[Capitol; 21 marca 2009]

Przy okazji recenzji „The Crane Wife” odgrażałem się, że użyję wielu wulgaryzmów, wyrażając radość z ukazania się kolejnego epokowego wydawnictwa The Decemberists. Obejdzie się jednak bez „jobów”, bynajmniej nie dlatego, że Meloy strzelił swojaka. Co to, to nie, „The Hazards Of Love” jest ponad wszelką wątpliwość albumem, przed którym wielu na twarz paść winno; albumem, który liczni kumaci słusznie wychwalają pod niebiosa i który zapewnia (oczywiście przy udziale wiadomych sił) grupie miano Nieomylnego Zespołu Dekady. Robiąc unik przed kamieniami ciskanymi z rzędów zajmowanych przez hunwejbinów Przewodniczącego Colina, zaniepokojonych niższą oceną niż w przypadku dwóch poprzednich albumów, postaram się wyjaśnić, dlaczego „The Hazards Of Love” nie jest AŻ TAK masakrującym konkurencję dziełem jak „Picaresque” czy „The Crane Wife”.

Dlaczego? Otóż, dlatego, że konkurencji NIE MA. Takich płyt obecnie po prostu się nie nagrywa. Jedynym punktem odniesienia są więc poprzednie dokonania Meloya, a cyfrę powyżej traktujcie jako wyznacznik do rekomendacji dla akolitów kultu boskiego Colina. Do tej pory w pełnowymiarowych przedstawieniach serwowanych przez The Decemberists przyzwyczajeni byliśmy do mnogości opowieści i odpowiadających im różnorodnych aranżacji. Tym razem dostajemy concept album, gdzie wszystkie dźwięki podporządkowane są narracji. Owszem, było boskie „The Tain”, lecz teraz po raz pierwszy naprawdę chodzi o wykopanie słuchacza do Globe Theatre, aby ten z rozdziawioną paszczą mógł uczestniczyć w przedstawieniu. „The Hazards Of Love” nie jest albumem The Decemberists – to spektakl, w którym muzycy grają stylizowaną na szekspirowską sztukę, a wokaliści wcielają się w rolę herosów i heroin występujących na dysku tudzież cyfrowym pliku.

Dążenie Meloya do nadania takiego kształtu kolejnemu dziełu dało się przewidzieć, chociażby wspominając pokrojony, tytułowy utwór z poprzedniego albumu. Jednak skala przedsięwzięcia na pewno niektórych zaskoczy. „The Hazards Of Love” to blisko godzinna, monumentalna narracja, w której każdy dźwięk podlega ogólnemu konceptowi. Teraz padnie długo oczekiwany truizm: tak, tego albumu powinno słuchać jedynie od początku do końca. Trudność sprawia wyłowienie odpowiedniego materiału na singiel. Zespół zdecydował się na promocję wydawnictwa, prezentując najbardziej zwarty w formie „The Rake’s Song”, ale jeśli chodzi o tekst, jest on odskocznią od głównego wątku historii, a muzycznie nie prezentuje esencji środków artystycznych zastosowanych przy kreacji całości.

Na poprzednich płytach tematy liryków zamykały się w obrębie jednego utworu (poza wspomnianym „The Crane Wife”), tutaj nawet przeplatające się aranżacje tła mają znaczenie dla chronologii opowieści. Ktoś może pomyśleć: przerost formy nad treścią. Cóż, najpierw ustalmy, że treść jest zespolona z formą. Folkowe epizody oraz hardrockowa jazda po molowych akordach i towarzyszące im teksty są klockami w większej układance. „The Hazards Of Love” jest niewątpliwie dziełem wybitnie oryginalnym, jednak poprzez zamierzone zdominowanie fragmentów repetowaniem motywów dla uzyskania konkretnego wizerunku całości, także najtrudniejszym w odbiorze albumem The Decemberists. Nie zdobywa uznania od razu i jakkolwiek zaczniecie nucić „The Wanting Comes In Waves”, to nie stanie się to tak szybko, jak to było w przypadku „Billy Liar”, „The Engine Driver” czy „Yankee Bayonett”. A więc brak natychmiastowego wpadania w ucho jedną z wad? Prawdopodobnie.

