[Moshi Moshi; 7 czerwca 2010]

Pośród całego zgiełku, który towarzyszy debiutowi The Drums, nie powinniśmy zapominać o najważniejszej kwestii – Nowojorczycy jak najbardziej sobie zasłużyli na ten rozgłos. Najpierw wydając, jakkolwiek pretensjonalną, ale jednak niesamowicie radosną, chwytliwą EP-kę, potem wszczepiając masom swój wrodzony, wydaje się szczery oraz dość niepoprawny optymizm za pomocą niezłego, debiutanckiego krążka.

„The Drums”, wbrew brooklyńskiemu rodowodowi kapeli, garściami czerpie ze spuścizny brytyjskiej muzyki pop. Z naciskiem na lata 80. i 90. W tych utworach odbija się słodko-gorzki klimat The Smiths, jednak pozbawiony tej gorzkiej strony; słychać prostotę w duchu Felt, wyzbytą metafizycznego kontekstu; jest także przebojowość Belle & Sebastian, pozbawiona inteligenckiej otoczki w warstwie tekstowej. Czwórka chłopaków z Nowego Jorku ewidentne braki na różnych polach nadrabia szczerością, energią i prostotą przekazu. Wszystko w zgodzie ich własną filozofią: na pierwszym miejscu piosenka, reszta nas nie interesuje. I faktycznie nieźle im to wychodzi. Ich melodie są miłe i przyjemne, przyswaja się je lekko i bezproblemowo. Gdyby liczyło się tylko „tu i teraz”, jak chciałby np. Donald Tusk, „The Drums” byłoby pewnie jedną z płyt tego roku. Rzeczywistość jest jednak trochę bardziej skomplikowana i w końcowym rozrachunku album Nowojorczyków będzie się kurzył na półce, obok swego czasu równie sympatycznego debiutu Brytyjczyków z The Coral. Takie płyty są jednak potrzebne, bo, zgodnie z tytułem jednej z kompozycji The Drums, potrzebujemy w życiu trochę rozrywki, a oni fajnie i bez większego balastu nam jej dostarczają.

• Tweetnij