[Monolake / Imbalance Computer Music; 27 lutego 2012]

Przy okazji wydania poprzedniej płyty, „Silence”, Robert Henke tłumaczył swoje odejście od potęgi technicznego groove’u znudzeniem muzyką taneczną. Trochę dziwi w tym kontekście otwierający nowy album utwór tytułowy – prawie jednoznaczny powrót do klasycznego brzmienia Monolake. Dość niekonsekwentne to, zważywszy, że reszta „Ghosts” skupia się na eksploracji pomysłów poprzednika oraz wyrafinowanym, niemal audiofilskim sound designie. Bardziej niż kiedykolwiek na plan pierwszy wysuwają się przetwarzane nagrania terenowe, cięte i składane w pogmatwane nieraz konstrukcje rytmiczne. Główne przesunięcie akcentów dotyczy nastroju całości, zgodnie z tytułem inspirowanym horrorami. Sporo tu niepokojących gwizdów, upiornych pomruków i chrzęszczeń, potępieńczych jęków, dramatycznych wejść organów i innych tego typu atrakcji. Największe sukcesy niemiecki producent odnosi, gdy decyduje się przypuścić zmasowany atak na słuchacza piętrowymi sklejkami firmowych metalicznych postukiwań i jakby rozpadających się w drobny mak odgłosów („Toku”, „Hitting The Surface”, „Lilith” czy „Foreign Object”). Ale zdarzają się również momenty nieco rozmemłane, snujące się bez przyczyny i celu, nudnawe („Discontinuity”).

Brzmienie Monolake jest tak unikalne, a jego podejście do tworzenia tak świadome i precyzyjne, że prawdopodobnie jeszcze długo nie będzie on w stanie nagrać płyty, którą mógłbym nazwać słabą. Niemniej, świeżość i tzw. wow factor wyparowały z jego muzyki już jakiś czas temu. Pierwsze albumy współtwórcy programu Ableton Live nadal stanowią obowiązkową pozycję dla fanów elektroniki. „Ghosts” jest jedynie przypisem do inspirującej dyskografii. I cóż z tego, że momentami nawet ciekawym.

• Tweetnij