Cała akcja trwała ledwie jedno krótkie przedpołudnie. Jeden telefon, drugi telefon, 45 minut spędzone w środkach komunikacji miejskiej i... po wejściu na dziedziniec Fabryki Trzciny objawili się ONI. Trzech najzwyczajniej w świecie wyglądających kolesi, odzianych w lekko porozciągane i sprane t-shirty (dzień był ciepły) – Avey Tare, Panda Bear i Geologist pomykali sobie bez specjalnego celu po terenie praskiego obiektu. Krótkie przywitanie i od razu objawia się cecha numer jeden: serdeczność. Wszyscy są przemili i szczerze zadziwieni, kiedy przedstawiam potencjalnie jednego z najwierniejszych fanów Animal Collective w tej części Europy, czyli mojego brata. W międzyczasie Avey wymiksowuje się z towarzystwa, a my z Pandą i Geologistem przechodzimy do pomieszczenia na tyłach klubu. Siadamy w zakątku wielkiej sali, rzucam kilka słów wprowadzenia i... cecha numer dwa: wyrozumiałość. Wiadomo, że trochę nerwy, ale głębokie ciepło, jakie bije od obu postaci, pozwala o nich szybko zapomnieć.

Panda Bear: Było dobrze. Graliśmy tam w fajnym miejscu. To duży, dobrze znany klub taneczny, o którym słyszałem wiele dobrych rzeczy. Byliśmy pierwszym zespołem, który zagrał tam na otwarcie specjalnego cyklu, więc czuliśmy się dość wyjątkowo. Przynajmniej ja.

Panda: Pamiętam, że zgubiła mi się moja listwa zasilająca dosłownie na moment przed koncertem. Zrobiło się ogromne zamieszanie, bo trzeba było znaleźć amerykańską listwę, żebyśmy mogli zagrać. Jakieś dwie trzecie ludzi wyszło W sumie był to fajny koncert.

Geologist: Ludzie wyszli, bo zaczęliśmy grać dość późno. Byliśmy tam ostatnim zespołem, a do tego musieliśmy zdobyć listwę z hotelu, co dodatkowo opóźniło koncert.

Panda: Oprócz tego, główną atrakcją był tam Antony.

Panda: Jest całkowicie elektroniczny. To największa różnica. Składa się prawie w całości z sampli. W jednym utworze pojawia się partia gitary, ale większość to sama elektronika i śpiew. Poza tym jest na nim dużo niskich, basowych brzmień – więcej niż kiedykolwiek wcześniej. To dwie główne różnice.

Panda: Nie sądzę, że na płycie będzie to wyglądało w ten sposób. To są różne rzeczy.

Geologist: Wielu osobom również „Strawberry Jam” wydawało się nieuporządkowane, kiedy słuchali tych piosenek na koncertach. Kiedy gramy na żywo, to wiemy, co chcemy zrobić, ale nie narzucamy sobie zbyt wielu założeń odnośnie tego, jak wiele razy poszczególne części będą się powtarzać lub jak długo pociągniemy określony fragment. Zostawiamy sobie tę decyzję do momentu, w którym jesteśmy na scenie. Wówczas wiemy lepiej, ile ma trwać dana sekwencja w utworze.

Panda: W pewnym sensie właśnie wtedy odkrywamy to. To jest bardziej spontaniczne.

Geologist: Trochę. Improwizujemy w ten właśnie sposób, w jaki to opisałem. To nie jest improwizacja, którą można porównać do free-jazzu, bo mamy pewne reguły, ale pozostawiamy sobie otwartą drogą w strukturze utworu, jeśli chodzi o repetycje i tego rodzaju zabiegi. Nie sądzę, że kiedy ludzie usłyszą płytę, to uznają, że jest chaotyczna – tak samo pracowaliśmy przy „Strawberry Jam”, przy „Feels”, a nawet „Sung Tongs”. Nie da się tak naprawdę przenieść spontanicznej energii koncertu do studia, nawet jeśli próbujesz nagrywać w ten sposób. Praca w studiu polega więc na skupianiu się na detalach i dopracowywaniu struktur piosenek.

Panda: Powiedziałbym, że 98 procent tego materiału powstało na początku podczas prób i pracy nad kompozycjami. Około 2 procent powstało podczas koncertów... Ale zaraz, chodzi ci o granie na żywo z publicznością czy po prostu wspólne granie na żywo?

