[Cooking Vinyl; 5 października 2009]

You used to be alright, what happened? Nie chce mi się po raz n-ty odnosić do sentymentu, jakimś niegdyś darzyłem Szkotów z Idlewild. „100 Broken Windows” wciąż potrafi nieźle kopnąć w tyłek, a kilka wcześniejszych singli przypomina, że fajne z nich były punki. Czas nie obszedł się litościwie z dobrymi wspomnieniami o „The Remote Part”, może wyłączywszy początek, a o dwóch ostatnich albumach lepiej nic nie mówić, nie tak powinny dojrzewać zespoły. Na „Post Electric Blues” Roddy Woomble i spółka próbują odzyskać dla siebie – i pośrednio dla fanów – element zabawy. I rzeczywiście, jakby więcej uśmiechu zagościło na ich twarzach. To nieco lepsze granie niż cokolwiek, co pamiętam ze zdziadziałego „Make Another World”, ale nie ulega wątpliwości, że jest to jednocześnie granie, którym Idlewild nie będą w stanie zauroczyć nikogo nowego. Szósty longplay grupy jest płytą zupełnie bez historii. Zdecydowana większość tych piosenek to poprawne radiowe pop-rocki, jakich nagrali w karierze jakieś dziesięć tysięcy. To jak słuchanie po raz kolejny tego samego, zupełnie przeciętnego dowcipu, kiedy w połowie drugiego zdania chce się powiedzeć: ZNAM TO!

• Tweetnij