta: "66 Sleepers To Summer". Ten utwór to także popis perkusisty, marszowy rytm wydaje się ożywiać głos frontmana przesiąknięty nieco manierą wokalną Thoma Yorka. Płyta posiadająca tylko jedną wadę: nie zachwyca od razu. (ww)

Obrazek pozycja 45. Sigur Rós - ( ) (2002)

45. Sigur Rós - ( ) (2002)

Trzeci album islandzkiego Sigur Rós w momencie wydania wywołał spore kontrowersje. Przez jednych został uznany za dzieło doskonalsze, spójniejsze, a także bardziej poruszające niż klasyczne już "Agaetis Byrjun". Z drugiej strony pojawiły się też głosy rozczarowanych recenzentów, którzy zarzucali zespołowi rozlazłość nowych kompozycji oraz brak nowych pomysłów. Urok albumu nie tkwił jednak w poszczególnych utworach (aczkolwiek można pokusić się o wyróżnienie tych zdecydowanie najlepszych), ale w koncepcie, w muzycznej całości. Zamknięty pomiędzy dwoma nawiasami, a jednocześnie w pełni oderwany od rzeczywistości, przykuwał uwagę od pierwszej do ostatniej minuty. Pod względem klimatu płyta prezentowała dwa oblicza: pierwsze cztery utwory to kompozycje delikatne, wręcz rozmarzone - przede wszystkim oparte na brzmieniu pianina oraz łagodnie tkanych gitarowych dźwiękach. Druga część, która kończy się zmasowanym gitarowym hałasem, to już muzyczny mrok, smutek i zwątpienie. Warto także wspomnieć o istotnym elemencie, który decyduje o wyjątkowej spójności tego albumu. Jest nim jedyna w swoim rodzaju, anielska barwa głosu Jonsiego Birgissona, dzięki czemu na "( )" melancholijne pejzaże, wyczarowywane przez Sigur Rós nabierają jeszcze pełniejszych barw. (pw)

Obrazek pozycja 44. The Shins - Chutes Too Narrow (2003)

44. The Shins - Chutes Too Narrow (2003)

Istnieje wąska grupa artystów bez wątpienia nie silących się na specjalną oryginalność, ale mimo tego bardzo cenionych przez krytykę. To są ci panowie między innymi. Przecież całe "Chutes Too Narrow" znamy jeszcze przed jego odtworzeniem dzięki zestawowi "lektur obowiązkowych" made in USA, od Beach Boys i Byrds począwszy, na Guided By Voices i Neutral Milk Hotel skończywszy. Mimo tego nikt nie śmie podważać wartości The Shins. W czym tkwi udzielający się wszystkim po kolei urok tego albumu? W jego bezpretensjonalności? W niezobowiązującym, letnim klimacie? W prostych piosenkach, które nigdy się nie nudzą i nie popadają w infantylność? Nie ma tu dobrej i złej odpowiedzi. Wydany dwa lata po nieco pominiętym "Oh, Inverted World", pogodniejszy od niego "Chutes" jest czymś w stylu sympatycznej, beztroskiej przejażdżki po amerykańskiej prowincji. Ta płyta zdecydowanie nie wie, czym jest dłużyzna, bo kończy się dokładnie w momencie, kiedy zespół zwalnia tempo zapodawania doskonałych pomysłów z kilkunastu do "zaledwie" kilku na utwór, zamykając album nieskomplikowanym, snującym się "Those To Come". Wcześniej jednak daje radę wyczarować z tych rozkosznych, popowych piosenek logiczną układankę. Ta sprawi, że nie schowacie za szybko zębów z radości. (ka)

Obrazek pozycja 43. The White Stripes - Elephant (2003)

43. The White Stripes - Elephant (2003)

Wrzawa jaka wytworzyła się wokół "Elephant" dla przeciwników The White Stripes była niewytłumaczalna, dla fanów jak najbardziej zasłużona. Jeszcze zanim album ujrzał światło dzienne, New Musical Express umieścił go w swojej setce płyt wszechczasów! Niektórzy kręcili nosami, za czym szło niesprawiedliwie krytyczne traktowanie zespołu, natomiast inni chętnie podchwycili prasowe hasła. Na pewno "Elephantowi" daleko nie tylko do najwybitniejszych płyt w historii, ale i do wcześniejszego albumu samych White Stripes, "White Blood Cells". Przekładając The Stooges, blues i tradycyjną amerykańską muzykę rozrywkową na język dostępnego dla wszystkich popu, wykroili riff i rockowy przebój roku (ciężko znaleźć kontrkandydata dla "Seven Nation Army"), ale samą płytą chyba nie spełnili pokładanych w nich po poprzednim albumie nadziei. Wspaniałe są wymienione już wcześniej "Seven Nation Army" czy "In The Cold, Cold Night". Również pozostała większość materiału znakomicie się broni, włącznie z błyskotliwym coverem utworu Burta Bacharacha. Za to prymitywne "The Hardest Button To Button" czy do bólu wtórne "Hypnotize" w niemałym stopniu obniżają ocenę płyty. Jeśli jest to szczyt możliwości White Stripes, to chyba należałoby zapomnieć o tej kapeli. Ale ciągle mamy nadzieję, że Jack White wykorzysta swój niepospolity talent i nagra coś naprawdę wyjątkowego. Może już nie w ograniczającej go chyba formule duetu? (jr)

