Kontynuujemy przegląd albumów The Cure, przechodząc do późnej twórczości Roberta Smitha.

Z okazji niedawnych sześćdziesiątych urodzin Roberta Smitha oraz czterdziestolecia „Three Imaginary Boys”, prezentujemy pierwszą część przeglądu albumów The Cure.

Finał serii, a w nim: mroczna strona Paula, materiał kontemplacyjny, patchworkowy muzak, hołdy dla standardów, no i konstatacja staruszka na fleku: balsamacja to zajebisty wynalazek.

W odcinku trzecim Paul gubi się w studiu Padghama, po czym zatraca się w ponownie – w rozpamiętywaniu Elvisa. Następnie kuma się z innym Elvisem, pisze ostatni wielki przebój i wraca do genezy nazwy macierzystego zespołu (coś tam z płonącym plackiem).

W odcinku drugim Macca daje się popisać skrzydłowym, odkrywa nową falę, rozwiązuje zespół i znowu zamyka się w piwnicy, by za chwilę wejść na szczyt. Bywa też jak Kamil Stoch.

Początkowo death metal wcale nie był odbierany jako coś gorszącego: bardziej komicznego i godnego politowania. Mała scena podziemna nosząca żelastwo, ćwieki, skóry oraz łańcuchy była przede wszystkim wyszydzana, żeby dopiero z czasem dostać łatkę kopistów gorszącej zachodniej kultury.

Zespoły, które czterdzieści, trzydzieści czy jeszcze dwadzieścia lat temu były u szczytu swoich artystycznych możliwości, dziś są zaledwie cieniem samych siebie: Pixies nie stanowią tutaj wyjątku. Czy najnowszy album zmienił coś w tej kwestii?

Gdybym miał podać jeden przymiotnik, który charakteryzuje najnowszą płytę Swift, na myśl przychodzi mi od razu słowo fajna.

„Charli” miało ambicję, by stać się całkowicie nowym rozdaniem w światowym popie. Udało się tylko połowicznie.

Dla wszystkich miejscowych (i nie tylko) fanów alternatywny PiotrkOFF Art Festival cyklicznie stanowi godne uwagi zwieńczenie letniego sezonu festiwalowego.

„The Center Won’t Hold” rodzi nieco mieszane uczucia z tendencją zmierzającą raczej do zawodu.

„Ginger” jest znacznie dojrzalszym i bardziej dopracowanym albumem Brockhampton niż „Iridescence”.