Jak rozpoznać EP-kę? No właśnie, z tym pytaniem musieliśmy się mierzyć od momentu, w którym narodził się pomysł niniejszego opracowania. I choć tak naprawdę wciąż nie jesteśmy tego pewni, czujemy się z tym równie dobrze, jak Ryszard Ochódzki wyjaśniający swojej kochance, co to jest ekstradycja. Nie mamy kompleksów. W poniższym zestawieniu EP-ka to coś, co już nie jest singlem i jeszcze nie jest albumem. Zwykle z pomocą przychodzili sami artyści – większość wydawnictw po prostu historycznie funkcjonuje jako „Extended Play”.

Znajdziecie jednak na naszej liście płyty zarówno trwające kilka minut, jak i dorównujące długością solidnemu albumowi. I mimo że w klasycznym rozumieniu EP-ka to popularna „czwórka”, to są tu dziełka zawierające dwa tracki, są też jednak takie, które prawie że dobijają do dziesiątki. Są rzeczy klasyfikowane nieraz jako single i te, którym przypina się jeszcze bardziej mętną etykietkę minialbumu. Tak naprawdę EP-ka, aby znaleźć się w naszym zestawieniu, powinna być autonomicznym wydawnictwem, gdzie wszystkie utwory istnieją na podobnych prawach. Nie szukajcie tu promujących albumy poszerzonych wersji singli. Starczy!

Eksplozja popularności EP-ki jako formatu jest nierozerwalnie połączona ze złotą erą punk-rocka i post-punku, stąd naturalnym punktem wyjścia dla listy jest rok 1976. Układając zestaw, staraliśmy się, żeby oddać równomiernie wkład poszczególnych dekad, scen, kontynentów, jednak jak zawsze to, co widzicie, jest wypadkową naszych preferencji i subiektywnego rozumienia tego, co ważne.

Zdecydowaliśmy się nie numerować listy – wszystkie pozycje na niej są podobnie ważne. Oczywiście zestawienie można rozszerzać jeszcze całkiem długo, postanowiliśmy jednak okroić je do trzydziestu trzech pozycji, a pozostałe, bardzo poważnie przez nas rozważane, odnotować we wstępie. W kolejności alfabetycznej, były to m.in.: !!! „Me And Giuliani Down By The Schoolyard (A True Story)”, Air „Premieres Symptomes”, At The Drive-In „Vaya”, The Birthday Party „The Bad Seed”, Black Flag „Nervous Breakdown”, Boards Of Canada „In A Beautiful Place Out In The Country”, The Breeders „Safari”, Built To Spill & Caustic Resin „Built To Spill Caustic Resin”, Cabaret Voltaire „Extended Play”, The Clash „The Cost Of Living”, The Cramps „Gravest Hits”, The Dismemberment Plan „Ice Of Boston”, The Field Mice „Emma’s House”, Gang Of Four „Another Day, Another Dollar”, The Hives „A.K.A. I-D-I-O-T”, Husker Du „Metal Circus”, Modest Mouse „Interstate 8”, Mogwai „My Father, My King”, Mudhoney „Superfuzz Bigmuff”, Pere Ubu „Datapanik In The Year Zero”, Pinback „Offcell”, The Raveonettes „Whip It On”, Ride „Ride”, Scritti Politti „4 A-Sides”, Slint „Slint”, Smashing Pumpkins „Machina II EPs”, Squarepusher „Port Rombus”, Stereolab „Fluorescences”, Sugar „Beaster”, The Triffids „Field Of Glass”, Twilight Singers „Black Is The Colour Of My True Love’s Hair”, TV On The Radio „Young Liars”, Yeah Yeah Yeahs „Yeah Yeah Yeahs”. Ufff... Jak widać, można z nich ułożyć drugą taką listę.

I to by było na tyle.