Obrazek pozycja 42. Queens Of The Stone Age - R (2000)

42. Queens Of The Stone Age - R (2000)

Druga płyta Queens of the Stone Age okazała się strzałem w dziesiątkę zespołu, z którym fani od początku wiązali ogromne nadzieje. "R" to album, który wżenił stoner-rocka do komercyjnej sceny muzyki gitarowej, opanowanej dotąd przez zespoły ślepo zapatrzone w grunge, bądź też nieudolnie wplatające do muzyki metalowej elementy rapu. Odbyło się to oczywiście kosztem złagodzenia brzmienia charakterystycznego dla nurtu stoner, który z racji swojej idei i podwalin nigdy nie stanie się elementem pop-kultury, pozostając tak jak dotychczas poza zainteresowaniem szerszej publiczności. Prosty rachunek zysków i strat prowadzi jednak do konkluzji, że efekt końcowy należy zapisać jako zwycięstwo Queensów w batalii o popularność. Nie utracili oni bowiem zadziorności, nie poszli na daleki kompromis, a raczej udowodnili, że grając odważnie i pomysłowo można się dziś przebić z każdą muzyką, przy okazji tworząc coś naprawdę wartościowego. Nie brakuje zatem na albumie ani ostrych riffów, ani eksperymentalnych quasi-improwizacji, ani dozy specyficznego humoru charakterystycznego dla pana Homme'a. A utwór "Feel Good Hit of the Summer" stał się już niemal hymnem zbuntowanej, rockowej młodzieży... (pn)

Obrazek pozycja 41. Black Rebel Motorcycle Club - Take Them On, On Your Own (2003)

41. Black Rebel Motorcycle Club - Take Them On, On Your Own (2003)

Drugi album Black Rebel Motorcycle Club, zapowiadany jako "bezkompromisowe, surowe rock'n'rollowe granie", ujrzał światło dzienne we wrześniu 2003 roku. Peter Hayes, Robert Turner i Nick Jago zapragnęli stworzyć dzieło w duchu "Spread Your Love" i "Whatever Happened To My Rock'n'Roll", a więc najbardziej reprezentatywnych i energetycznych utworów z debiutanckiej płyty. Jak się później okazało, zamierzony cel został osiągnięty, pomimo, że żaden z zamieszczonych utworów na "Take Them On, On Your Own" nie miał takiej siły rażenia jak wspomniane wcześniej kompozycje. Pod względem muzycznym widoczne były przede wszystkim nawiązania do dokonań The Jesus And Mary Chain (charakterystyczna ściana dźwięku), a także Oasis, z czasów ich pamiętnego, debiutanckiego albumu "Definitely Maybe". Jazgoczące gitary, prowadzący linie melodyczną przesterowany bas to jednak nie wszystko, co zaserwowała słuchaczom kalifornijska grupa. Równie istotnym elementem były melodie: "Six Barrel Shotgun", "In Like The Rose" czy "Rise Or Fall" urastały wręcz do miana przebojowych wymiataczy. W porównaniu z debiutem zdecydowanie mniej było spokojniejszych, bardziej rozmytych fragmentów. Ostatecznie jednak, pomimo pewnego zróżnicowania Black Rebel Motorcycle Club sprostali oczekiwaniom, nagrywając album nie gorszy od swojego rewelacyjnego poprzednika. (pw)

Kuba Ambrożewski (ka), Kamil J. Bałuk (kb), Marceli Frączek (mf), Przemysław Nowak (pn), Jakub Radkowski (jr), Tomasz Tomporowski (tt), Witek Wierzchowski (ww), Piotr Wojdat (pw), Kasia Wolanin (kw) (20 grudnia 2004)

Dodaj komentarz

Komentarz:
Weryfikacja*:
 
captcha
 

Polecamy

statystyka

Przeczytaj także