Drake - Fireworks (Deadboy Slo Mo House Edit) (8/10)

Ostatni tydzień września przyniósł nieuniknioną zapowiedź jesieni, zamieniając ulice miast w potoki brei i pesymizmu, ja natomiast łapiąc się kurczowo ostatniego wdechu lata, przywołuję w pamięci utwór, który napastował internet już od końca czerwca, towarzysząc mi wiernie od tamtego czasu. Londyńczyk Deadboy, znany ze swojego guilty pleasure dla przesłodkich wokali r&b, tym razem wziął na warsztat smętną balladę Drake’a z jego debiutanckiego albumu, nagraną razem z Alicią Keys. Kojąca dla zmysłów melodia pianina przerywana skrzypiącym dźwiękiem przetartej płyty winylowej jest tym, co czyni ten track zjawiskowym w swojej prostocie. Deadboy, idąc o krok dalej, pozbywa się właściwie Drake’a z Drake’a. Tworzy coś niby żywcem wyjętego z fantazji sennej, biorąc wokal Alicii w wyższe obroty, zapętlając i dzieląc standardowym house’owym bitem 4x4, całość utworu okraszając gdzieniegdzie subtelną perkusją. Na tym właściwie jego praca się kończy, ale przecież nie zawsze więcej znaczy lepiej. Cały myk kryje się w ascetycznej budowie tego remiksu, w którym do woli możemy pasać, rozpływając się w chipmunkowym śpiewie pani Keys. Już niebawem nakładem Well Rounded Records ujrzy światło dzienne w kompilacja „Cash Antics Vol 2”. (Karolina Zajączkowska)

The Fives feat. Vanya Taylor - It’s What You Do (Hottest By Far) (8/10)

Uk funky zdawało się nieodwołalnie zmierzać w kierunku fuzji z ciężkimi, metalicznymi liniami basu lub dancehallowej zawiesistości bitu i ulicznego, chuligańskiego wokalu damskich i męskich MC. Szczęśliwie funky jest na tyle plastycznym i wdzięcznym gatunkiem, że póki co bez groźby anachroniczności wciąż jest w stanie przemycić najbardziej archetypiczną formę funky house’owego hymnu. Innymi słowy, na „obrazoburczego” Redlighta, Illmanę czy Undisputed (rewelacyjne „Fya”, kompletnie niezrozumiałe „Be My Baby” samplujące Pitbulla) wciąż przypada tyle samo Perempayów & Dee, Screamów i Funkystepzów, którzy bez fundamentalistycznych zapędów kompilują na tle obowiązkowej synkopy drobne niuanse pokroju „house’owa diva kontra diva r&b, znajdź różnicę” i „klawisze circa ‘91 vs. ‘94”. To funky grające standardową talią kart, skoncentrowane na uruchamianiu dobrze znanych tropów z historii muzyki popularnej w nowym kontekście.

Właśnie do tej drugiej kategorii należy zdumiewający singiel The Fives, który obok „Kiss Me” Screama & Farah i „Part Time Lover” Swindle’a stanowi jeden z najlepszych niesamplowanych wokalnych funky house’wych tracków tego roku. Nieinwazyjny głos Vanyi Taylor, niezachwycający przecież ani barwą, ani skalą głosu, sączy się leniwie niczym kolejny integralny element tej muzycznej konstrukcji, mimowolnie na wysokości refrenu doprowadzając swoją zwiewnością do parkietowej ekscytacji. Londyński kwartet producentów aplikuje natomiast selektywne, acz oszczędne aranżacyjnie brzmienie, na pierwszy plan wysuwając epicki klawiszowy riff, celujący w rozmach takich funkowych prawzorów jak Ill Blu i ich „Say Yes” czy – nie przymierzając – Kyla, Crazy Cousinz i „Do You Mind”. Kieszonkowe kompendium wiedzy o uk funky czy jakoś tak. (Marta Słomka)

LV feat. Okmalumkoolkat - Boomslang (7/10)

Przyznam szczerze, że w „Boomslangu” widzę remedium na tzw. impas Bonkersa. Zjawisko to polega na tym, że indie młodzież, idąc do klubu, oczekuje przede wszystkim electro i rzeźnickich remiksów, ewentualnie jakiejś nieciekawej house’erki, będąc zupełnie głuchą na to, co rzeczywiście ciekawe w muzyce klubowej. Przyswajanie brytyjskich trendów przez polską niezależną publiczność jest bardzo wolne (choćby casus dubstepu), ale „Boomslang” – co widzę po swoich bardziej bonkersowych znajomych – ma potencjał lekko to przyspieszyć. Na funky szkielet LV zaprosił Okmalumkoolkata, hipsterskiego blogera z RPA, który wyrzucając z siebie niezbyt sensowne hasła (choć „swagga is a must” jest bardzo prawdziwe), sprawił, że chwytliwość tego singla jest niezaprzeczalna. Pozornie prosta konstrukcja kryje w sobie sporo smaczków – choćby conga, które idealnie współtworzą linie melodyczną, czy lekko zarysowany bas, akcentujący kolejne takty. Sama narracja „Boomslanga” jest rewelacyjna i kiedy już doczekujemy się pełnego rozwinięcia głównego tematu, nie pozostaje nam nic innego jak zatracić się w wiksie. Zachwyt nad „Boomslangiem” jest może odrobinę na wyrost, ale liczę, że przebije ścianę, jaka powstała między polskimi miłośnikami niezalu (którym taniec nieobcy) a uk funky. (Paweł Klimczak)

