[Fiction Records; 19 stycznia 2009]

Jako młody chłopiec miałem dwie funkcje przypisane mi w rodzinnym gospodarstwie domowym: obieranie ziemniaków i prasowanie. Przy obu zawsze towarzyszyła mi muzyka. Szybko spostrzegłem, że jej dobór miał znaczący wpływ na wynik mojej pracy. Muzyka zbyt szybka i nazbyt angażująca przekładała się na niedokładnie wyprasowane koszule i niemal kwadratowe kartofle. Soundtrack zbyt leniwy i na swój sposób miałki eliminował wprawdzie kanty i załamania na prasowanej odzieży oraz gwarantował całkiem bezstratnie obrane pyry, ale wywoływał u mnie niejednokrotnie frustrację przejawiającą się w powracającym niczym upierdliwa mucha pytaniem: „I znów, kur*a, to samo?!”. W sensie, że znów garbię się nad garem ziemniaków lub nadwerężam kręgosłup, prasując majty rodzeństwu. Swoją drogą, czy to normalne prasować bieliznę, hm? Przecież to tak jakby krochmalić piżamę, nie?

Od dłuższego czasu nie obierałem ziemniaków (przerzuciłem się na ryż i makaron), a będąc poniekąd na własnym, prasuję z doskoku. Trudno mi więc przetestować White Lies w przywołany powyżej sposób, a przymuszać się do żadnej z powyższych czynności nie zamierzam. Wiem natomiast, jakie reakcje wywołuje u mnie debiutancki krążek tego młodziutkiego londyńskiego tria – White Lies męczą, smęcą, a przede wszystkim drażnią.

Przesadnie *gotycka* tematyka piosenek (tercet CCC: cemetery, church, chapel) sprawi, że z perwersyjną przyjemnością (tu następuje zwrot do czytelnika) zatniesz się skrobaczką, a posępny aranż (patos sekcji rytmicznej, powracające kościelne klawisze, emocjonalna egzaltacja – przecież śpiewam o rzeczach ważnych! – wokalisty) podsunie Ci fatalne rozwiązania, jak na przykład śmierć poprzez uduszenie kablem od żelazka. Ponadto mocno banalne, silące się na gatunkowy ciężar (stąd częste sięgnięcia po tercet CCC) teksty stają w gardle niczym niedogotowany kawałek ziemniaka. W efekcie obcowanie z „To Lose My Life...” nabiera znamion przypadkowego zetknięcia z teflonową powierzchnią żelazka – wprawdzie rana nie jest śmiertelna, ale boli i nie daje o sobie zapomnieć przez kilka dni.

Najgorsza jest jednak monotonia płyty, sugerująca swoistą monokulturę w muzycznej diecie młokosów z White Lies, którzy – wzorem kilku kapelek z ostatniej pięciolatki – przewałkowali najpopularniejsze „smutasy” pop-rocka ostatnich trzech dekad i pod czujnym okiem wytwórni nabijają kolejne pokolenia nastolatków („Szesnastolatki to nasz target” – przyznali się na łamach zachodniej prasy) w przysłowiową butelkę. I pewnie plakaty Harry’ego i spółki zawisły nad łóżkiem co drugiej brytyjskiej małolaty taplającej się w oceanie kompleksów i borykającej się z niezrozumieniem ze strony rówieśników, rodziców, świata. Ale w przypadku sporej (?) reszty osób aspirujących do miana osłuchanych „To Lose My Life...” wywoła zapewne rozdrażnienie, bo ani to oryginalne (zerżnięte „Atmosphere” Joy Division w „From The Stars”, podrabianie „New Year’s Day” U2 w „Farewell To The Fairground”), ani specjalnie nośne (no może poza wprawdzie banalnym, ale jednak sprawnym openerze „Death” w duchu Franz Ferdinand czy przyjemnie killersowym – patrz producencki duet – „To Lose My Life”), ani szczere: brzmieniowa sterylność, wątpliwa wolta stylistyczna (wcześniej nazywali się Fear Of Flying – dużo mniej przebojowe i dużo bardziej oczywiste w zapożyczeniach z Radio 4 czy Foals) powiązana z pseudokoncepcyjnym *imidżem* (obowiązkowa czerń, smutne miny, a przecież wcześniej byli tacy roześmiani).

Sięgając po kategoryczny ton orędowników grupy mówię Wam, White Lies oszukują, a Wy już wkrótce:

a) przejrzycie na oczy, odsyłając ich w indie-niebyt, gdzie spoczną obok The Bravery, dogorywających Editors czy tlących się wciąż The Killers, by przywołać tylko tych kilka powszechnie powtarzanych nazw,

b) dorośniecie (casus grupy docelowej), również muzycznie, czego wyrazem będzie sięgnięcie po płytotekę rodziców – Cocteau Twins (wszyscy znają Twinsów dzięki rodzicom, wiadomo), Echo & The Bunnymen, Tears For Fears, The Cure (pierwsze płyty), a nawet Magazine, by przytoczyć tylko tych kilka nazw często i gęsto przywoływanych w kontekście lekko dołującego grania, choć trzeba sporej wyobraźni by połączyć stylistyczną paralelą White Lies i, choćby, Magazine (jak zwykle NME udowadnia, że nie ma rzeczy dlań niemożliwych).

Don’t get me wrong, nie odmawiam chłopakom talentu (szczególnie do stadionowych refrenów – This fear’s got a hold on me!!!), ani zapału (długaśna trasa koncertowa, medialna wszędobylskość). Odmawiam im rozsądku, bo wygląda na to, że White Lies podpisali cyrograf, oddając się niemal całkowicie w ręce wytwórni Fiction (i jej specjalistów) i, jak znam życie, to pewnie zobowiązali się do kolejnych albumów. Doświadczenie podpowiada, że nie będą specjalnie inne od debiutu, a w kontekście niego samego okażą się, o zgrozo, wtórne. Będą natomiast bardziej posępne, gotyckie i wydumane. A dla dorastających wraz z zespołem fanów – nieznośnie drażniące, smęcące i męczące.

• Tweetnij