[Lado ABC; 31 stycznia 2010]

Niestety, nie udało mi się obejrzeć występu opisywanego zespołu podczas tegorocznego (notabene bardzo dobrego, brawa dla organizatorów!) Off Festivalu. Oznacza to, że wciąż pozostaję jedną z niewielu w Polsce osób, która nie widziała nigdy koncertu Mitch & Mitch. Gros moich znajomych, którzy mieli przyjemność kiedykolwiek pojawić się na występie tej wesołej gromadki przyznawała, że było to rewelacyjne widowisko, ale jednocześnie spora część z nich podkreślała „czasowość” wydarzenia: dobra zabawa, ale w warunkach domowych już tak nie daje rady. Póki co tego pierwszego opisu nie mogłem zweryfikować – dla mnie źle, ale dla odbioru „XXII Century Sound Pioneers” chyba lepiej, bo bez konfrontacji z domniemanymi szaleństwami na scenie. Sam, bardzo schludnie wydany zresztą, materiał.

Czerstwe w kontekście recenzji muzycznych słowo „koktajl” w tym przypadku nawet pasuje, bo rozrośnięty do niemal filharmonijnych rozmiarów Mitch & Mitch A.D. 2010 gra dziwną mieszankę lounge’u, muzyki filmowej, bossa novy, wczesnego rock’n’rolla z lat 50./60. i nie wiadomo jeszcze czego; czasem pobrzmiewa Stereolab, czasem co lżejsze projekty okołozornowe, a innym razem (choćby w drugim utworze) tzw. muzyka świata. Doskonale wypadają te szybsze, bardziej energiczne kawałki, jak „Dinomatendo” czy „1-2-3-4-5, Combo!”, ale aranżacje właściwie wszystkich utworów są bardzo bogate i wielowarstwowe – najbardziej chyba wspaniale rozwijający się, epicki „Older Than You”. Niby nie ma tu pierwiastka nowatorstwa, ale niemal wszędzie ogromne wrażenie robią zdolności instrumentalistów, jak i rozmach całego projektu („ile się tutaj dzieje!”). Jeśli już się czegoś na siłę czepiać, to do wylotu typowałbym wspominany już „Japanese Farewell Song”, gdzie dalekowschodnie eskapady raczej nie przekonują. Bardzo dobra płyta.

• Tweetnij