[Konichiwa; 22 listopada 2010]

W połowie lat 90. mało atrakcyjna nastoletnia Szwedka, śpiewając banalne piosenki z pogranicza popularnego wówczas euro-dance’u i bezpłciowego teen popu spod znaku Vivy, szalała sobie trochę na listach przebojów. Wylansowała głównie jeden kawałek, który nie wyróżniał się niczym szczególnym, ale utrwalił na dość długo wizerunek Robyn Carlsson jako jednej z wielu one hit wonders tamtych czasów. „Show Me Love” pojawiało się bowiem na niemal każdej kompilacji „The Best Of 90’s”, sprzedawanej przez kanały z telezakupami w co drugim europejskim państwie – gdzieś obok „Torn” Natalie Imbruglii czy „Just Another Day” Johna Secady. Dekadę później ta przeciętna dziewczyna staje się twarzą tanecznego popu na europejskim kontynencie i odnosi sukcesy na całym świecie, a większość jej singli ląduje na szczycie najróżniejszych list przebojów. Na jej dokonania patrzymy zaś nie tylko bez zażenowania, ale wręcz ze sporym zainteresowaniem. Co się stało? Najwyraźniej wokalistka wyciągnęła wnioski z młodzieńczej przygody. Zamknęła ten bezbarwny okres kompilacją z największymi przebojami i skierowała swe kroki w stronę rodzimych producentów. Zajawka na szwedzką elektronikę miała dopiero nadejść i nikt nie przewidywał, że The Knife nagrają płytę roku wg Pitchforka. Paradoksalnie, jedyny utwór z „Robyn”, przy którym Szwedkę wspomagało rodzeństwo Dreijerów, „Who’s That Girl”, został dość chłodno przyjęty. Dopiero dziarski, bezpretensjonalny „Be Mine!” trafił na sam szczyt i stworzył wokalistce zupełnie nowe perspektywy.

Robyn nie ma i nigdy nie miała wielkich atutów: to dziewczyna bez wyjątkowego wokalu ani tym bardziej urody, ale doskonale potrafiła odnaleźć się na etapie dorosłego już życia i umiejętnie dobierać ludzi odpowiedzialnych za projektowanie jej nowego wizerunku artystycznego. Za tym sukcesem stoi przede wszystkim Klas Åhlund, który z własnym projektem, Teddybears, może jedynie marzyć o osiągnięciach, jakie przyszło mu dzielić z Carlsson.

Szwedka niespecjalnie przejmuje się formatem wydawniczym, o czym najlepiej świadczy jej tegoroczna działalność. Wokalistka w kilkumiesięcznych odstępach wydała dwie EP-ki z piosenkami w swoim najlepszym stylu, a każda z nich to potencjalny, wymiatający hit. W końcu, wieńcząc ten wybitnie udany dla siebie rok, Robyn stworzyła album – kompilację zawierającą prawie wszystkie tegoroczne piosenki. Zbiorcze „Body Talk” to najlepszy dance-popowy album 2010. Bo choć Carlsson pozornie niewiele różni się od takiego np. Calvina Harrisa, na poziomie detali przepaść między Szwedką a Brytyjczykiem jest ogromna. Robyn nie tylko wydaje się szalenie naturalna na tle dość prostych, acz niezwykle chwytliwych elektropopowych utworów. Potrafi też przemycić swoistą intymność i wysublimowaną wrażliwość do piosenek, które przecież nie bardzo sprzyjają tego typu ekspresji. Balladą w jej wykonaniu jest „Indestructible” czy „Hang With Me”, bo właśnie tam Robyn wprowadza spokój i kobiecą delikatność, nie ograniczając przy tym wyrazistości i soczystości bitów oraz walorów tanecznych. Szwedka jest jednocześnie wulkanem energii i bardzo dowcipną osobą – kto widział jej koncert, nie może zaprzeczyć, kto słyszał „Fembot”, nie mógł się nie uśmiechnąć, ale to też ostra babka, pikantna i bezpardonowa. W tej kategorii na „Body Talk” wymiata, rzecz jasna, „Don’t Fucking Tell Me What To Do”. Jej piosenki sprawdzają się zarówno na mało wymagającej potańcówce, jak i na obskurnej, klubowej imprezie (zdehumanizowany minimalizm w „We Dance To The Beat”!).

Moim ulubionym motywem związanym z twórczością Robyn jest postać, jaką stworzyła w swoich najlepszych piosenkach – kobiety po przejściach, która pozbierała się po nieciekawej sytuacji, by stać się niezależną, silną jednostką, wyrażającą swoją wolność symbolicznie w tańcu („Dancing On My Own”, „Dancehall Queen”). Ta kreacja – w połączeniu z wariacką ekspresją Carlsson, jej zadziornym, dziewczęcym wdziękiem oraz w końcu z nieskomplikowanymi, ale błyskotliwymi i charakternymi piosenkami – tworzy portret znakomitej popowej artystki, która perfekcyjnie adaptuje się do współczesności. Jeśli chodzi o pop, to muzyka Robyn jest dokładnie tym, czego szukam.

• Tweetnij