Wokół tych koncertów: dwóch występów, w dwa kolejne wieczory w jednej z największych sal w mieście, od wielu tygodni gęstniała coraz bardziej ambiwalentna atmosfera. Z jednej strony: wszystkie gazety, magazyny internetowe i blogi pastwiły się bez choćby najmniejszego śladu litości nad Bloc Party, pytając (nie bez gorzkiej racji zresztą) w kontekście opublikowanego tuż przed koncertem nowego singla grupy, o co właściwie chodzi dziś tym muzykom i czy ktoś jest jeszcze choć trochę zainteresowany ich propozycjami. Z drugiej jednak strony: kilka tysięcy biletów na oba koncerty sprzedało się niemal natychmiast. Oliwy do ognia dodawało jeszcze zamieszanie organizacyjne, które pojawiło się tuż przed występami: okazało się, że grupa przyleciała do Stanów z zastępczym basistą, a dosłownie w przeddzień nowojorskich koncertów zmienił się zespół, który miał je otwierać: zamiast brytyjskiej grupy Does It Offend You, Yeah? na scenie stanęli muzycy lokalnej grupy Longwave.

I to w całym zamieszaniu okazało się akurat najprzyjemniejszym skutkiem ubocznym, zespół zaprezentował się bowiem z bardzo dobrej strony. Od razu było słychać, że muzycy nie próżnowali przez ten długi czas, który upłynął od momentu wydania ich poprzedniej płyty. Nowy materiał zabrzmiał niespodziewanie mocno i ciekawie.

Znane jeszcze z poprzednich płyt Longwave proste, indie rockowe brzmienia, uzupełnione zostały znakomitymi shoegazingowo-transowymi momentami, wykonywanymi przez muzyków z wielkim zaangażowaniem i energią. Kiedy po niespełna dwóch kwadransach swego niezwykle gorącego występu muzycy schodzili ze sceny, żegnani głośnymi i w pełni zasłużonymi oklaskami, wyraźnie czuć było, że wszyscy mają jeszcze niedosyt tej pomysłowej muzyki i znakomitego, mocnego i trochę mrocznego brzmienia.

Ale nastał czas gwiazdy wieczoru. Muzycy wyszli na scenę i od samego początku było wiadomo, że Bloc Party to dziś zupełnie inny zespół niż kiedyś. I to nie tylko dlatego, że na scenie rzeczywiście zabrakło oryginalnego basisty grupy, i nawet nie dlatego, że lider formacji, Kele Okereke, ze skulonego, zagubionego na scenie wrażliwca, zamienił się we frontmana pełną gębą, imponującego atletyczną sylwetką, pewnością siebie i nie schodzącym z twarzy uśmiechem.

Bloc Party to dziś zespół wyraźnie zagubiony, choć jego członkowie zdają się tego zupełnie nie dostrzegać. Wręcz przeciwnie – z uśmiechem i pełnym zaangażowaniem ładują się coraz głębiej w błoto, w które wdepnęli. Najlepszym dowodem jest oczywiście najnowszy singel – utwór „Mercury”, który pojawił się mniej więcej w połowie występu – o dziwo, niezwykle ciepło przyjęty przez publiczność, która przez kilka minut wręcz głośno się go domagała. To jakaś pomyłka – utwór sprokurowany niemal wyłącznie przy pomocy komputerów i urządzeń elektronicznych – co było bardzo mocno widać na koncercie: podczas jego wykonywania muzycy wyraźnie nie wiedzieli, co mają ze sobą zrobić na scenie.

O tym, że członkowie grupy zatracili wyraźnie dystans do swej twórczości świadczy też wybór utworów, które wykonywali tego wieczoru: przeważały piosenki z drugiej płyty, rozmemłane, snujące się, pozbawione energii, a jeśli już pojawiała się jakaś starsza kompozycja, zwykle była to jedna z tych najmniej wyraźnych albo – w najlepszym razie - najmniej wyraźnie wykonanych. Koncert nabrał nieco tempa dopiero pod koniec, gdy zespół zaczął wykonywać swoje największe przeboje, takie jak „Helicopter” czy „Banquet” – publiczność szalała, muzycy też miotali się radośnie po scenie. Czyli niby wszystko w porządku. Ale jednak coś nie grało, coś nie pasowało. I jeszcze jedno – pozostał spory żal, że to już nie jest zespół, który może z przekonaniem zagrać na koncercie takie np. „She’s Hearing Voices”. Szkoda.