[Kranky; 20 października 2009]

Bradford Cox zamienia przyjemną, ciepłą piżamkę na strój nieco bardziej reprezentacyjny i wyjmuje swój laptop z mięciutkiej, bawełnianej pościeli, przenosząc wszystko zza drzwi przytulnej sypialni do osobliwego salonu, w którym czekają na niego zacni goście. Wokalistka Stereolab i jeden z mózgów Animal Collective we własnych osobach. Najnowszy album projektu Atlas Sound nie dryfuje bowiem po spokojnych, statycznych, usypiających wodach dream popu, ale nurkuje w nieco bardziej nieprzewidywalnych akwenach. Przy zachowaniu całego onirycznego anturażu z „Let The Blind Lead…” Cox na „Logos” jakby trochę uwzględnił aktualnie modne trendy w muzyce rozrywkowej, które starają się łączyć sympatię do retro klimatów, minimalizm z jednej lub bogactwo w brzmieniu z drugiej strony, nienonszalancką psychodelię, nutę eksperymentalizmu, nienaganną melodyjność. Nieco krócej, wszystko to, co zadecydowało o sukcesie takich płyt jak „Merriweather Post Pavilion”, „Bitte Orca” czy „Vecktimest”. Diagnozę postawił słuszną, wnioski też całkiem trafne, przełożenie teorii na praktykę jak najbardziej w porządku, a jednak „Let The Blind Lead…” jest w historii działalności Atlas Sound ciekawszym wydawnictwem.

Pierwszy krążek pobocznego projektu Coxa, o dziwo, wzbudził w naszym screenagersowym gronie trochę kontrowersji. Ocenialiśmy go różnie, od not wyraźnie negatywnych do całkiem wysokich, suma summarum sytuując „Let The Blind Lead…” na liście najlepszych płyt w swoim roczniku. Wątpię, czy podobna historia przydarzy się „Logos”. Nie dlatego, iż jest to album wyraźnie słabszy od swojego poprzednika, bo nie jest. Sęk w tym, że tegoroczne Atlas Sound to wydawnictwo dość przewidywalne, mniej lub bardziej świadomie wychodzące na przekór oczekiwaniom w stosunku do jednej z najbardziej kreatywnych jednostek końca tej dekady. Obecność na „Logos” Noah Lennoxa czy Leatitii Sadier także stanowi dowód na oczywistość ogromu talentu Bradforda Coxa. Rozbieżność w brzmieniu pierwszej wersji płyty, z premedytacją udostępnionej publice przez jej autora, a dziełem finalnym, przemawia, o ironio, na korzyść tej niezremasterowanej. Czemu to miało służyć? Było żartem? Głosem w dyskusji o dystrybucji muzycznych wydawnictw? Spontanicznym działaniem bez podtekstów? Only Cox knows i wątpię, czy kiedykolwiek podzieli się prawdziwą odpowiedzią na powyższe pytanie. Przy okazji „Logos” nie odmawiam autorowi płyty umiejętności i wyobraźni, ale od bardzo dobrze odrobionego zadania domowego wolę coś bliższego definicji dzieła sztuki. Może kolejna płyta Deerhunter zaspokoi moje pragnienia w tym temacie, zobaczymy.

• Tweetnij