Panda: To prawda, ale nie dzieje się to w czasie rzeczywistym, kiedy jesteśmy na scenie. Nie wymyślamy wtedy niczego nowego. Bardziej chodzi o to, że grasz dany utwór pięćdziesiąt razy i po prostu wiesz, że być może ta część utworu jest nieco zbyt długa, lub że nie podoba ci się partia, którą grasz lub śpiewasz, i chcesz ją trochę zmienić. Te drobne podrasowania i zmiany, które powstają podczas trasy w otoczeniu koncertowym. Ale w większości – OK, może nie 98 procent, może 85 procent – jest to zdecydowanie wcześniej przemyślane.

Geologist: Zanim ruszymy w trasę, zawsze pracujemy naprawdę ciężko nad nowymi piosenkami. Robimy to, żeby były tak blisko swojego ostatecznego kształtu w danym momencie, jak to tylko możliwe.

Panda: W sumie chodzi o to, żeby nie brzmiało to jak odbywanie próby podczas występu na scenie.

Geologist: Komu chciałoby się oglądać naszą próbę? Chcemy dawać dobre koncerty.

Panda: Jasne.

Geologist: Słyszałem już, że „Feels” było naszym „Loveless”. (śmiech)

Panda: Myślę, że jako zespół jesteśmy naprawdę szczęśliwi z tego, co osiągnęliśmy. Pracowaliśmy ciężko, ale cały proces był dla nas ogromną zabawą i wydaje mi się, że na płycie to słychać. Jeśli chodzi o porównanie do „Loveless”... Naprawdę wiele osób bardzo kocha ten album, więc myślę, że czujemy się z tym dobrze. Ja w każdym razie jestem z tego zadowolony. Jednak nie jestem pewien, czy płyta brzmi w ten sposób.

Geologist: Ona zupełnie nie brzmi jak „Loveless”. Rozumiem oczywiście, że masz na myśli potężne, definiujące karierę dzieło, ale sądzę, że o tym już nie nam decydować.

Panda: Wszystko, co możemy na ten temat powiedzieć, to to, że to dla nas fajne.

Panda: Tak, czasami.

Geologist: Jasne, ciężko tego nie robić, jeśli wypuszczasz w świat coś, na czym z oczywistych powodów ci zależy; jeśli chcesz się czymś podzielić z ludźmi; jeśli pracujesz nad czymś ciężko, jesteś z tego dumny i masz nadzieję na pozytywny odbiór. Nie do końca chodzi o wynagrodzenie za twój wysiłek i o to, że ludzie wydają swoje pieniądze. Poświęcają przede wszystkim swój czas, inwestują swój czas i energię w twoją muzykę, więc masz nadzieję, że znajdą w niej coś pozytywnego. Tak samo jest z graniem koncertów. Natomiast nie jest tak, że negatywne opinie wpływają na moje zdanie o danym nagraniu. Jestem zwykle pewny i zadowolony z tego, co robimy. Wiem, że decyzje, które podejmujemy, nie są przypadkowe.

Panda: Porównałbym to uczucie do roli kogoś, kto jest rzemieślnikiem tworzącym na przykład krzesła – kogoś, kto wykonuje drewniane krzesło, sprzedaje je i jest zadowolony ze swojej pracy. Wie, że jakaś osoba korzysta z tego krzesła przez lata i robi z niego dobry użytek. To jest to, co pobudza go do dalszej pracy i sprawia, że czuje się dobrze z tym, co robi.

Panda: Ja nie mam żadnych specjalnych wspomnień, bo, prawdę mówiąc, nigdy tam nie byłem.

Geologist: Dave i ja byliśmy tam.

Panda: Dla mnie w tym wszystkim chodzi o to, że jest to naprawdę duży obiekt, a muzyka na albumie zawsze, kiedy jej słucham, wytwarza wielkie, epickie obrazy w mojej głowie. To jest jedno uzasadnienie. Nie chcieliśmy kolejnego dwuwyrazowego tytułu, bo mieliśmy już ich mnóstwo. Naprawdę zależało nam na trzywyrazowym tytule, więc ten warunek też jest spełniony. A poza tym słowa same w sobie, bez wiązania ich z miejscem, w jakiś sposób pasują. Bardzo podoba mi się słowo „pavillion” i charakter, jaki nadało muzyce. Fakt, że pogoda jest w tytule też nie jest bez znaczenia. Wielokrotnie myśląc o piosenkach, wyobrażaliśmy sobie różne pory roku czy różne typy pogody. Zatem dla nas ten tytuł sprawdza się na wiele różnych sposobów.

