Kontynuujemy przegląd albumów The Cure, przechodząc do późnej twórczości Roberta Smitha.

Z okazji niedawnych sześćdziesiątych urodzin Roberta Smitha oraz czterdziestolecia „Three Imaginary Boys”, prezentujemy pierwszą część przeglądu albumów The Cure.

Finał serii, a w nim: mroczna strona Paula, materiał kontemplacyjny, patchworkowy muzak, hołdy dla standardów, no i konstatacja staruszka na fleku: balsamacja to zajebisty wynalazek.

W odcinku trzecim Paul gubi się w studiu Padghama, po czym zatraca się w ponownie – w rozpamiętywaniu Elvisa. Następnie kuma się z innym Elvisem, pisze ostatni wielki przebój i wraca do genezy nazwy macierzystego zespołu (coś tam z płonącym plackiem).

W odcinku drugim Macca daje się popisać skrzydłowym, odkrywa nową falę, rozwiązuje zespół i znowu zamyka się w piwnicy, by za chwilę wejść na szczyt. Bywa też jak Kamil Stoch.

Łowicka impreza stopniowo staje się wydarzeniem, na które warto zwrócić uwagę.

Czternasta odsłona festiwalu pod kuratelą Artura Rojka została odebrana przez publiczność jako najlepsza edycja od kilku lat. O tym, co na jej temat sądzi redakcja Screenagers, przeczytacie w załączonej relacji.

Debiut Hanako to nagranie pełne bezwzględnej pierwotnej energii wymieszanej ze wściekłością.

Czy „Keepsake” to dreampopowy powiew świeżości? Tak, aczkolwiek nie.

Mering na „Titanic Rising” zmienia swoje oblicze i próbuje nieco bardziej piosenkowego formatu.

Nowy Thom Yorke to... nowy Thom Yorke.

Główną zaletą „Late Night Feelings” jest niebanalność.