Ocena: 6

Ekkehard Ehlers & Paul Wirkus

Ballads

Okładka Ekkehard Ehlers & Paul Wirkus - Ballads

[Staubgold; 10 kwietnia 2009]

Ponoć miała to być muzyczna część większego projektu, skończyło się jako pierwsze wydawnictwo cyfrowej wersji zasłużonego Staubgolda. Na papierze, a właściwie to w oknie internetowej przeglądarki, wygląda to grubo: dwa nazwiska z najwyższej półki elektroakustycznych improwizacji i nieco infantylny tytuł – znaczy wiedzą, co robią. Album jednak nie powala, co poniektórych może nawet zawieść, ale i tak warto mu się przyjrzeć.

Trudno oprzeć się wrażeniu, że „Ballady” (tytuł wymyśliła żona Ehlersa) to bardziej zabawa niż praca. Jedenaście utworów nie grzeszy długością (zwykle trwają po około trzy minuty), myślą przewodnią, wyrafinowanym poczuciem humoru lub czymkolwiek oprócz olbrzymiej różnorodności brzmień. Począwszy od otwierającego płytę, przeraźliwie rozciągniętego pianina (a może skrzypiec), które przewierca aurę na wylot, aż po kończący ją syntetyczny dron, falujący wśród przytłumionych usterek, nie ma chyba ani jednego motywu, który w jakiejkolwiek postaci by się powtórzył. Polskie krowy wsamplowane są w kakofoniczne country na przedziwnie wykręconych dźwiękach gitary, sample free jazzowych nagrań w dostojne drony, a dźwięki szkła pojawiają się obok sinusoidalnych sprzężeń. Zamiłowanie obu artystów do jazzu znajduje swoje ujście w wykorzystaniu żywych instrumentów, tylko niekiedy poddanych dodatkowej, cyfrowej ingerencji. Oprócz Wirkusa na perkusji, pojawiają się również: Kai Fagaschinski na klarnecie oraz Achim Tang i Werner Dafeldecker (współpracujący przy kilku projektach z Fenneszem) na kontrabasach.

Ten brzmieniowy chaos w skali całego albumu powoduje wrażenie nieprzyjemnego rozmycia, chociaż poszczególne utwory dają się lubić dokładnie z tego samego powodu. Poza „Atlasem”, gdzie basowy dron i cyfrowa mgiełka nagle eksplodują, pozostawiając słuchacza na pastwę radioaktywnego podmuchu, trudno znaleźć w tych luźnych improwizacjach momenty emocjonalnych uniesień. „Ballads” lokują się gdzieś na środku, pomiędzy ulotną wrażliwością Wirkusa, a hałaśliwie abstrakcyjnymi formami preferowanymi przez Ehlersa, ale te nagrania nie są tak intensywne jak potrafiły być na ich solowych płytach. Więcej tu żartów, zabawy konwencją i czystej postaci eksperymentów niż treści. Największym atutem pozostaje coś, do czego przyzwyczaił już zwłaszcza Ehlers, czyli bawienie się odniesieniami w charakterystyczny para-plądrofoniczny sposób, (np. „Szminka” rozpoczyna się fragmentem z zeszłorocznej płyty duetu Baker/Hecker) sprawiający, że pomimo wszystkich narzekań, które tu wylałem w album można się zasłuchiwać z zaciekawieniem.

File under postmodernism.

Mateusz Krawczyk (22 maja 2009)

Oceny

Mateusz Krawczyk: 6/10
Średnia z 1 oceny: 6/10

Dodaj komentarz

Komentarz:
Weryfikacja*:
 
captcha
 
Gość: adam b
[22 maja 2009]
i z jakże prężną sceną wiedeńską, w ileż to on składach maczał palce, ciekawa postać, chociaż i tak dla mnie nr 1 jest Brandlmayr
Gość: tedd
[22 maja 2009]
pitchfork dał 7.9 :> imho bardzo dobry album - i uważam wręcz przeciwnie - nie ma tu żadnego brzmieniowego chaosu -> jest dyscyplina. Werner Dafeldecker powinien się jeszcze kojarzyć z Autistic Daughters i Polwechsel-em

Polecamy

statystyka

Przeczytaj także