Geologist: Powiedzmy jeszcze, że jest to obiekt na otwartym powietrzu, a my, pracując nad tym albumem, myśleliśmy wiele o tym, że chcielibyśmy stworzyć wrażenie słuchania go na zewnątrz, w otwartej przestrzeni. Dave i ja bywaliśmy tam wielokrotnie na koncertach na świeżym powietrzu. Właściwie Dave był na wielu więcej koncertach w Merriweather niż ja. Dlatego słuchanie muzyki na zewnątrz kojarzy nam się właśnie z takim otoczeniem koncertowym. W szkole średniej miałem przyjaciela, który mieszkał dokładnie na skraju tego miejsca. Często spędzaliśmy czas u niego, słuchając muzyki i zespołów, które grały dosłownie o krok dalej, za lasem. Obiekt ten leży na leśnym terenie zwanym Symphony Woods, na którego brzegu mieszkała również moja rodzina. Właściwie można było słuchać dźwięków dobiegających z drugiej strony lasu. Zatem to doświadczenie ze słuchaniem muzyki na zewnątrz również współgrało z wyborem tego tytułu.

Panda: Tak, obraz naprawdę ogromnego brzmienia muzyki na otwartej przestrzeni – to chcieliśmy przekazać tym tytułem.

Geologist: To część grafiki, ale nie główna okładka. Tak, ten obrazek być może to trywializuje, ale zdecydowanie coś w tym jest. To kolejna warstwa obrazu, który staraliśmy się stworzyć – że znajdujesz się w tej naprawdę wielkiej, epickiej, otwartej przestrzeni, ale ona jest... pod wodą. Niczym jakaś rafa koralowa, a wewnątrz niej Merriweather Post Pavillion, gdzie mieszkają wszyscy ludzie.

Panda: Nie chodziło nam o naprawdę głęboką wodę, raczej o bardzo płytką, gdzie wciąż dociera słońce.

Panda: Tym razem chyba tego nie zrobimy. Myślimy o czymś nieco innym. Natomiast mamy piosenki, które powstały w trakcie sesji do „Merriweather Post Pavillion”, ale nie znalazły się na płycie.

Geologist: Być może wydamy je na singlach lub coś w tym stylu. Nie mamy chyba dostatecznie wielu, aby zrobić EP-kę, a poza tym nie sądzę, żeby do siebie pasowały. Z „Water Curses” było nieco inaczej – te piosenki zostały nagrane w tym samym czasie, co „Strawberry Jam”, ale jeszcze zanim zaczęliśmy je rejestrować, wiedzieliśmy, że chcemy zrobić album i EP-kę, i że stworzymy z tych piosenek dwie oddzielne całości. Wiedzieliśmy to, wchodząc do studia przed „Strawberry Jam”. Ale tym razem nagraliśmy dużo utworów, nie będąc przekonanym, co ostatecznie znajdzie się na albumie. Nie wiedzieliśmy, jak długie będą te piosenki – mogło się okazać, że prawie wszystko zmieściłoby się na płycie. Myślę, że mamy trzy lub cztery utwory, których nie dokończyliśmy, bo naprawdę nam nie pasowały do całości.

Panda: Jest już bardzo blisko.

Geologist: Bardzo blisko. Z dwóch powodów trwa to tak długo. Po pierwsze, label, w którym to wydajemy, jest naprawdę mały. To label naszego przyjaciela.

Panda: Wydał nasz drugi album.

Geologist: Tak. Lub którykolwiek numer miało „Campfire Songs”.

Panda: Racja. Trzeci... Albo piąty... Coś koło tego.

Geologist: Ale ten przyjaciel ożenił się, ma pracę i nie zarabia na życie, prowadząc label, więc nie może robić dla niego zbyt wielu rzeczy. Nie miał ostatnio za dużo czasu, z racji ślubu. A kiedy wreszcie byliśmy gotowi, żeby pracować nad tym wydawnictwem, okazało się, że wszystkie wytwórnie płyt winylowych w Stanach Zjednoczonych i nawet część w Europie są bardzo zajęte. Wszyscy chcą wytłoczyć swoje płyty, aby wypuścić je do sklepów przed końcem roku. Poza tym znów coraz więcej ludzi kupuje winyle zamiast płyt kompaktowych, więc wytwórnie mają jeszcze więcej pracy. Wobec tego kiedy byliśmy gotowi ze wszystkim, wytwórnia oświadczyła, że będziemy musieli poczekać trzy miesiące na wytworzenie płyt. Wydaje mi się jednak, że chyba już je mają. Nie jestem pewien, ale jesteśmy blisko. Okładka jest gotowa. Wszystko czeka tylko na wytworzenie.

Panda: Tak sądzę, ale nie jestem pewien.

