Ocena: 6

Matt Elliott

Only Myocardial Infarction Can Break Your Heart

Okładka Matt Elliott - Only Myocardial Infarction Can Break Your Heart

[Ici d’ailleurs; 28 października 2013]

W kontekście „The Broken Man”, tytuł nowej płyty Matta Elliotta nabiera autoironicznego znaczenia. O ile epitet „złamany” brzmi w polskim odrobinę (nomen omen) nieszczęśliwie, o tyle trudno zaprzeczyć, że Matt Elliott dał się poznać jako „człowiek z pęknięciem”; piewca egzystencjalnego smutku. Gdy tak bawię się w układanie zmyślnych peryfraz, przypomina mi się grafika ilustrująca słowa najczęściej padające w tekstach Beatlesów. „Love” w formie nominalnej i werbalnej pojawia się u nich z zaskakującą częstotliwością, w sumie aż 613 razy w trzystu branych pod uwagę piosenkach.

Miłości trudno sobie nie upodobać, rzecz oczywista. Sprawa komplikuje się nieco przy upodobaniu dla vanitas, a to zdaje się być przypadkiem Elliotta. Wystarczy rzucić okiem na tytuły jego utworów: „Let Us Break”, „Broken Flamenco”, „Broken Bones”. Statki mu toną, związki rozpadają się; nie istnieją mapy, które wskazywałyby drogę od jednej samotnej wyspy do drugiej. Życie to poszerzenie pola walki, zdaje się mówić artysta.

Muzyka Matta Elliotta - co jest zapewne związane z jej ilustracyjnym charakterem - uruchamia w wyobraźni projektor filmowy. W moim kinie wyświetla się „Szatańskie tango” Beli Tarra, wielki film o małej smucie. Małej, bo ograniczonej do społeczności węgierskiej wioski, w której nieliczne ścieżki pokryte są błotem lub skorupą błotną (pada tam bowiem niemal nieprzerwanie). Bieda aż piszczy, a nuda i peryferyjność wpędzają w letarg… i we flaszę.

Płyty Elliotta mają w sobie ten lokalny, minimalistyczny pierwiastek, choć trudno je nazwać peryferyjnymi. Horyzonty muzyka zdają się być nieograniczone żadnymi współrzędnymi geograficznymi: raz - jak w przypadku „Drinking Songs” - sięga po szanty, innym razem po chanson, a następnie rekonstruuje flamenco. Z każdą kolejną płytą utwory Elliotta czarowały coraz bogatszą instrumentalizacją, na rzecz której muzyk w coraz wyższym stopniu rezygnował z elektroniki. Pod tym względem „Only Myocardial Infarction Can Break Your Heart” stanowi pewien powrót do korzeni.

Elliottowi zawsze udawało się osiągnąć dramaturgię „metodą drobnych smaczków”: za pomocą pięknych harmonii wokalnych czy gitarowych i klawiszowych arpeggiów. Kunsztownie operował dynamiką i tempem, wprowadzając rozmach w nieoczekiwanych momentach, ale nie bez odpowiedniej podbudowy. Z tej perspektywy „Only Myocardial Infarction…” jest kontynuacją dobrej passy i istotnie nie brak na płycie tych elementów, które stanowią o wyjątkowości Elliotta. „The Right to Cry” czaruje liniową strukturą i zamaszystym finałem. Egzotykę explicite wprowadza „Prepare For Disappointment”. Smaczki królują natomiast na „Zugzwang”, w którym środki muzyczne wiernie oddają dźwięk tarcia kół pociągu o szyny. Warto jednak zwrócić uwagę przede wszystkim na dwa ostatnie utwory, oznaczone podtytułem „The Third Eye Foundation Remix”. Numer 8 (o tytule tak długim, że szkoda nie słów, lecz szpalty) jest zdecydowanie najlepszym momentem na płycie, kojarzącym się z ostatnimi kompozycjami Petera Christophersona.

Finałowa kołysanka, „I’ll Sleep When You’re Dead”, dobrze podsumowuje album: mniej u Matta Elliotta agonii, a więcej dystansu i umiarkowanego optymizmu. Raz, jak Cohen, mruczy z towarzyszeniem gitary, a w następnej kompozycji tworzy znakomity illbient. A że brakuje mi na nowej płycie killera na miarę „Dust Flesh and Bones”? Cóż, Elliott, to ty mnie uczyniłeś malkontentem, nieprawdaż?

Anna Szudek (13 listopada 2013)

Dodaj komentarz

Komentarz:
Weryfikacja*:
 
captcha
 

Polecamy

statystyka

Przeczytaj także