[EMI; 6 kwietnia 2009]

Zaczniemy od konkretów: „Kingdom Of Rust” jest albumem, który dość mocno zawodzi. Jeden z najrówniejszych, wyspiarskich zespołów tej dekady zdaje się po raz czwarty powielać tak świetnie do tej pory wychodzący im schemat w sposób najmniej fajny z dotychczasowych. Gwoli ścisłości, nie jest to płyta strasznie słaba. Po prostu od trzech wcześniejszych wydawnictw Doves dzieli ją artystyczna przepaść, mimo że pozornie wszystko zdaje się być po staremu. Na tegorocznym krążku angielskiej kapeli są numery całkiem chwytliwe, są też takie z epickim rozmachem. Niemniej gdzie tam coldplayowemu singlowi, skądinąd uroczemu, „Kingdom Of Rust” do fantastycznych „Almost Forgot Myself” czy „Walk In Fire” z albumu „Some Cities”. Na próżno tutaj szukać piosenek w swojej melodii i przebojowości skrojonych na wzór tętniących życiem „Catch The Sun” czy „Black And White Town”. Na nowym albumie Doves nie ma żadnego utworu zbliżającego się swą monumentalnością i świetnością do „The Cedar Room” czy „There Goes The Fear”, choć są ze dwa aspirujące. Chłodna, porównawcza analiza zawartości „Kingdom Of Rust” nie pozostawia złudzeń, iż oto mamy do czynienia z najsłabszą w karierze płytą tria z Manchesteru. Inną kwestią jest, że nawet w przypadku ewidentnego spadku formy Anglików ciężko tak nagle wyzbyć się uczuć sympatii względem tej kapeli, stąd też rozumiem wszelkie poszukiwania argumentów, które mają bronić krążka Doves. Sama nawet pokuszę się o parę. Fajnie, że Anglicy sięgnęli po Johna Leckie, który odpowiadał w przeszłości m.in. za brzmienie debiutu The Stone Roses i płyty „The Bends”. Podejrzewam, że to dzięki jego pracy „Kingdom Of Rust” nabrało trochę ładnego, vintage’owego posmaku. Dobrze, że Doves nie zdecydowali się na jakieś drastyczne zmiany własnego słodko-gorzkiego, żywego i delikatnie ospałego zarazem stylu, bo ich charakterystyczne brzmienie, pielęgnowane od blisko dziesięciu lat, jest wartością samą w sobie. Cieszy energia, która bije z części utworów, z „The Outsiders” na czele. Zaś spokojniejsze fragmenty jak „Winter Hill” brzmią elegancko i dystyngowanie. Ta garstka pozytywów niektórym recenzentom jakby trochę przesłoniła ogólną ocenę, bo zbiorowy optymizm, a w niektórych przypadkach nawet niezrozumiała euforia, wynikające z obcowania z nowym albumem Doves są, delikatnie rzecz ujmując, nie na miejscu, a przede wszystkim totalnie nie w porządku wobec poprzednich płyt Anglików. To przecież „Lost Souls” i „Some Cities”, w odrobinę mniejszym stopniu może „The Last Broadcast”, zapewniły taką, a nie inną pozycję panom z Doves i wyśrubowały nasze oczekiwania względem każdego kolejnego albumu zespołu z Manchesteru. Obok tamtych starszych wydawnictw „Kingdom Of Rust” stawiać trochę nie wypada. Ja przynajmniej będę się trzymała tej zdecydowanie mało popularnej opinii.

• Tweetnij