[Thrill Jockey; 15 marca 2011]

Debiut Mi Ami wstrząsał słuchaczami za pomocą lubujących się w transgresji wokaliz Daniela Martina-McCormicka, dance punkowego feelingu, dubu, ech no wave’u i transowości inspirowanej „Ege Bamyasi”. Tę samą muzyczną drogę kontynuowało z udanym skutkiem zeszłoroczne „Steal Your Face”.

Najnowsza EP-ka, nagrana po odejściu basisty i zastąpieniu sekcji perkusyjnej samplerem i automatem, eksploruje niektóre z wcześniejszych obszarów zainteresowania zespołu – oszalałą repetycję czy plemienne rytmy. Zmienione zostały jednak środki wyrazu muzyków – większy nacisk położono na fakturę utworów. Piosenki stały się bardziej syntetyczne, słychać mniej żywych instrumentów, a więcej laptopowych podkładów. Dzięki temu dźwięki generowane przez Mi Ami wydają się bardziej przystępne niż przesterowane gitary z niezwykle ekspresyjnych, wręcz kakofonicznych dwóch poprzednich albumów. Melodia wciąż nie gra pierwszych skrzypiec, więc eksperymentalna natura projektu, obecnie duetu, nie została zupełnie zatracona. Często można dostrzec inspiracje, o które wcześniej trudno byłoby podejrzewać Mi Ami – „Sunrise” bardziej przypomina dokonania Four Teta niż cokolwiek, co wcześniej tworzył kolektyw, nie mówiąc już o ich siostrzanej formacji Black Eyes. Choć już prawdziwym wystawieniem środkowego palca starym słuchaczom jest reinterpretacja „Echononecho” z „Watersports” – tutaj pod nazwą „Echo” w wersji niczym dla… fanów Dana Snaitha. Nikt mi nie powie, że spodziewał się takiej zmiany brzmieniowej w twórczości Mi Ami, to jedna z najbardziej szokujących transformacji ostatnich lat. Zespół stał się duetem, pozbył się bagażu emocjonalnego w swojej twórczości przesuwając głos Daniela na dalszy plan, wyrzucił gitary i postawił na syntezatory. Nie ma śladu po punkowej energii, ale „Dolphins” to udana przemiana w zespół stricte elektroniczny na przestrzeni trzech błyskotliwych nowych kompozycji i jednego auto-coveru.

• Tweetnij