James Blake
Colour In Anything
[Polydor Records; 6 maja 2016]
Już tak mam, że albumy długie, wieloutworowe, cierpiące na brak selekcji, ale też na całej przestrzeni kipiące od pomysłów, nierzadko wyprzedzają w moich prywatnych rankingach te krążki, które lśnią blaskiem doskonale zwartej formy. I tak też zawsze wolałem „Sing 'O' The Times” od „Purple Rain”, „Tusk” od „Rumours”, „Exile On Main St.” od „Sticky Fingers”, Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me” od „The Head On The Door” itd. Owszem, często trafić się mogą na tego typu płytach utwory nieco odstające od reszty, niezbyt udane eksperymenty, przejawy megalomanii a nawet autoplagiaty, ale dają one też słuchaczom to, czego nie znajdzie się nigdzie indziej: są maksymalnie bliskie doświadczeniu twórczego umysłu artysty w danym momencie kariery. Wtedy bowiem jest nieograniczony materiałowo i może wszystkie aktualne wizje, nawet te najodważniejsze i najbardziej szalone przelać na krążek. Komercyjny sukces jednego albumu sprawia, że wytwórnie pozwalają swoim ulubieńcom nieco poszaleć w studio i jest to często katalizator do naprawdę interesujących rzeczy. Tak przynajmniej było w czasach, kiedy przemysł muzyczny nie był jeszcze uzależniony od internetu. Teraz, kiedy o dziwo, ludzie nagrywają wciąż pełnoprawne płyty, można wydać na raz 180 minut muzyki jako mp3, nie licząc się z żadną wytwórnią.
James Blake po artystycznym sukcesie lubianego przez nas „Overgrown” zaliczył właśnie taki ultrapłodny okres, który efektem końcowym jest longplej dwa razy dłuższy od poprzednika. Już się zdążyły z różnych stron sieci posypać opinie, że za długo, że monotonnie, że nuda się wkrada, a ja się pytam: gdzie tu nuda? Monotonnie może i jest, choć wolałbym określenie monochromatycznie, bo nie jest pejoratywne, ale to nie wpływa na brak wrażeń. Sztuka jakiej dokonuje autor polega na wrzucaniu w każdy z 17 utworów ogromnej ilości motywów, minimotywów, a czasem nawet drobnych smaczków produkcyjnych, które rozsadzają kawałki od środka. Przez to, że rozwój utworów jest tak nieprzewidywalny, fakt utrzymywania ich w bardzo podobnej tonacji, nie ma już takiego znaczenia. Z każdym kolejnym przesłuchaniem „Colour In Anything” u mnie zyskiwało, bo odsłaniało coraz to nowe niespodzianki ukryte w miksie. Pokazuje to wyraźnie, że nie ma tu mowy o żadnym szkicowniku czy zbiorze odrzutów. To przemyślany miks utworów bardziej singlowych jak „Radio Silence”, „Modern Soul” czy „I Need A Forest Fire” (posiadający największy potencjał komercyjny duet z Vernonem) i takich, gdzie artysta postanowił pobawić się przestrzenią i rytmami jak „I Hope My Life” oraz obłędne „Two Men Down”. A i nie zapominajmy, że znalazło się też w tym ogromnym zbiorze miejsce na skromne i kameralne kawałki, które bliskie są zabawom z ciszą znamym z debiutu (tytułowy i zamykający całość „Meet You In The Maze”). Kawałki przyjemnie przeplatają brzmienia bardziej surowe, retro-syntezatorowe i gładkie produkcyjne sztuczki, przez co krążek nie zostaje zepchnięty w żaden konkretny schemat. Za niemal połowę produkcji jest odpowiedzialny Rick Rubin, co pewnie też miało wpływ na ogarnięcie tak intensywnego materiału. Jak więc widać, mamy tu raczej pomnik kreatywności.
Płyta aż kipi od pomysłów, ale jej korzeń zanurzony jest w tych samych brzmieniach, które Anglik doprowadził do perfekcji na wycyzelowanym „Overgrown”. Podobnie jak wspomniane na wstępie słynne albumy z przeszłości, jest kontynuacją nad wyraz udanego krążka, ale z dodatkiem całkowitej już artystycznej swobody i rozpasania songwriterskiego. Słychać wyraźnie, że artysta, który w czasach sprzed albumowego debiutu zaliczany był do nurtu post-dubstepowego, teraz nie dość, że zręcznie ominął takie fajansiarskie szufladki, to w zasadzie osiągnął styl, który można nazwać po prostu blejkowym. Osiągnął więc to samo co Drake, który od „Take Care” konsekwentnie rozwija swoje prywatne brzmienie i gra już w zasadzie we własnej lidze. Oprócz oczywistej emo-maniery wokalnej, smutku down-tempo, łączy tych artystów także to, że są bardzo pewni swojej artystycznej wizji. W obecnej dekadzie szybko zmieniających się muzycznych mód tak silne stylistycznie postaci są wyjątkowo cenne.
Komentarze
[24 czerwca 2016]
[21 czerwca 2016]
[20 czerwca 2016]
[20 czerwca 2016]
[20 czerwca 2016]