Zespoły, które czterdzieści, trzydzieści czy jeszcze dwadzieścia lat temu były u szczytu swoich artystycznych możliwości, dziś są zaledwie cieniem samych siebie: Pixies nie stanowią tutaj wyjątku. Czy najnowszy album zmienił coś w tej kwestii?

Gdybym miał podać jeden przymiotnik, który charakteryzuje najnowszą płytę Swift, na myśl przychodzi mi od razu słowo fajna.

„Charli” miało ambicję, by stać się całkowicie nowym rozdaniem w światowym popie. Udało się tylko połowicznie.

„The Center Won’t Hold” rodzi nieco mieszane uczucia z tendencją zmierzającą raczej do zawodu.

„Ginger” jest znacznie dojrzalszym i bardziej dopracowanym albumem Brockhampton niż „Iridescence”.

Początkowo death metal wcale nie był odbierany jako coś gorszącego: bardziej komicznego i godnego politowania. Mała scena podziemna nosząca żelastwo, ćwieki, skóry oraz łańcuchy była przede wszystkim wyszydzana, żeby dopiero z czasem dostać łatkę kopistów gorszącej zachodniej kultury.

Dla wszystkich miejscowych (i nie tylko) fanów alternatywny PiotrkOFF Art Festival cyklicznie stanowi godne uwagi zwieńczenie letniego sezonu festiwalowego.