[Beady Eye Records; 28 lutego 2011]

Kiedy niecałe dwa lata temu knajacka opera mydlana pod tytułem Oasis dobiegła po wielu mniej lub bardziej żenujących perypetiach końca, jakieś dziewięćdziesiąt procent populacji zainteresowanej muzyką miało prawo odetchnąć z głęboką ulgą. Z „Dig Out Your Soul”, ostatniego prawdopodobnie (akurat w wypadku Gallagherów tego typu asekuracja wydaje się niezbędna) regularnego krążka brytyjskich The Beatles, jak wdzięcznie ktoś kiedyś ich określił, jestem w stanie przypomnieć sobie w porywach trzy, może cztery piosenki. W życiu nie przypuszczałbym zatem, że obśmiewany ze wszech stron secesjonistyczny projekt młodszego z braci, do którego zaprzągł pozostałych obecnych na albumach z minionej dekady muzyków, dostarczyć może stosunkowo wielu pozytywnych wrażeń – także na trzeźwo. Kompozytorski tercet Gallagher/Archer/Bell wychodzi tymczasem z post-noelowskiej opresji obronną ręką. Ręką – dodajmy – uniesioną w kierunku wieloletniego głównodowodzącego Oasis w typowym dla naczelnego brytyjskiego dendrologa obraźliwym geście.

To właśnie fakt, że wszystkie kompozycje zawarte na „Different Gear, Still Speeding” sygnowane są nie jednym, a trzema nazwiskami wydaje się kluczowy w interpretacji debiutu Beady Eye. Wbrew obiegowym opiniom, w żadnym wypadku nie jest to solowy projekt Liama Gallaghera, ale raczej „Oasis bez Noela”. To olbrzymia różnica, bowiem – nie oszukujmy się – solowe popisy dumnego posiadacza najsłynniejszej monobrwi rocka, mogłyby okazać się nie do zdzierżenia nawet przez najbardziej jajogłowych fanów zespołu z Manchesteru. W związku z powyższym, większość zawartych tu kompozycji nie tylko nie razi toporną, repetytywną łupanką typową dla lwiej części samodzielnych dokonań Liama (przykłady z brzegu to „Ain’t Got Nothin’” i „The Meaning Of Soul”), ale wręcz pociąga niebanalnością (znów proszę o przełożenie sobie tego sformułowania na język dyskusji o Oasis) rozwiązań. Zapewne spora w tym zasługa zarówno Gema Archera i Andy’ego Bella, autora najlepszej przecież w minionej dekadzie piosenki Oasis, jak i odpowiadającego za brzmienie bębnów Chrisa Sharrocka, człowieka bogatego o doświadczenia nagrywania z XTC czy The Lightning Seeds.

Członkowie Beady Eye w pewnym sensie zatem samoograniczają się, temperując co bardziej faszystowskie zapędy w jedną bądź drugą stronę, choć w ostatecznym rozrachunku ten materiał i tak plasuje się znacznie bliżej wrót zadymionego pubu czy przysłowiowego Maine Road, niż artystycznych siedlisk. Trudno bowiem oczekiwać, aby Liam Gallagher wyparł się nagle dumnie eksponowanych robotniczych korzeni i porzucił brytyjską inwazję, alkoholową psychodelę i naiwną balladowość na rzecz posunięć noszących znamiona awangardy. Wszelkie wątpliwości zostają zresztą rozwiane wraz z buńczucznym riffem otwierającego peleton „Four Letter Word”, siarczystego, ale zarazem obarczonego dowcipną autocenzurą ciosu w twarz Noela. Nie jest to zresztą jedyny w trackliście utwór jak żyw skrojony pod gusta stadionowych wyjadaczy. Nie inaczej jest przecież ze skondensowanym napierdalatorem „Standing On The Edge Of The Noise” czy z „Beatles And Stones”, które – zgodnie z tytułem – sugeruje sumienne odrobienie pracy domowej z twórczości The Who. Dla odmiany jednak, lennonowskie wcielenie Liama objawia się najwyraźniej w omawianym już przy innej okazji przez naszego naczelnego „The Roller”. Dodam tylko, że otwierająca sekwencja akordów to żywcem przepisane „Instant Karma”, tylko czy kogokolwiek to dziwi?

Paradoksalnie jednak, znany wszem i wobec z niebywałego prostactwa Gallagher najlepiej wypada (nie pierwszy już zresztą raz, czego najlepszym dowodem niedoceniany „Songbird”) w strukturach akustycznych, na których tle wybitnie rześko, by nie powiedzieć niewinnie, pobrzmiewa jego wokal, zniszczony przecież przez fajki i alkohol. Potwierdzenie tej tezy przynosi zarówno archetypiczna, bezpretensjonalna balladka „For Anyone” – rzecz jasna z nieodłącznymi handclapami, jak również najdłuższy w zestawie, siedmiominutowy „Wigwam”. Ktoś nazwie ten sączący się leniwie track kwintesencją oasisowskiej wtórności i... prawdopodobnie będzie mieć rację. Cóż jednak z tego, skoro rozmyta, liryczna psychodela zwrotek tego molocha w oczywisty sposób przywołuje tęskną nastrojowość Bella, czy nawet szerzej, Ride. Zdaję sobie sprawę, że niektórzy reagować mogą na tego typu skojarzenia w 2011 roku odruchem wymiotnym, ale pomyślcie o biednym Gallagherze, którego – zapewne z nieco innych względów – odruch ten nie zwykł opuszczać od dłuższego czasu.

Oczywiście, sporo w tych rozważaniach ironii i podśmiewania się z zagubionego w czasie, wiecznie podpitego i zakochanego w sobie enfant terrible brytolskiego muzykowania, ale trudno też traktować „Different Gear, Still Speeding” ze śmiertelną powagą. Przecież w gruncie rzeczy, o napisanie recenzji tego albumu można by pokusić się bez jednego nawet jej odsłuchu. Ścieżki, którymi od wielu już lat przechadza się – choć wypadałoby raczej powiedzieć zatacza – głupszy z rodzeństwa Gallagherów, zostały wydeptane przez jego duchowych patronów długo przed tym, zanim braciszkowie zaczęli okradać manchestereskie sklepiki ze słodyczy i niskoprocentowych trunków. Tym bardziej zatem należy się cieszyć z przesłanek sugerujących, że Liam – owszem, w żółwim tempie – ale jednak rozwija się w piosenkopisarskim fachu.

Można odnieść wrażenie, że burza w szklance wódki, jaką koniec końców był rozpad Oasis, przyniosła traktowanemu z lekceważeniem wokaliście, który z trudem opanował grę nawet na tamburynie, prawdziwe wybawienie. Kto zatem wie, być może za ćwierć wieku okaże się, że Liam stworzy jeszcze do spółki z kolegami-koniunkturalistami i z dala od niedźwiedzich przysług starszego brata dzieło swojego życia. Jak na razie jednak, bezwzględny alkomat Screenagers wskazuje sześć promili i nawet kroplówka z etanolu nie sprawi, że Beady Eye osiągną bardziej satysfakcjonujący dla siebie wynik. Są granice, których przekraczać nie wolno. Z drugiej strony, uważni obserwatorzy scenicznych poczynań Gallagherów, z dużą dozą prawdopodobieństwa założyć mogą, że lada moment Noel upubliczni zestaw piosenek najzwyczajniej w świecie lepszych i w pewnym sensie dużo bardziej strawnych. Cokolwiek by się nie działo, pozostańcie z nami. Już po krótkiej przerwie ciąg dalszy magazynu „Uwaga! Pirat”.

• Tweetnij