[Brainfeeder; 29 września 2017]

Teogorczna perełka spod szyldu Iglooghost (czyli aktywnego na scenie elektroniczej już od kilku lat irlandzkiego producenta, Seamusa Malliagh), to rzecz skomponowana tak, jak można się było spodziewać - ekstremalnie niedojrzale. Coś, co brzmi jak cukrzycowy letarg piętnastolatka, który zamiast zgłębiania fabuły „Krzyżaków” decyduje się na kolejny odcinek „Naruto”, a w ramach popołudniowego muzycznego relaksu katuje dyskografię Skrilleksa w uroczo przaśnej odsłonie bass-boostowanej. Z tą różnicą, że podczas swojej quasi-odysei przez krainy opływające karmelowymi strumieniami i pokiereszowane gradami gumy balonowej, ten sam gimnazjalista przepoczwarza się w ględzącego po japońsku krasnala, wirującego i trzęsącego miniaturowym łebkiem w rytm prawdopodobnie najbardziej kozackiego w swojej epickości (słowny cringe, ma się rozumieć, zamierzony) długograja AD 2017. Wchodzicie w to? W waszym osobistym Królestwie Muzycznych Słodyczy atencji oczekuje intensywnie zagęszczony, harmoniczny kogel-mogel „Solar Blade”. Za mało? „White Gum”, z nosowo rapowanymi, chaotycznymi zdaniami rodem z waszych najgorszych nightcore'owych koszmarów dostarczy wam tonę grzesznej, fonetycznej przyjemności. WCIĄŻ NIE WYSTARCZY? Kaloryczny trapowy beat „Göd Grid” wleje wam do małżowin hektolitry glitchowej lemoniady i wykruszy zęby nieustępliwym, acz słodziutko wściekłym beatem. A jeśli to wciąż was nie satysfakcjonuje, musicie siebie doprawdy nie szanować - Iglooghost wynosi bowiem termin guilty pleasure na nieosiągalne dla innych wysokości. Tworzy głupkowatą, ale przy tym konsekwentną warstwę wizualną. Potyka się w wielu miejscach (także na polu produkcji), ale robi to na tyle nieporadnie, że trzeba mu wybaczyć i zanurzyć się po uszy w pomysłowo pociętej elektronicznej galaretce, jaką generuje swoimi technicznymi sztuczkami i utwardza niepodrabialnym stylem.

No, na co wy jeszcze czekacie? Krajobrazy „Neō Wax Bloom” wciąż są gotowe uraczyć nowych gości słodką ucztą doznań.

• Tweetnij