Wydane po ośmioletniej ciszy „Fetch The Bolt Cutters” to dobra okazja do podsumowania całego dorobku Fiony Apple, szczególnie że dotychczas była u nas skandalicznie pomijana w recenzjach.

Kontynuujemy przegląd albumów The Cure, przechodząc do późnej twórczości Roberta Smitha.

Z okazji niedawnych sześćdziesiątych urodzin Roberta Smitha oraz czterdziestolecia „Three Imaginary Boys”, prezentujemy pierwszą część przeglądu albumów The Cure.

Finał serii, a w nim: mroczna strona Paula, materiał kontemplacyjny, patchworkowy muzak, hołdy dla standardów, no i konstatacja staruszka na fleku: balsamacja to zajebisty wynalazek.

W odcinku trzecim Paul gubi się w studiu Padghama, po czym zatraca się w ponownie – w rozpamiętywaniu Elvisa. Następnie kuma się z innym Elvisem, pisze ostatni wielki przebój i wraca do genezy nazwy macierzystego zespołu (coś tam z płonącym plackiem).

Hubert Kurkiewicz powraca z kolejnym albumem – trzecim w ciągu roku, trzecim w innym stylu.

Po roku od pierwszej płyty doczekaliśmy się pełnokrwistego albumu od duetu Jeszcze. „Niesen” dostarcza siedmiu świeżych, ponurych historii.

Niezwykle trudno jest kwestionować silnie manifestowaną kobiecość Lizzo.

Adrianne Lenker snuje opowieść o wzajemnym przenikaniu się męskości i kobiecości, a także o ich niebezpiecznie silnej stereotypizacji.

Ols w bezbłędny wręcz sposób przyobleka etos czarownicy w muzyczne szaty.

„Little Earthquakes” to nie tylko magnum opus artystki, lecz również jej wzorzec z Sèvres.

Wszystkie tematy, których Bikini Kill dotykały na początku lat 90. zarówno w muzyce, jak i w publicystyce – pomimo upływu trzech dekad – niezmiennie pozostają boleśnie aktualne.