[Blue Note; 28 lutego 2012]

Nie bardzo wiedziałem, z czym mam do czynienia, gdy zostałem oddelegowany do pisania recki „Black Radio”. Pierwszy rzut oka i pomyślałem, że Robert Forster nagrał nową płytę. A jeśli tak, to czemu nie pisze o niej Sajewicz? No ale Google wyjaśnił mi, dlaczego na mnie padło. Erykah Badu, Q-Tip, Maxwell, Talib Kweli etc. – to wszystko ludzie, u których Robert Glasper pogrywał na szeroko rozumianych klawiszach. No więc eleganckie murzyństwo. I faktycznie – „Black Radio", które stanowi formę spłaty długu, jaki możni współczesnej czarnej muzyki zaciągnęli u Glaspera, jest dokładnie tym, czego należało się spodziewać. Ładnie wyprodukowany, nieinwazyjny klawiszowy soul z hip-hopowymi wstawkami, jazzowym zacięciem i gwiazdorską obsadą (m. in. Badu, Bilal, Mos Def, Shafiq Husayn). Główny bohater pomyka tu sobie zgrabnie, choć jakby od niechcenia, na fortepianinie, a znamienici goście mu w tym nie przeszkadzają (za co im chwała). Gdyby Keith Jarrett nie był takim zawziętym samotnikiem, zadał sobie trud ogarniania współczesnej muzyki i nagrał swoje „The Melody At Night, With You” teraz, a nie w 1999, to tak by to pewnie brzmiało. Z tym że oczywiście wspomniana płytka Jarretta była zestawem coverów, a tu mamy ich (chyba na szczęście) tylko kilka – w tym milutką, choć nieszczególnie oryginalną, przeróbkę standardu Sade („Cherish The Day”) i nietrafiony flirt z „Smells Like Teen Spirit”. Nietrafiony, bo choć rozumiem, że ukłon w kierunku białej jak śnieg Nirvany w wykonaniu czarnego muzyka, mógł się wydawać gestem tyleż ładnym, co potencjalnie ciekawym, to niestety efekt przypomina żarty Paula Anki. Ale to taki tam przytyk rzucony od niechcenia, bo „Black Radio” słucha się z dużą przyjemnością, nawet jeśli bez wytężonej uwagi, na zmianę z płytami Sade czy Alexandra O'Neala. I dla mnie to naprawdę bardzo dużo, więc będzie siódemka. Ja wiem, że na Screenagers wszystkie płyty dostają siódemki, ale przecież fajność siódemki polega na tym, że może znaczyć bardzo wiele bardzo różnych rzeczy.

• Tweetnij