[Ed Banger; 24 października 2011]

Justice, wiadomo, powracający koszmar każdego didżeja z minimum aspiracji. „Zagraj coś Justice” jako uniwersalne panaceum na podkręcenie temperatury panującej na dancefloorze. Zresztą dosyć o tym, nie chcę się powtarzać. Zabawne natomiast, jak celnie muzyka francuskiego duetu ilustruje trendy w hip-blogosferze – około 2006/2007 roku ich solidny, melodyjny i stąpający electro-pop stał się soundtrackiem elektroniczno-tanecznego olśnienia indie-rockowej młodzieży. W 2011 z kolei Augé i de Rosnay stawiają sobie za cel odczerstwienie poletka prog/hard/metal i trudno nie skojarzyć, jak splata się to z serią sentymentalnych reminiscencji w postaci grunge’owych „potańcówek” czy kolektywnym ronieniu łez do ballad Metalliki – zjawiskom wdzierającym się coraz bezczelniej na cool sceny stołecznych klubów. Nie wyrokując, czy Justice modę w swojej niewinnej nieświadomości przewidzieli, czy sami są jej częścią – obecność rockerki na „Audio, Video, Disco” jest zupełnie ewidentna. Jednocześnie ci, którzy spodziewaliby się estetycznej rewolucji, przeżyją srogi zawód. Muzyka duetu to wciąż w przeważającej mierze Daft Punk na tanich pigułach, czyli ociężałe francuskie electro, karmione ścieżkami dźwiękowymi do oldschoolowych gier video i filmów sci-fi klasy B – tyle, że okazjonalnie przełamane w dość szkolny sposób gitarowym tematem na modłę Queen albo Van Halen (pseudo-klasyczne, ironiczne wprawki pomijając). Próba urozmaicenia swojego wizerunku wypada tu sztucznie, bo naczelną zasadą stojącą za pisaniem muzyki przez Justice jest wciąż „byle byle głośno i gniotło”. Te tematy może zagrać nawet Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy, a moje serduszko i tak pozostanie nieczułe.

• Tweetnij