DVA feat. Fatima - Just Vybe (Soule: Power Mix) (7/10)

„Just Vybe” to klawiszowy majstersztyk. Czy przy okazji plam, czy mini-pasaży – Scratcha wspiął się na szczyty swoich możliwości. W wypieszczonym i zróżnicowanym brzmieniu klawiszy i bogatym aranżu czuć, jak duży progres DVA poczynił od ważnego dla początków funky „I'm Leaving” z Alahną. Wrażenie pogłębiają basujące bębny, o lekko orientalizującym (tabla?) charakterze, zbudowane na bardzo bujającym i misternym wzorze. „Just Vybe” to jeden z najciekawszych i najbogatszych aranżacyjnie instrumentali w krainie uk funky, przy czym obfitość elementów zupełnie nie przeszkodziło harmonijnej budowie całości. W to wszystko świetnie wpisała się Fatima, której wokalny udział nadał „Just Vybe” bardziej emocjonalnego charakteru. Nie mówiąc już o tym, że Fatima śpiewa po prostu bosko. Aranżacyjna wielopoziomowość sprawia, że każde odsłuchanie „Just Vybe” wywołuje przyjemny dreszczyk nowości. (Paweł Klimczak)

Brenmar - Back Beating (6/10)

Dwa powody, by lubić Brenmara. Kolega podpatruje Night Slugs i jednocześnie nie zapomina, do czego służy house. Remiks „R U That Somebody” Aaliyi miało to funkowe „future”, którego tak uparcie szukam. Wystarczyło podłączyć dynamo pod micro-crunkowy bit i czerpać zyski. Niby wszystko ok, ale jednak ta „bokbokizacja” (by Paweł Klimczak) „Back Betting” dalece mnie niepokoi. W przeciągu 4 minut nic mnie złowiło, a ciągle słyszę jak „spławik” lata w górę i w dół, jakby czegoś szukał. Czekasz na ten finał, a dostajesz kolejny uk funkowy szkic. Nie uważacie, że większości uk funkowych produkcji brakuje słownej peneriady? (Krzysztof Kolanek)

DJ Rashad & DJ Spinn - Space Juke (6/10)

„Aż dziw bierze, że nie wzorują się na zagranicznych”. „W ogóle brak akcji jest, nic się nie dzieje”. Nie wiem, czy się czytelnik ze mną zgodzi, ale brytyjskie zjawisko „pchania gatunku” za wszelką cenę lokuje dubstep w tej samej lidze to smutny d’n’b. Cóż, krypta formalizmu pomieści wszystkich zainteresowanych. Inż. Mamoń wiecznie aktualny. Podczas gdy płodniejsi artyści sceny rozpływają się w koneserskich setach serwowanych na festiwalach pokroju Sonar czy nadchodzący Unsound, ich amerykańscy odpowiednicy eksperymentują z tym, co mają pod ręką. Rehabilitacja kultury ghetto może okazać się przełomem na miarę wydarzeń w z początku minionego dziesięciolecia. Juke, postrzelona odmiana ghetto house’u, nadająca się tylko dla czarnoskórych freaków z chicagowskiego andergrandu, staje się swoistym pomostem między ulicznym brzmieniem US a brytyjskim continuum. Przoduje w tym wytwórnia Planet Mu, dla której wydają DJ Nate, DJ Roc oraz Dj Rashad.

Jeżeli tak bardzo podobał nam się Timbaland, co "tłukł w kokos", to nie widzę przeciwwskazań dla juke house’u. W tym roku DJ Rashad już zapulsował, remiksując „Flashing Light”. Ot tak, po prostu wrzucając kawałek na odpowiednie tory 160 BPM. Miesiąc temu wraz ze swoim ziomkiem Dj Spinnem wypuścili ciężko przyswajalny album „4 The Getto”, z którego pochodzi opisywany „Space Juke”. Niecałe 3 minuty zabawy rytmem na basowym gruncie to idealne wypośrodkowanie dwóch rożnych światów, omawianych na wstępie. Nic na to nie poradzimy, juke poprzez swoje zawrotne tempo i ordynarną mechanikę samplingu potrzebuje trochę czasu, by się zadomowić na parkietach. Ciekawy eksperyment, równolegle rozwijany przez graczy pokroju Girl Unit czy Cedaa, z kategorii „planów na przyszłość”. (Krzysztof Kolanek)

