[Caldo Verde; 13 lipca 2010]

W 2005 roku redaktor Ambrożewski w recenzji „Tiny Cities” zapewniał, że kolejnego albumu Sun Kil Moon nie przegapi. Kłamał. W 2008 roku światło dziennie ujrzało ósemkowe „April”, a dziś dostajemy do rąk „Admiral Fell Promises”. Oba na łamach Screenagers.pl przemilczane, a trochę szkoda, bo są to krążki co najmniej udane.

Sun Kil Moon możemy śmiało uznawać za solowy projekt charyzmatycznego Marka Kozelka. Choć w nagrywaniu i wykonywaniu na żywo materiału z debiutu czy wspomnianego wcześniej „April”, często wspomagali go koledzy z byłego zespołu (Red House Painters), American Music Club i smyczkowe trio, już od „Ghosts Of The Great Highway” muzyka tego projektu opierała się wyłącznie na subtelnych melodiach Kozelka i napisanych przez niego lirycznych tekstach o życiowych rozbitkach, miłości i niespełnionych marzeniach.

„Admiral Fell Promises” to najbardziej autorska z jego dotychczasowych płyt pod szyldem SKM. Po włożeniu do odtwarzacza najnowszego krążka i wciśnięciu przycisku „play” na pilocie, zostajemy sam na sam jedynie z głębokim, poruszającym wokalem artysty i akompaniującą mu klasyczną gitarą. Amerykanin nie zaskakuje nas na tej płycie ani sekundą. Dostajemy to, w czym zakochaliśmy się na poprzednich albumach Sun Kil Moon czy Red House Painters: rozwlekłe, ale nie nużąco wydłużone kompozycje, minimalistyczne aranżacje, „ból rezonujący z pięknem”.

Mark to solidna firma. Dostarczył nam kolejny album, który być może nie tryska innowacyjnością, ale na pewno też nie rozczarowuje. Zupełnie jak jego zeszłoroczny występ na Off Festivalu. Choć poziom „Admiral Fell Promises” oscyluje raczej w okolicach „The Shepherd’s Dog” Iron & Wine czy „For Emma, Forever Ago” Bon Iver, niż genialnych „Five Leaves Left” Nicka Drake’a czy „Ocean Beach” samego zainteresowanego, to warto się z tym krążkiem zapoznać. Choć raz, nad ranem, kiedy jest cicho, szaro, a papierosowy dym rozchodzi się gęsto i powolnie w wilgotnym jeszcze powietrzu.

• Tweetnij