Na czym polega wyjątkowość „The Ascension”? Że zagrało ten album jednocześnie dziesięciu gitarzystów? Fakt, Branca rozszerzył konwencję swojego guru, Rhysa Chathama, w którego ansamblach zaczynał swoją przygodę z graniem. Zamiast tria postawił na zintensyfikowanie partii gitary, pozostawiając typową „rockową” sekcję perkusyjną. „The Ascension” czerpie z dokonań ówczesnej muzyki współczesnej – zainteresowanie wertykalnym wymiarem utworu czy też minimalizmem, jednak mentalnie bliżej jej do działalności krautrockowców (szczególnie Faust) czy sceny no wave, z którą sam Branca zwykle bywa utożsamiany. Nie wymyślił nic przełomowego dla rozumienia muzyki, jednak zastosował w utworach gitarowych zupełnie nierockowe myślenie, dzięki czemu „The Ascension” stało się punktem wyjścia dla wielu poszukujących młodych zespołów.(Andżelika Kaczorowska)

Z biegiem lat wielu czołowych reprezentantów no wave’u, z Sonic Youth i Swans na czele, zaczęło coraz bardziej iść w kierunku standardowych piosenek, doceniając siłę melodii i powoli porzucając improwizacje. Branca w pewnym sensie też krok po kroku zaczął porządkować kompozycje. Mimo że „The Ascension” wydaje się być jego największym dziełem, to siła głownie leżała w specyficznym, no wave’owym rozgardiaszu, charakterystycznym nihilizmie oraz braku jakichkolwiek granic. Wraz z symfoniami, Branca jakby ustalił kilka zasad. „(Tonal Plexus)” zdaje się mknąć w nieznane, jednak dopiero po przesłuchaniu całego materiału zauważamy, jak przemyślanym tworem jest pierwsza symfonia. Mamy tutaj właściwie wszystko to, co w muzyce Branki jest najlepsze. Długie, hipnotyczno-drone’owe kompozycje, nieco noise’owe, lecz nie złożone z wielu warstw. Jedną z pierwszoplanowych ról odgrywają niemal rytualne bębny. Ale Branca w żadnym wypadku nie zrezygnował z typowej no wave’owej gitary, mimo że ograniczył jej pole działania, głownie po to, żeby znajdować jeden „mocny” dźwięk i się nad nim „pastwić”, przez co efekt końcowy jest znacznie inny niż ten początkowy. Post-minimalizm. (Krzysiek Kwiatkowski)

„Gloria” fanów „Tonal Plexus” może lekko rozczarować. Jeśli pierwszą symfonię porównamy do odurzenia narkotykami, to kolejna odsłona zdaje się być już etapem „po”. Mrocznym, ponurym i depresyjnym. Klimatem niebezpiecznie zbliża się do dzieła Giacinto Scielsiego „Quattro Pezzi Per Orchestra; Anahit; Uaxuctum”. Podobne środki wyrazu, atmosfera, a także sam wymiar symfonii. Być może Branca zapragnął pójść jeszcze dalej, zapominając już całkiem o rockowych korzeniach. Pomimo ambitnych zamiarów, „Gloria” nie jest wydawnictwem do końca udanym. Daje się odczuć pewien przerost formy nad treścią, a bez kilku atutów Branki (np. transowość) nagle się okazuje, że nie jest bezbłędny. Zamiast tego mamy dosyć osobliwy kolaż drone’ów i dark ambientu, rzecz jasna podany z mocno minimalistyczną polewą. „Gloria” zdecydowanie należy do tych trudniejszych pozycji dyskografii Branki. Zajmuje sporo czasu i uwagi, zmusza do sporego wysiłku, jednak summa summarum w pełni może trafić do największych fanów legendy no wave’u. Reszta może spokojnie ominąć „Glorię”. (Krzysiek Kwiatkowski)

Branca lata osiemdziesiąte zamknął w prosty i logiczny sposób – połączył brzmienie swoich pierwszych wydawnictw z klimatem „Glorii”. Efekt jest więcej aniżeli udany. Zdecydowanie lepiej Amerykanin wypada, kiedy może się przynajmniej przez kilka minut wyszaleć i pohałasować, a potem ponownie wrócić do spokojniejszych (czyt. bardziej złożonych w swojej prostocie) motywów. „Devil Choirs At The Gates Of Heaven” jest równocześnie wyśmienitym wprowadzeniem do będącego dopiero w powijakach post-rocka. Zachowuje znakomite proporcje – nie ma tu za dużo typowego noise’u spod znaku no wave’u, a i ambicje Branki, aby zostać współczesnym klasycznym kompozytorem, zdają się iść na drugi plan. Proto-post-rockową szóstą symfonię spokojnie można uznać za jedną z najważniejszych w dorobku Glenna Branki, skupiającą w jednym miejscu niemalże wszystko to, co najciekawsze w jego twórczości. Kolejne lata pokazały, że ten kapitalny muzyk bezustannie ma coś do powiedzenia, jednak jeśli chcemy poznać, co tak naprawdę oferował „nowojorski półświatek”, w pierwszej kolejności dobrze byłoby sięgnąć po „The Ascension” i właśnie „Devil Choirs At The Gates Of Heaven”. (Krzysiek Kwiatkowski)

