[Eskimo; 26 maja 2009]

Zeszłoroczne, przemyślane kompozycyjnie „Where You Go I Go Too” Lindstrøma przeszło jakby bez echa. W dobie natłoku dźwiękowych treści winić za ten stan rzeczy można powracającą do łask singlową formułę, jak i zwykły brak czasu na wsłuchiwanie się w kilkunastominutowe utwory. Druga płyta duetu Lindstrøm & Prins Thomas jest jakby fuzją dotychczasowych nagrań tego drugiego upłynnianych dla balearycznego potentata Eskimo Records i stylu komponowania wypracowanego właśnie na „Where You Go I Go Too” – opus magnum Lindstrøma (płycie, którą Prins Thomas miał zresztą możliwość reedytować – szukajcie „Where You Go I Go Too” z bonusowym CD). Rezygnacja z mechanizmów muzyki tanecznej na rzecz wielobarwnego instrumentarium, splot gatunkowy krautrocka: Neu!, The Cosmic Jokers, elektroniki drugiej połowy lat 70.: Klausa Schulze, Automat, JMJ, Space, Kebekelektrik oraz punktowych melodyjnych zagrywek a la Spartakus And The Sun Beneath The Sea, okazał się zabiegiem przeobrażającym space disco w pulsujący zwierzyniec dźwięków niemodyfikowanych genetycznie; niestety miejscami aspirujący do bycia soundtrackiem filmu dokumentującego trudy egzystencji żuczka gnojnika z Krystyną Czubówną na wokalu.

Mocarny „Rothaus” wydaje się być najbardziej przemyślaną kompozycją. Nieprzewidywalne brzmienia gitary elektrycznej podpierają się wzajemnie na tle nerwowego syntezatora, eskalują napięcie z jednoczesnym dawkowaniem popytu na jego rozładowanie. Podobny zabieg ma jeszcze miejsce w „Rett Pa”, tyle że owe narosty ciśnienia budowane są za pomocą jęczących podjazdów syntezatora no i płynnego fakturzenia perkusji. Szkieletem każdej kompozycji są żywe perkusjonalia: typowe membranofony dopełniane wielobarwnym brzmieniem drewnianych idiofonów. Żadnego programowania. Słucha się tego świetnie, ale do czasu.

Jeżeli znajdują się na tej płycie jakiekolwiek eksperymenty na styku brzmienia i kompozycji, to odczytamy je jako spłaszczone zabawy motoryką wypracowaną przez Klausa Dingera łączoną z melodyjnością „Evolution” Morodera czy elektronicznymi pasażami Schulzego (wstęp do „Skal Ve Prove Naa”). Wszystko to wydaje się być podyktowane potrzebą wzbogacenia, w większości słonecznych acz opasłych, kompozycji skatalogowanych jako space disco, gatunku zapoczątkowanego przez Didiera Marouaniego w 1977 r. w ramach projektu Space – gatunku w zamyśle bardzo prostego. Nikt tu nie dłubie przy dźwiękach, jak to mieli w zwyczaju The Cosmic Jokers, chodzi raczej o popowość bliską tej przemycanej w utworach Jarre’a, no i oczywiście wszechobecny disco groove. Dobrze zapowiadający się półmetek „Skal Ve Prove Naa” nie wytrzymuje ponad 9-minutowej próby, brakuje motywów zdolnych przyciągać uwagę; dalej całą tę kosmiczną eskapadę zaczyna zasysać czarna dziura nudy, a wcześniej zasygnalizowane pomysły – stygną. 75 minut instrumentalnego ciągu (utwory zgrabnie w siebie przechodzą) to lekkie samobójstwo.

Konkludując: jest to jedna z ciekawszych propozycji nowoczesnego disco, niestety niezdolna do konkurowania w kategorii singli ze względu na rozmiary czasowe, pewną zasobność kosmicznego balastu, a także z racji bycia płytą koncepcyjną. Od takich artystów jak Studio, The Beat Broker, Aeroplane, Todd Terje, Bottin, Tiedye, Les Sins, panów Lindstrøma i Thomasa oczekujemy balearycznych grooverów zdolnych łagodnie zasysać na parkiet, przy minimalnej ilości repetetywnej pustki (niestety tak często obecnej), gdzie intelektualny flirt różnorakich stylistyk z wielowątkowością służy do uwypuklania klubowego potencjału. Tu mamy sytuacje odwrotną – zepchnięcie na dalszy plan dyskotekowych tematów podjętych na ich debiucie z 2005 r. sprowadza duet do drugiej ligi czilałtowego grania. Tu gdzieś kończy się disco.

• Tweetnij