[własnym sumptem; 25 stycznia 2009]

Twórczość Cymbals Eat Guitars to wersja instant ważnych zjawisk amerykańskiej sceny niezależnego rocka z lat 90. W tym tkwi siła i zarazem mankament zespołu. Inspiracje należą do tych szlachetnych i ważnych, z których w każdym momencie może się wykluć nowe życie. Niestety, panowie nie znają umiaru w kopiowaniu patentów i w efekcie całość jawi się jako zwykłe muzyczne hochsztaplerstwo. Wynika to także z braku własnej tożsamości i elementów wyróżniających. „Why There Are Mountains” to coś w rodzaju zupy w proszku, która, owszem, zaspokaja głód i zapełnia żołądek, ale wbrew temu, co mówią reklamy, nie przysparza nowych doznań smakowych.

Wyblakłe aranżacje przypominają Built To Spill, a brzmienie zwiewnej gitary w „And The Hazy Sea” jest jakby żywcem wyjęte z „Randy Described Eternity” wspomnianego zespołu. Żonglerka motywów to skuteczna imitacja zdeformowanej melodyki Pavement, ale mając w pamięci „Cut Your Hair” czy „Summer Babe” w wykonaniu grupy Malkmusa, trudno o szczery zachwyt. Jakby tego było mało, także wokalista ma pecha, gdyż jego barwa głosu to zwykła kalka herosa indie rockowej młodzieży, Isaaca Brocka. Zresztą hałaśliwe momenty skontrastowane z mrukliwymi dźwiękami gitary przypominają Modest Mouse sprzed „The Moon & Antarctica”. Pozornie jest zatem różnorodnie, ale Cymbals Eat Guitars prezentują postawę zachowawczą, właściwie nie wyściubiając nosa poza poprzednią dekadę. Wyjątkiem jest chyba tylko brzmienie dęciaków, które w takim „Wind Phoenix” może skierować nasze myśli na ścieżki, które wytyczyli Broken Social Scene. Można tak dalej mnożyć i wymieniać, ale powyższe przykłady zdają się wyczerpywać temat, a zarazem oddalają zarzut o gołosłownej krytyce. Debiut Amerykanów pewnie sporo zwojuje w końcoworocznych zestawieniach, ale nie dajcie się nabrać. W końcu it just sounds so 90s!

• Tweetnij