10 lat po legendarnej kolaboracji Branki z Z’EVem – pionierem industrialu, nagranie ich wspólnego występu z kościoła św. Marii w Nowym Jorku zostało wydane i trafiło do szerszej publiczności. W ich symfonii dominuje nie tylko sfera sacrum, ale strachu i niepewności. Na pierwszy plan wysuwa się metaliczna perkusja, towarzyszą jej masy skumulowanych dźwięków – dronów, orkiestracji, które brzmią niezwykle posępnie, żeby nie powiedzieć patetycznie. Partie perkusyjne Z’EVa nadają kolejnym utworom niezwykłą motorykę, która powoduje u słuchacza podskórne napięcie. Oczywiście są charakterystyczne dla Branki „eksplozje” dźwięków, jak np. w finale „First Movement (Slow Mass)”, ale wcale nie rozładowują atmosfery. Hałas również stanowi ważny element – pierwsze siedem minut „Second Movement (Radioactive Poltergeist Kitchen 1955)” stanowi chaotyczny wybór dźwięków rodem z fabryki (zasługa metalicznej perkusji Z’EVa), by później wyłonił się jednostajny rytm, aż w końcu dane nam usłyszeć będzie subtelny dron. Jednak nie dajmy się zmylić – mimo kilkunastu kojących fragmentów, „Symphony No.2” to opowieść o przerażeniu teraźniejszością i przyszłością. Niesamowita opowieść. (Andżelika Kaczorowska)

„The Mysteries” to dwuczęściowa opowieść o zmaganiach człowieka z dylematami egzystencjalnymi. Koncept tematyczny, co najmniej pretensjonalny, jednak muzycznie daje efekt jak najbardziej warty uwagi.

Branca udaje się w otchłań duszy pełnej niepokoju metafizycznego i zmagań moralnych. Nie jest tam bynajmniej różowo. Świetnie udało mu się oddać atmosferę niepewności, jaką odczuwa człowiek rozważający podstawowe kwestie swojego bytu, przyczyny swojego istnienia etc. Nie ma już eksplozji gitar, jednak spokojne orkiestracje zaburzone są dynamiczną grą perkusji, jej jednostajnym rytmem. Dzięki temu odnosi się wrażenie pasji, z jaką dusza ludzka błądzi, próbując odkryć tytułowe tajemnice. Taka jest pierwsza część. Druga odziera słuchacza ze wszelkich złudzeń – współczesny człowiek nic nie wie, musi się pławić w swoich lękach, ponieważ nigdy nie pozna prawdy o sobie i o świecie. Średnio to optymistyczne wnioski, niezbyt też nowe, jednak chyba nikt nie oczekuje od Branki, żeby wskrzesił metafizykę, zwłaszcza że potrafi tak dobitnie zilustrować dźwiękami zakamarki ludzkiej duszy. (Andżelika Kaczorowska)

To najmniej awangardowa pozycja w twórczości Branki, również pierwsza w całości przeznaczona na orkiestrę symfoniczną. Materiał skomponowany został z myślą o balecie. Pozycja niezwykle myląca, jeśliby zaczynać nią swoją przygodę z Brancą – bo gdzie są wszelkie zgrzyty, dysonanse i wodospady zmasowanych gitar? Eksperymenty wyjechały na wakacje, witaj muzyko ilustracyjna i słodki ambiencie! Nie usłyszymy nic odkrywczego, jednak trudno odmówić tej płycie swoistej magii, dyskretnego uroku repetycji… Pierwsze skrzypce (dosłownie i w przenośni) grają drony, piękne, wlokące się powoli, bez pośpiechu, plamy pastelowych dźwięków. Bywa ckliwie i melodramatycznie, ale ambientowe oblicze Branki zasługuje na chwilę uwagi. (Andżelika Kaczorowska)

„Przeddzień przyszłości” to, podobnie jak „The World Upside Down”, kompozycja wyłącznie na orkiestrę symfoniczną. Branca bawi się w neoklasycyzm – raczej stroni od dysonansów, hałasów i dronów. Kojący chór towarzyszy praktycznie przez cały okres trwania. W wielu opracowaniach spotyka się opinię, ze jest to wizja apokalipsy, jednak ja bym unikała tego porównania. W odróżnieniu od np. „The Mysteries” piąta symfonia Branki wydaje się wyjątkowo optymistyczna i przynosząca nadzieje. Drugą część albumu stanowi „Free form” – utwór wiele bardziej dynamiczny, jednak też utrzymany w neoklasycznym duchu, stanowiący porywający finał.

