[Nasiono Records; 30 sierpnia 2012]

Żądania recenzujących załóg reprezentowanych przez Międzyzakładowy Komitet Screenagers są następujące:

1. Rozwinięcie pomysłów wymykających się najprostszym konwencjom zimnofalowym, post-punkowym i shoegaze’owym (np. świetny „The Shipyard”). Zasłużenie świętować należy z powodu: równego poziomu kompozycji, niezłej słuchalności i różnorodnego asortymentu towarów dostępnych zazwyczaj jedynie w Pewexach.

2. Zagwarantowanie prawa do niekonsekwencji, wprowadzenie elementu zaskoczenia, pozbawienie słuchaczy i osób wspomagających poczucia bezpieczeństwa.

3. Przestrzegać, tak jak na najlepszych fragmentach płyty („Downtown”, „Music is the Only Chance”), przebojowości The Cure, melancholii My Bloody Valentine i transowości New Order przy jednoczesnym niepopadaniu w przewidywalną manierę.

4. Przenieść z koncertów na następną płytę atmosferę większego szaleństwa, żywiołowości i spontaniczności, a więc mniej ładnie ją wyprodukować.

5. Rozwinąć i dalej konstruktywnie wykorzystywać rzadką na polskiej scenie umiejętność niebanalnego, produktywnego i wartościowego estetycznie darcia się.

6. Podjąć realne działania mające na celu wyprowadzenie zespołu z tak przytulnej, jak wtórnej kategorii retro granie.

7. Zaprzestać pisania polskich tekstów piosenek pełnych komunałów, np. o miłości pomiędzy mężczyzną i kobietą, która nie zdarza się. Bezwzględnie unikać należy stylistycznych, koszmarnych łatwizn w stylu rymów „fire, desire”.

8. Dostrzec problem umiarkowanej charyzmatyczności niezłego wokalisty.

9. Kontynuować zaopatrzanie społeczeństwa w artykuły dynamiczne, przebojowe, choć niekorzystnie wpływające na szybszą jazdę obywateli zmotoryzowanych i poruszających się na rowerach.

10. Znieść ceny komercyjne i sprzedaż za dewizy w tzw. eksporcie wewnętrznym, stosując po upłynięciu stosownego czasu rozwiązanie dystrybucyjne downloadowe ze strony Nasiono Records.

11. Skrócić czas oczekiwania na polski, niezależny, samorządny, zachwycający album.

• Tweetnij