Nie będę przedstawiał Wam całej historii snutej przez Meloya. Byłoby to klasyczne wyjawienie faktu, „że zabił lokaj”. Zbyt dużo frajdy miałem, dopasowując kolejne fragmenty do podkładu (tak, to chyba właściwe określenie) muzycznego. Powiem tylko tyle, że słuchając „The Hazards of Love”, będziecie uczestniczyć w przedstawieniu traktującym o magii, miłości, łotrach i członkach królewskiego rodu oraz przeżywać zakończenie podobne do tego w „We Both Go Down Together”. Skupię się zatem na kilku fragmentach, które najpełniej pokazują pomysł Colina na „wystawienie sztuki teatralnej na płycie kompaktowej”. Zauważcie płynne przejście pomiędzy „ciężkim” „A Bower Scene”, w którym Meloy wciela się w niezależnego narratora, podczas gdy „nasza heroina wycofuje się do tajgi”, a partią Margaret, czyli Becky Stark w „Won't Want For Love” – w fantastyczny sposób została zachowana spójność, jednak oczyma wyobraźni można dostrzec zmienioną dekorację sceny. Tak samo doskonale zespolona z całością jest późniejsza rola Wiliama w tym utworze. Jednak jeśli w ogóle można mówić o „The Hazards Of Love” w pigułce, to „The Wanting Comes In Waves/Repaid” jest najbliżej tego określenia. Wyraźny kontrast pomiędzy folkową częścią śpiewaną przez Meloya a rockowym brzmieniem wyznań Królowej, tworzy najbardziej udany dialog pomiędzy postaciami. Utwór wydaje się podsumowywać pierwszy akt. Następną odsłonę, poprzedzoną krótką muzyczną przerwą, grupa rozpocznie swoją chyba najdziwniejszą, gdyż najmniej skomplikowaną pieśnią – „The Rake’s Song”. Ten fragment stanowi znaczące przejście pomiędzy dwiema częściami opowieści zatytułowanej „The Hazards Of Love”. Akcja historii nabiera tempa, a lirycznie Colin prezentuje swój najbardziej drastyczny tekst. Na tym jednak nie koniec atrakcji. Trik kreowania nastroju utworów, wywołujący u słuchacza niemalże wrażenie wizualizacji, Meloy przedstawia w „Annan Water”, w którym faktycznie „słychać” spiętrzone wody rzeki. I tak poprzez repryzy oraz wariacje na temat motywu przewodniego dotrzecie w końcu do finału tej opowieści. Mającej tę zaletę, że pomimo faktu opadnięcia kurtyny, można szybko znów zająć miejsca w pierwszym rzędzie.

„The Hazards Of Love” poprzez swoją formę jawi się jako najbardziej oryginalne dzieło The Decemberists. Nie postawiłbym jednak wiele na to, że kolejny album autorstwa Meloya przybierze podobny kształt. Płytę należy traktować w kategoriach eksperymentu, a nie nowej drogi artystycznej obranej przez Dekabrystów. Nie jest to zarzut wobec materiału zaprezentowanego w tym roku – w końcu, jakkolwiek dla wielu będzie to zaskakujące, „The Hazards Of Love” stanowi największy sukces komercyjny w historii zespołu. Colin ma pomysły na bardziej tradycyjne piosenki, czego przejawem jest chociażby doskonały „Sleepless” zamieszczony na składance „Dark Was The Night” czy udany zestaw singli z zeszłego roku. Natomiast tym albumem The Decemberists udowodnili, że są jednym z naprawdę nielicznych zespołów tej dekady, które na każdym swoim wydawnictwie prezentowały bardzo dobry, względnie w co najmniej dwóch przypadkach wybitny poziom. Tym większe brawa należą się Meloyowi za podjęcie dużego ryzyka i prezentację tak nietypowego dzieła.

• Tweetnij