„L’Eve Future” to dość udana kolejna próba wykorzystania przez Brancę orkiestry symfonicznej, jednak trudno ją rozważać jako coś przełomowego. To na pewno spore osobiste osiągnięcie dla twórcy, jednak dla słuchaczy pozostaje ciekawostką. (Andżelika Kaczorowska)

Tak się jakoś porobiło, że piąta symfonia dorobiła się statusu najtrudniejszej w dorobku Branki. Złośliwi pewnie dopatrywaliby się powodu w samym tytule, jednak trzeba też przyznać – nie jest to rzecz szczególnie przystępna. Kumulujące się chmury dronów, gęste niczym dym, rozchodzą się w drugiej części, by zrobić miejsce gitarom i perkusji. Oscylujemy między hałasem, górą decybeli i delikatnymi szumami. Kontrasty, skrajne wahania natężenia dźwięków, zmiana rytmu niczym w kalejdoskopie – to główne cechy „Describing Planes In An Expanding Hypersphere”. Może się to wydawać zbyt chaotyczne przy pierwszych przesłuchaniach i odstraszać wielością motywów do ogarnięcia, jednak jak najbardziej warto wracać do tego albumu i odkrywać w nim za każdym razem coś nowego. (Andżelika Kaczorowska)

Dwa utwory nagrane w 1981 i 1989, a wydane z załączonym wywiadem z samym Johnem Cagem, w którym to pionier techniki aleatorycznej wypowiada się bardzo krytycznie o twórczości Branki. Cage od lat 50. zafascynowany był tradycją indyjską i buddyzmem Zen, studiował również „I Ching” (starochińską „Księgę zmian”). Dzięki tym inspiracjom starał się zerwać z muzycznym racjonalizmem, co prowadziło go ku indeterminizmowi w celu uzyskania jak najbardziej obiektywnego środka realizacji różnych parametrów dzieła muzycznego (dynamiki, tonacji etc.). Stąd nie dziwi jego diss muzyki Branki, którą przyrównuje do totalitaryzmu, jako że kompozytor według niego chce całkowicie kontrolować swoje dzieło i nie pozostawia miejsca na przypadek czy inwencję odtwórcy. Razi go również to, że jego muzyka jest po prostu… głośna.

Branca wykorzystał wywiad przeprowadzony przez Wima Mertonsa o znaczącym tytule „Branca Is A Fascist”, włączając go między swoje dwa utwory – jeden nagrany z udziałem m.in. Lee Renaldo i Thurstona Moore’a, a drugi wykonany przez NY Chamber Sinfonia. Osobiście traktuję to wydawnictwo jako swoisty zbiór interesujących odrzutów, a zarazem

meta-diss – autor „The Ascension” najpierw pokazuje swoje głośne, gitarowe oblicze, a po wywiadzie z Cagem słyszymy subtelną, symfoniczną twarz Branki, tak jakby chciał udowodnić, że tamten się mylił, krytykując jego twórczość. „Dla koneserów”. (Andżelika Kaczorowska)

Mocny opener i… potem ani przez moment nie spuszcza z tonu. Ciągle jest głośno, furia gitar, obowiązkowa „rockowa” sekcja perkusyjna. Tak, to jak z pierwszego „The Ascension”. Tylko pytanie brzmi – co Branca chciał osiągnąć nagrywając tę płytę? Czy mityczna „jedynka” nie wystarczy?

Szczerze, to wciąż ciężko znaleźć mi odpowiedź. Z początku wydawało mi się, że to próba odcięcia się od trochę megalomańskiego symfonicznego zacięcia i wolta w stronę gitarowej alternatywy. „Sequel” jest o wiele bardziej przystępny, nie tylko od licznych symfonii, ale również od samego „The Ascension” z 1981. Słucha się tego całkiem nieźle, co jest oczywiście wielkim plusem, tylko wrażenie, że to do niczego nie zmierza pozostawia spory niesmak. W końcu większość płyt uchodzących za ważne dla muzyki nie doczekuje się kolejnych części…

Jako całość album wydaje się dość monotematyczny – nie ma zaskakujących zwrotów akcji, nic, czego nie moglibyśmy spodziewać się wcześniej. Zawrotne tempo zmierza niestety do rutyny, żeby nie powiedzieć z przykrością – nudy. Smutny wniosek, szczególnie że „Sequel” jest otoczony aurą sporego wydarzenia. (Andżelika Kaczorowska)