[Atlantic; 25 sierpnia 2017]

Masz czasami ochotę posłuchać Dire Straits, ale pierwsze dźwięki wywołują traumatyczne wspomnienia noworocznego kaca i prezentera Programu Trzeciego Polskiego Radia, który kolejny rok z rzędu z pełnym przekonaniem obwieszcza, że „Brothers In Arms” to najlepszy utwór jaki kiedykolwiek powstał?

Ja też nie, ale The War On Drugs postanowili przyjść z pomocą, każdemu, kto ma taki problem.

Porównanie do zespołu Marka Knopflera w 2017 roku, nie jest oczywiście największym komplementem jaki można sobie wyobrazić. Adam Granduciel po raz kolejny tworzy w estetyce przypominającej shoegaze pozbawiony ściany dźwięku dodając do tego wokal przypominający Dylana, ale pozbawiony pewności siebie, czy też szczerych emocji. Albumowi jako całości brakuje dynamiki. Mimo tego, że wracam do niego co jakiś czas od dwóch miesięcy, używając go jako tła niedzielnego popołudnia, ciężko mi rozpoznać którykolwiek z utworów po melodii, czy fragmencie tekstu. Jedynym wyróżniającym się od samego początku elementem jest 11 minutowe „Thinking Of The Place”, z rozczarowująco nudną, ponad minutową solówką, brzmiącą jak ćwiczenia młodego gitarzysty, który dopiero co odkrył pentatonikę. Płyta jest bardzo spójna stylistycznie, z tym że w tym wypadku, ciężko to uznać za komplement. W związku z tym, że prawie każdy utwór jest oparty na podobnym rytmie, całość odsłuchu zmienia się w bardzo jednostajną, nieco psychodeliczną masę. Nie jest to jednak na tyle porywające, żeby zaakceptować całość jako zamysł autorów, i cieszyć się z pojawiających się momentami solowych wstawek gitary, które wydają się próbami zróżnicowania utworów.

Mam problem z tym albumem. Z jednej strony jego słabe strony znacznie przeważają pozytywne (których musiałbym szczerze mówiąc szukać na siłę), z drugiej strony, to jak bardzo jest nieangażujący, pozwala traktować go niemalże jako ambientowe tło do codziennych zajęć, i cieszyć się spokojną, i lekką atmosferą wybrzmiewającą w tych utworach. Tylko czy taki easy-listening nie powinien był przeminąć razem z końcem lat 80?

• Tweetnij