Chciałoby się powiedzieć, że „Heaven” to depeszowska wizytówka. Songwriterski sznyt Martina jest wyraźnie słyszalny, wokal Gahana dalej brzmi zmysłowo, klawisze też jak najbardziej znajome. Nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie fakt, że Depeche Mode dają wyraźnie do zrozumienia, że im się nie chce.

Jeśli zestawimy „Heaven” z poprzednim pierwszym singlem, intrygującym „Wrong”, okazuje się, że najnowszy kawałek DM wypada nadzwyczaj blado. Balladowy klimat miał pewnie służyć osiągnięciu większej wrażliwości, jednak muzycy chybili. Niespieszne uderzenia automatu perkusyjnego otwierające kawałek są idealnym komentarzem do całości - wszystko snuje się tutaj potwornie leniwie, jest bezpłciowo i nudno. To wszystko zdaje się potwierdzać klip, który wpisuje się w spadkową tendencję poziomu teledysków Depeche Mode. O ile jeszcze zwrotkę cechuje względna atrakcyjność, to refren został położony na całej linii. Głosy Gahana i Martina zawsze znakomicie się uzupełniały, tutaj natomiast zgrzytają. Jeśli to ma być zapowiadane połączenie „Violatora” i „Songs of Faith and Devotion”, najwyraźniej znam inne albumy o tych tytułach.

Jednak, mimo wszystko, nie napiszę, że trio dołączyło do niechlubnego klubu muzycznych emerytów. Nie skreślam całkowicie „Delta Machine”, bo mieliśmy okazję wcześniej usłyszeć zajawkę, która najprawdopodobniej przeobrazi się na albumie w „Angel” – przekonujące nawiązanie do brudu „Playing the Angel”. W tym kontekście, „Heaven” dezorientuje. W sumie, kto wie, czy właśnie ta niepewność co do ostatecznego kształtu nadchodzącej płyty nie jest najlepszym aspektem tego singla. Może nawet o to chodziło?