Ocena: 6

Aberfeldy

Do Whatever Turns You On

Okładka Aberfeldy - Do Whatever Turns You On

[Rough Trade; 12 czerwca 2006]

Dominująca rola Belle & Sebastian na rynku szkockiego indie-popu przybiera na sile. W czasach gdy Idlewild stali się parodią samych siebie, a Delgados przestali istnieć, opisanie rozsądnie grającej, piosenkowej kapeli z ojczyzny Seana Connery’ego bez użycia nazwy wyżej wymienionych okazuje się nie lada wyzwaniem. Camera Obscura wciąż złośliwcy uznają za Belle & Sebastian w spódnicy, Travis za Belle & Sebastian dla nastolatek, a Aberfeldy za Belle & Sebastian sprowadzone do formatu radio-friendly. Drugi album kwintetu zawiera garść piosenek bez większych ambicji. Ot, stricte popowa płyta z niezłym śniadaniowym potencjałem. Beztroskie, pozbawione większej głębi teksty wskazują na raczej komercyjne zorientowanie działalności grupy. Jest to dobry trop – Aberfeldy wiedzą jak napisać chwytliwy kawałek. Soft-rockowe motywy gitarowe, różnorodnie dobierane klawisze wskazujące na odrobienie lekcji z The Cars i pieczołowicie dobierane ozdóbki w rodzaju dzwonków, oklasków, chórków – wszystko to wymieszane w odpowiednich proporcjach, żeby nie zrazić do siebie decydenta z komercyjnej stacji radiowej i jednocześnie zatrzymać na chwilę konesera niezależnego popu z nieco wyższymi aspiracjami. Błyszczą szczególnie treściwa trzyminutówka „Hypnotised” i niepozbawione retro-akcentów „1970’s” – oczywiście takich sprzed trzech dekad. Reszta jest właściwie na podobnym, uśrednionym poziomie, w podobnym, pogodnym duchu, podobnie przyjemnie wpada jednym uchem jak szybko ucieka drugim.

Z tego kreśli nam się obraz poprawnego albumu na 5/10. Byłoby tak właśnie, gdyby nie czwarty strzał na tej płycie. „Uptight” to nie cover słynnego singla Steviego Wondera, to cztery i pół minuty najlepszego podrasowanego syntezatorami popiku, jakiego doświadczyły moje uszy od dawna, sielankowa wycieczka w słodziutkie lata osiemdziesiąte, czasy kiedy niedawno przeze mnie wspominani Scritti Politti wydawali swoje „Cupid & Psyche 85”. W zwrotce nie dzieje się nic sensacyjnego, prawdopodobnie po to, żeby pełniejszym blaskiem zaświecił refren. On jednak obroniłby się i bez tego. Chorus wjeżdża prowadzony tym klawiszowym motywikiem – a poziom aktualności jego brzmienia jest podobny do kreszowego dresu. Baby, at this moment it seems that you want me, śpiewa Riley Briggs, a dziewczyny w tle klaszczą. Oooh baby, at this moment it seems that you care, yeah yeah. Duch Greena Gartside’a ożywa, a na mojej liście singli roku zachodzą przesunięcia. Pewnie już nigdy nie zdarzy im się drugi tak skrajnie przyjemny fragment muzyki, ale to nieważne – dla niego samego warto było założyć zespół Aberfeldy. A tak w ogóle to do radia z nimi.

Kuba Ambrożewski (8 września 2006)

Oceny

Przemysław Nowak: 7/10
Kuba Ambrożewski: 6/10
Kasia Wolanin: 5/10
Średnia z 3 ocen: 6/10

Dodaj komentarz

Komentarz:
Weryfikacja*:
 
captcha
 

Polecamy

statystyka

Przeczytaj także