Geologist: Nie mamy pewności. Wiesz, single to w sumie działka Domino. Single to po prostu narzędzia marketingowe. One są dla radia i tak dalej. Dla nas nie są aż tak ważne. Są raczej szansą wypuszczenia niepublikowanych utworów na stronach B.

Panda: Są na płycie utwory, które wydają się oczywiste i natychmiastowo chwytliwe, ale ostateczna decyzja należy do nich.

Geologist: „Summertime Clothes” prawdopodobnie będzie singlem. „My Girls” prawdopodobnie będzie singlem, pewnie pierwszym. Nie wiem natomiast, czy będzie to singiel kompaktowy czy jakiś inny. Zresztą, żadna z naszych piosenek nie jest dostatecznie krótka dla radia, więc Domino nie wie chyba do końca, co z tym zrobić. Nie lubimy edytować, skracać naszych piosenek dla radia.

Geologist: Dokładnie, nie ma na płycie niczego równie krótkiego, jak „Grass”.

Geologist: Kto tak powiedział? Wiesz, możemy zaraz pójść po komputer, otworzyć Google i prawdopodobnie znajdziemy mnóstwo opinii, że jesteśmy do dupy.

Panda: Wiesz, to zależy co masz na myśli. W większości przypadków zwykle jest tak, że chyba słyszę, skąd biorą się dane pomysły, ale nigdy nie obchodziło mnie to za bardzo i nie czułem się z tym źle. Nigdy nie czułem się okradziony muzycznie.

Geologist: Oprócz tego niewielu ludzi przyznaje się tak naprawdę do swoich inspiracji. Wszyscy sądzą, że inspirowaliśmy się Mercury Rev i Flaming Lips, a szczerze mówiąc, nikt z nas nie słuchał tych zespołów. Wiem jednak, kto jest ich producentem, on zna naszego menedżera koncertowego, razem pracują, wiem, jaką muzykę on lubi i wygląda na to, że inspirujemy się tymi samymi starszymi zespołami. Wobec tego nasze brzmienie może być podobne, ale nie bezpośrednio połączone. Możliwe, że zespół, o którym ludzie mówią: „och, to brzmi jak Animal Collective”, nigdy nawet nas nie słuchał. Być może po prostu ich kolekcja płytowa jest bardzo zbliżona do naszej.

Panda: Nie chcemy nikogo wskazywać palcem. Wszyscy pracują ciężko.

Geologist: Życzę wszystkim dobrze. Jest wiele zespołów, które brzmią jak wiele innych zespołów. Byłoby absurdalne, gdybyśmy sądzili, że nikt nie może wpaść na te samy pomysły co my.

Panda: Turecka psychodelia... Nasz kierowca lubi tego słuchać.

Panda: Erykah Badu.

Geologist: Nie mam faworyta. Nie mogę sobie przypomnieć. Nie słucham ostatnio zbyt wiele nowej muzyki. Słucham dużo klasycznych rzeczy.

Panda: Klasycznych klasycznych? Czy klasycznych elektronicznych?

Geologist: Moich klasycznych (śmiech). Moja ulubiona płyta roku to reedycja albumu, który znalazł nasz dźwiękowiec podczas pobytu w Hiszpanii. Miał zamiar sprzedać go poprzez swoją stronę internetową, ale przypadkowo połamałem mu go trochę, więc musiałem odkupić ten egzemplarz. Okazało się, że to naprawdę bardzo dobra płyta. To niemieckie wydawnictwo z lat siedemdziesiątych pod tytułem „The Cosmic Couriers”. Ta płyta jest czymś w rodzaju reklamówki, którą przesłali do Stanów Zjednoczonych. Są na niej krótkie sample wszystkich zespołów, które wówczas wydawała ta wytwórnia, jak Cosmic Jokers, Ash Ra Tempel i inne zespoły krautrockowe. To tylko dwuminutowe fragmenty ich utworów, a w środku każdego z nich pojawia się głos kobiety na tle tych wszystkich efektów i mówi rzeczy w rodzaju: „hello, USA”. Podoba mi się to. Cieszę się, że połamałem tę płytę i musiałem ją kupić. (śmiech)

Geologist: Tak, czy to jakiś wielki polski browar?

Panda: Co powiesz na Żywiec? To piwo jest wszędzie w polskiej dzielnicy na Brooklynie. Zresztą w ogóle w Nowym Jorku. Nigdy nie próbowałem...

(Autor wywiadu dziękuje Bartkowi Gilowi z firmy Isound oraz magazynowi PULP za możliwość przeprowadzenia rozmowy).