[Suede Ltd; 22 stycznia 2016]

„Bloodsports”, które ukazało się trzy lata temu, było najlepszym możliwym sposobem na powrót Suede: album jawił się jako esencja tego, co w tym zespole było najlepsze. Zapamiętywalne refreny, nośne melodie i rozpoznawalna maniera wokalna Bretta Andersona składały się na znacznie lepszą płytę niż „A New Morning” z 2002 roku, o którym każdy chciałby zapomnieć. Nie chcę tu wchodzić w rozważania dotyczące przeszłości grupy, bo wszystko, co miałbym w tej kwestii do powiedzenia (a nawet więcej), napisał na ten temat Karol Paczkowski w swojej recenzji poprzedniej płyty Suede, więc nie ma sensu tego powtarzać. Warto jednak na wstępie powiedzieć, że następca „Bloodsports” pokazuje, że zespół cały czas jest w dobrej formie.

„Night Thoughts” jest płytą nieco bardziej stonowaną, snującą się i z pozoru usypiającą czujność, przynajmniej na wstępie. Początek albumu nie zapowiada, jakoby miało to być takie Suede, jak wcześniej – pierwsze sekundy „When You Are Young” to niemalże hollywoodzkie smyczki, które stopniowo schodzą na dalszy plan, aby ustąpić gitarze i perkusji; trudno się temu zabiegowi dziwić, w końcu wydaniu „Night Thoughts” towarzyszy film w reżyserii Rogera Sargenta. Singlowe „Outsiders” świetnie odnalazłoby się na poprzednim albumie grupy – jest perfekcyjnie przebojowe i z miejsca ląduje wśród takich żelaznych klasyków zespołu, jak „Trash” czy „Beautiful Ones”. Następujące po nim „No Tomorrow” jest kolejnym przykładem na to, że co jak co, ale do singli Suede zawsze miało wyczucie. Pozostałe dwa utwory promujące płytę również są bardzo dobrze wybrane: „Pale Snow” pokazuje bardziej balladowe wcielenie grupy, podczas gdy „Like Kids” brzmi, jakby urwało się z debiutu lub z „Dog Man Star”. Gdy po raz pierwszy usłyszałem ten utwór w radiu, jeszcze przed premierą płyty, pomyślałem w pierwszej chwili, że mam do czynienia z jakimś młodym, zdolnym zespołem, który chce brzmieć jak klasyczne Suede. Trwałem w tym złudzeniu przez dobre 15 sekund, aż usłyszałem charakterystyczny wokal Andersona. Tak naprawdę to każdy utwór z tego albumu mógłby być singlem, bo stężenie świetnych refrenów jest jeszcze większe niż na „Bloodsports”: przykładem niech będzie sześciominutowe „I Don’t Know How To Reach You” czy też „What I’m Trying To Tell You” z końcowym zaśpiewem przypominającym echa „Beautiful Ones”.

Tekstowo pozostajemy cały czas w obrębie tego, o czym Brett Anderson śpiewał na wszystkich poprzednich albumach: mamy hymny odrzuconych („Outsiders”), piosenki kierowane do nieosiągalnych dziewcząt („I Don’t Know How To Reach You”, „What I’m Trying To Tell You”, „I Can't Give Her What She Wants”) oraz próby zmagania się z własnym smutkiem („No Tomorrow”, „Learning To Be”). Wprawdzie słyszeliśmy już o tym setki razy, ale w tym wypadku Suede znów podają to w takiej formie, w jakiej chce się tego słuchać – chwytliwej, przebojowej, skrojonej pod britpopową piosenkę.

„Night Thoughts” jest bardzo dobrze skonstruowane, jeśli chodzi o budowanie napięcia. Balladowe momenty przeplatają się z głośniejszymi gitarami i praktycznie nigdzie nie ma się wrażenia, że grupa w którąś stronę przesadziła – obydwa wcielenia Suede są na tym albumie tak samo istotne. Dobrym przykładem na to może być klamra kompozycyjna w postaci pierwszego na trackliście „When You Are Young” oraz przedostatniego „When You Were Young”, które płynnie przechodzi w finalne „The Fur and The Feathers”. Dobrze znane z pierwszego utworu mocne bębny w „When You Were Young” milkną, aby zrobić miejsce na partię fortepianu, który stanowi podstawę całego ostatniego utwóru na płycie, będącego monumentalnym, pełnym patosu zwieńczeniem siódmej płyty Suede.

Brett Anderson wraz z resztą ekipy pokazał, że „Bloodsports” nie było pojedynczym strzałem. „Night Thoughts” podtrzymuje dobrą passę zespołu i jest kolejnym dowodem na to, że powroty po latach mogą być udane. Nie mamy w tym przypadku do czynienia ze skokiem na kasę, a ze zbiorem naprawdę dobrych piosenek, które aż chce się zapętlać. To co, Brett, kiedy koncert w Polsce?

• Tweetnij