Ocena: 3

Babyshambles

Down In Albion

Okładka Babyshambles - Down In Albion

[Rough Trade; 14 listopada 2005]

To nie jest na poważnie, prawda? Ta płyta Babyshambles, to co robi Doherty od roku. Przecież to nic innego jak autoparodia. Okupowanie pierwszych stron brukowców, żenada na Live 8, teraz jakieś „Down In Albion”, które zabierze miejsce w rocznych podsumowaniach pracowitym zespołom i czas recenzentom, bo trwa prawie że tyle, co cały albumowy dorobek The Libertines razem wzięty. Fenomenem jest, że powstają jakieś zawiłe analizy tekstów, szuka się tej płycie szczególnego miejsca we współczesnym rock’n’rollu, a nikt chyba jeszcze nie zwrócił uwagi na zupełnie podstawową właściwość debiutu Babyshambles: jego kompletną niesłuchalność.

Pierwsze pytanie jakie nasuwa się podczas słuchania brzmi: czy ktokolwiek by to wydał, gdyby nie nazwisko Doherty’ego? Przecież każda szanująca się wytwórnia pożegnałaby ich po pierwszej minucie pierwszego utworu, którą można potraktować jako coś na kształt próbki całości. Kompozycja kompletnie unfocused, wokalista mamrocze coś pod nosem, wyróżnienie jakiejkolwiek melodii graniczy z cudem. Następny w kolejce „Fuck Forever” jest nowym „Smells Like Teen Spirit” i najważniejszym nagraniem od czasu „Anarchy In The UK”, z pewnością, ale nie przeszkadza mi to prywatnie uznać go za najgorszy singiel roku. Dobra punkowa piosenka wbrew wszelkim mitom *nie powstaje* poprzez automatyczne dodanie do pijackiego ryku dwóch akordów. The Clash naprawdę ciężko pracowali w studio, Doherty jedynie wciska ludziom naćpany kit. A jak nie, to kopiuje The Smiths („A Rebours”, „Back From The Dead”) albo profanuje The Specials („Sticks & Stones”). Dwie w miarę dobre piosenki – balladowy „Albion” i „8 Dead Boys” w stylu wczesnych Libertines – łatwo zgubić w gąszczu tych niedbałych, porozciąganych daleko poza granice cierpliwości w praktyce nagrań demo i pograżających płytę żartów jak jamajski „Pentonville”.

Najokropniejszy jest jednak wokal. Trudno mówić o śpiewie, z i tak nienajmocniejszym głosem Doherty’ego stało się coś drastycznego. Nie ma mowy o zrozumieniu tekstów ze słuchu. Niezależnie czy słuchamy pięciominutowego, akustycznego „Merry Go Round” (kiedy po piętnastym utworze wydaje się, że niżej już spaść nie można, nagle słychać pukanie od spodu), równie bezcelowego „In Love With A Feeling” czy próbującego bezskutecznie dorównać dawnym wymiataczom Libertines „Killamangiro”, brzmi to jak nieprzerwany bełkot menela wyciągającego od was trochę drobnych na wino. Albo Doherty po prostu nie umie już inaczej, albo wydanie „Down In Albion” jest zagraniem z tej samej ligi. Oceńcie sami.

Kuba Ambrożewski (22 listopada 2005)

Oceny

Przemysław Nowak: 4/10
Kasia Wolanin: 3/10
Kuba Ambrożewski: 3/10
Tomasz Tomporowski: 3/10
Jakub Radkowski: 2/10
Marta Słomka: 2/10
Średnia z 35 ocen: 5,6/10

Dodaj komentarz

Komentarz:
Weryfikacja*:
 
captcha
 

Polecamy

statystyka

Przeczytaj także