Posłuchaj >>

Sentel - Chapel 20 (6/10)

No i proszę, następny polski kawałek trafił do prestiżowego miksu. Po Suprze1 u Guido i Drop the Limie i Zeppym Zepie u xxxy'ego przyszedł czas na Sentel u DVA. Smuci jedynie to, że te międzynarodowe sukcesy (kawałki polskich producentów ciągle przewijają się przez brytyjskie radiostacje, z RinseFM na czele) omijają świadomość większości słuchaczy. Oby to się zmieniło, bo mamy czym się chwalić na polu nowoczesnej muzyki klubowej. Sentel znakomicie odnajduje się w bok-bokowej interpretacji klubowego grania, czyli świdrujących syntezatorów, wznoszących się w górę i w dół w wariackiej sinusoidzie dźwięków. „Chapel 20” oferuje oprócz tego świetne przełamanie, które eksponuje miły uchu bas i perkusyjne bogactwo, dając wytchnąć od szaleństw głównego motywu. Numer krakowiaków jest wystarczająco przestrzenny, choć odrobinę razi toporność „melodii”. Ale cóż, nie o melodię tu chodzi, a o potencjał imprezowy, a ten jest spory. (Paweł Klimczak)

Posłuchaj >>

Fleetwood Mac - Hypnotized (Zambon Edit) (5/10)

Jakiś czas temu Kuba Ambrożewski zachwycał się wrocławskim Kamp! Zespół zebrał sporą ilość fanów, z dnia na dzień stając się głównym towarem eksportowym na blogi pokroju Discodust czy Tashed. Swoje trzy grosze do promocji wrocławskiego brandu dorzucił Zambon; reorganizując dźwięki w „Heats”, stworzył solidnego dyskotekowego robota w sam raz na rozpoczynające się wtedy lato.

O ile remiksy wychodzą mu fantastycznie, o tyle w kwestii editów bywa różnie. To taka branża, gdzie wyjątkowo ciężko o kreatywność, w końcu ile można zrobić z zapieczonym przez historię materiałem? Wyczyszczane z „manzarkowych” organków „Hypnotized” z zapętloną frazą basu i mostkiem w postaci filtrowanych dźwięków w zupełności wystarcza na solidny remake i nic poza tym. Naprawdę trzeba się napracować, by odróżnić oryginał od editu. Duże nadzieje pokładam natomiast w jego nowym projekcie The Very Polish Cut-Outs. (Krzysztof Kolanek)

Posłuchaj >>

Gucci Mane feat. Swizz Beatz - Gucci Time (5/10)

Nie można nie lubić leniwie niefrasobliwego flow Gucciego Mane’a. Nie można nie lubić Swizz Beatza. Nie można nie lubić absurdalnych teledysków, w których ujęcia człowieka z dwoma nieprzyzwoicie drogimi zegarkami na rękach mieszają się z panoramą miasta/klubu/ulic. Wreszcie nie można nie lubić bujających refrenów. A jednak, „Gucci Time” to numer przeciętny, nie wywołujący większych emocji. Na pewno nie pomaga mało wyrafinowane wsamplowanie Justice i dosyć średnie zwrotki Gucciego. Na plus zaliczyć należałoby zwrotkę Swizza (też bym chciał tyle wydawać na buty) i teledysk, który jest niemal hipnotyzujący. Jesteśmy w przededniu premiery „The Appeal” i powiedzmy szczerze – „Gucci Time” nie zwiastuje rewelacji. Oby była to jedynie lewa jaskółka. (Paweł Klimczak)

Sqaurepusher presents Shobaleader One - Megazine (1/10)

Sqaurepusher zdziadział i zardzewiał, choć wciąż udaje młodzika o bujnej wyobraźni. O tym, że Tomasz Jenkinson fantazjuje na temat gry we własnym zespole, dowiedzieliśmy już na albumie „Just A Souvenir”. Shobaleader One jest kompromitującą pod każdym względem realizacją tej wizji. „Megazine” to prymitywne popłuczyny po Daft Punk zmieszane z nieświeżą, rockistowską breją, jawiące się cyniczną zagrywką pod target, dla którego house rozpoczął się na debiucie Justice. Być może mamy tu do czynienia z wyrafinowanym poczuciem humoru i opartą na siatce odniesień subtelną grą z słuchaczem, ale poszukiwanie drugiego dna w szambie to zajęcie dla wytrwałych, do których się nie zaliczam. Niektóre gwiazdy Warp lat 90., jak Autechre, starzeją się z klasą. Squarepusher znajduje się pod tym względem na przeciwległym biegunie. (Maciej Maćkowski)