O LIZ nie wiadomo prawie nic, poza tym, że kocha Beyoncé i trochę też Ciarę. Mało tego, jej kawałki (póki co dwa) otagowane są nawet terminem „Beyoncepop”. Inspiracje czarnym brzmieniem z chartsów przełomu wieków zachęcają do umiejscowienia jej gdzieś w pobliżu głośnych ostatnio AlunaGeorge i tak się składa, że nie byłby to ruch przesadnie mylny. Słychać u niej wprawdzie silniejszy zwrot ku czystemu R’n’B, niźli ma to miejsce w propozycjach angielskiego duetu, żeniącego wspomniany gatunek z gamą nowoczesnych brzmień ery post-internetowej, ale – żeby nie było – w, jakkolwiek mocno klasycznym, „XTC” również czuć powiew naszych czasów. Dla mnie to takie „First Love” współczesnego R’n’B. Jawnie ejtisowe elementy melodyczno-brzmieniowe (jakże znaczące cztery nutki pointujące gdzieniegdzie przebieg całości) przyprószone są garścią patentów znanych z parkietów najmodniejszych klubów (weźmy choćby te rozszalałe synkopowane hi-haty), a i geneza artystki, tak jak Uffie, zdaje się dość blogosferowa.

Po krótkim rzucie oka na katalog kierowanego przez Diplo labelu Mad Decent można odnieść wrażenie, że obcuje się z bandą trolli, zajmujących się wydawaniem muzycznych memów w połączeniu z po trosze dresiarską łupaniną. Słychać zresztą w „XTC” chęć zrobienia leniwego bangera (niekoniecznie oksymoron). Chęć – dodajmy – przesyconą ironią, no bo jak traktować podbijające ją samplowanie rytmicznych wieśniacko-crunkowych okrzyków „hey! hey!” czy refren przez chwilę niebezpiecznie bliski „Friday” Rebeki Black, jakże jednak mniej przykry i fajniej, bardziej – otóż to – przyszłościowo wyprodukowany. Przypuszczam, że właśnie takie wytryski blogosfery, zawstydzając pannę Ventura, utrudniają jej wypuszczenie tego drugiego longplaya powstającego przy współpracy Kevina Shieldsa, Axla Rose’a i Macieja Cieślaka.