[XL Recordings; 27 kwietnia 2009]

Cierpię na niedosyt fajnych brzmień z kręgu folkowych singer/songwriterów. Naprawdę. Od 2007 roku, kiedy to ukazały się niezłe krążki Devendry Banharta czy Jensa Lekmana, właściwie na próżno szukać większej ilości fajnych, ciekawych i przede wszystkim świeżych wykonawców z tego nurtu, bowiem większość romantycznych chłopaków z gitarą i rozmarzonych pań z pianinem dopada wirus nie tyle przeciętniactwa, ile raczej nadmiernie rutynowego podejścia do tematu. Jeden Jeremy Jay wiosny nie czyni, a solidne krążki Neko Case, Mirah czy Billa Callahana i tak pozostawiają jakiś tam niedosyt (to nie są żadne nowe postacie przecież). Jeśli już mniej znany singer/songwriter zostaje dziwnym trafem doceniony przez szacownego krytyka, to zazwyczaj spotyka się to z ogólnym zdziwieniem. Przypadek sympatycznej, ale totalnie nic nie wnoszącej do tematu płyty „Catacombs” jest tu znamienity, bo poza „Dreams Come True Girl” Cass McCombs nie dał żadnego innego powodu, by za parę miesięcy chociaż przez ułamek sekundy rozważać umieszczenie jego albumu w ogonie rocznego podsumowania.

Debiutancki krążek Laury Groves także nie zmienia nic w temacie. Self-titled jej projektu „Blue Roses” jest w kategorii singer/songwriter albumem maksymalnie przewidywalnym, jakkolwiek samej pieśniarce nie można odmówić gracji, uroku i pewnie też szczerości. Ale niestety większość tego typu wokalistek i wokalistów takie zalety posiada, potrzeba by było zatem czegoś więcej, aby zainteresować sobą słuchacza na dłużej. Zgadzam się, że „I Am Leaving” jest właśnie taką obietnicą fajnego zauroczenia, które z czasem mogłoby przerodzić się w bardziej trwałe uczucie sympatii. Trzy i pół minuty to jednak zdecydowanie za mało, by mocniej polubić Laurę Groves. Serio, panie i panowie, na dłuższy związek ze słuchaczem trzeba postarać się znacznie, znacznie więcej.

• Tweetnij