[Polyvinyl; 17 lutego 2009]

Sam się sobie dziwię, że oceniam „Hush” aż tak wysoko. Bądźmy szczerzy, „odkryjmy wszystkie karty” czy też dajmy przysłowiową „kawę na ławę” – nowy album Asobi Seksu to nic innego jak powielanie pomysłów z poprzednich płyt, szczególnie z bardzo udanego „Citrus”. I choć nowojorczycy nigdy oryginalnością nie grzeszyli, to potrafili stworzyć ujmującą i sprawną mieszankę dream popu i shoegaze’u spod znaku Yo La Tengo & friends. W sumie dalej tak jest, ale powoli daje się odczuć pewne zmęczenie materiału, przez co trudno mówić w tym wypadku o wielkich muzycznych doznaniach.

Na pewno trzeba oddać Amerykanom zdolność do tworzenia materiału równego niczym forma Barcelony z ostatnich miesięcy. Brakuje zgrzytów, wpadek, fragmentów które można jednoznacznie nazwać bardzo słabymi. Ale jednocześnie nie ma piosenek potrafiących wryć się w pamięć lub też poprowadzić cały album. Mamy więc do czynienia z dwunastoma bardzo przyzwoitymi piosenkami, choć na usta ciśnie się pytanie: jak długo da się obcować z tylko solidną muzyką? Na szczęście Asobi Seksu ma w sobie sporo gracji oraz rozczulającego uroku, tak więc krytyka przychodzi z wielkim trudem. Bo jak tu się denerwować, kiedy w „In The Sky” słyszymy Cocteau Twins, przy „I Can’t See” łezkę uronią fani Slowdive, a „Sing Tomorrow’s Praise” po odpowiednim liftingu mogłoby z powodzeniem znaleźć się w repertuarze This Mortal Coil. Oczywiście nie ma tu mowy o plagiatach, raczej o „mocnej inspiracji”, nowojorczycy potrafią umiejętnie do każdego numeru zaaplikować dużą dawkę własnego „ja”, dzięki czemu tylko na moment zapominamy, że słuchamy Asobi Seksu. Na pewno lepiej w tym względzie prezentowało się poprzednie wydawnictwo, odświeżające nieco shoegaze, natomiast na wysokości 2009 roku już tego zabrakło. Nie można jednak zignorować bardzo dobrej produkcji – lekko szorstkiej, niewyraźnej, czasami mocno przestrzennej, lecz mającej w sobie także słodką aurę, co można również spotkać na debiutanckiej płycie Fuck Buttons, gdzie niemal dwa przeciwstawne żywioły stykały się ze sobą, żyjąc potem w niepokojąco owocnej symbiozie.

Próbuję sobie wyobrazić jak się zdobywa szacunek w Brooklynie, tak samo jak zawsze starałem się dowiedzieć o co chodzi z tym „uznaniem na Śląsku”, ale podejrzewam, że Asobi Seksu już go dawno zdobyło i jeśli chce go utrzymać, to: a) musi radykalnie zmienić muzyczną formę wyrazu, albo b) porzucić granie i zająć się wojnami gangów. Bowiem wątpliwe jest, czy kolejna płyta utrzymana w tożsamym tonie zda egzamin i zdoła wykrzesać z siebie pozytywne fluidy. Naciągana szóstka, ale co tam.

• Tweetnij