The National / Yeasayer / Palnts And Animals

Summer Stage, Central Park, Nowy Jrok - 5 sierpnia 2008

Zdjęcie The National / Yeasayer / Palnts And Animals - Summer Stage, Central Park, Nowy Jrok

Tegoroczny program koncertowy na letniej scenie plenerowej w samym sercu Central Parku nie obfitował może w zbyt wiele szczególnie poruszających wydarzeń, ale znalazło się w nim kilka koncertów co najmniej godnych uwagi. Jednym z nich, może wręcz najbardziej ekscytującym, był z pewnością występ, dość rzadko widywanego ostatnio w swym rodzinnym mieście, zespołu The National. Grupa była właśnie w trakcie bardzo ciepło przyjętej festiwalowej trasy europejskiej i występ w tak niezwykłym miejscu jak Summer Stage był małym przystankiem gdzieś między Glastonbury, a festiwalem w norweskim mieście Oyo. Nowojorska publiczność potrafi docenić takie gesty: kilka tysięcy biletów rozeszło się niemal natychmiast.

Tłumy zaczęły gromadzić się pod plenerową sceną już od wczesnego popołudnia, było bowiem wiadomo już od dawna, że koncerty w tym miejscu zaczynają się wcześnie. I rzeczywiście, pierwsza z otwierających ten koncert formacji, kanadyjskie trio Plants And Animals, pojawiła się na scenie, gdy słońce jeszcze dość potężnie prażyło. Goście z północy przez pół godziny swego występu starali się udowodnić, że pasują do tego miejsca nie tylko znakomicie korespondującą z otoczeniem nazwą. Wśród bujnie zielonych roślin i licznych, przyzwyczajonych do ludzkiej obecności zwierząt, których pełno jest w Central Parku, zabrzmiały łagodne, ale pełne energii piosenki zespołu. Grupa wypadła znacznie dynamiczniej niż na swej debiutanckiej płycie, a poszczególne utwory, dość melodyjne, choć niezbyt przebojowe, wręcz domagały się aranżacji bogatszej niż tylko trzy instrumenty.

Po kilkuminutowej przerwie na scenie pojawili się muzycy z pierwszego tego wieczoru nowojorskiego zespołu. Wystarczyło ledwie kilka minut, żeby członkowie grupy Yeasayer zdołali przenieść słuchaczy do lat sześćdziesiątych, złotej ery muzyki psychodelicznej. Muzycy jak zawsze budowali swe utwory z rozlanych plam dźwiękowych generowanych przede wszystkim przy pomocy instrumentów elektronicznych i odsuniętej na zdecydowanie daleki plan gitary. Nie bez znaczenia dla charakteru tej muzyki były śmiałe wycieczki basisty, który na swym bezprogowym instrumencie mocno wykraczał poza to, co prezentował na płycie. Choć pod względem muzycznym Yeasayer zdawali się kompletnie nie pasować do tego koncertu, publiczność przyjęła występ zespołu z wielkim entuzjazmem.

Ale to był dopiero początek - im mniej piekło wieczorne słońce, tym gorętsza była atmosfera pod sceną. Kiedy pojawili się na niej muzycy głównej gwiazdy wieczoru, gorączka sięgnęła zenitu. The National, grupa wciąż mocno niedoceniona w Europie, w swej ojczyźnie jest wielką gwiazdą sceny alternatywnej i jedną z najważniejszych dziś formacji, grających smutną, nastrojową muzykę. Ten koncert tylko to potwierdził. Muzycy weszli na scenę w nieco kiczowatej scenerii: ostatnie, czerwone promienie zachodzącego majestatycznie słońca przebijały się przez korony drzew. To był koniec dnia, ale dopiero początek atrakcji.

Już od samego początku było wiadomo, że zespół zabrzmi nieco inaczej niż na koncertach w Europie: tym razem na scenie zabrakło skrzypka, był za to klawiszowiec i trzyosobowa sekcja dęta z klarnetem basowym w roli głównej. Publiczność poderwała się już od pierwszych dźwięków i nic dziwnego, skoro zespół zaczął od piosenki „Brainy” - jednego z największych przebojów z ostatniej płyty. Ale repertuar tego występu wcale nie był oparty wyłącznie na utworach z tego krążka, muzycy chętnie sięgali także po starsze piosenki, które układały się w smutną opowieść o dorastaniu, traceniu wiary w realizację dawnych marzeń i o miłościach, które rzadko kiedy chcą być szczęśliwe. Choć większość piosenek zespołu sprawia pozornie wrażenie całkiem spokojnych i delikatnych, każda z nich ma jednak ukrytą w sobie sporą dawkę wewnętrznej mocy. Nic więc dziwnego, że, muzycy ani przez moment nie tracili energii i wykonywali kolejne utwory z wielką żywiołowością. W prawdziwy amok wpadali przy tych nieco szybszych kompozycjach, takich jak „Abel” czy zagrany już na bis „Mr. November” - wokalista grupy, Matt Beringer, biegał wściekle po całej scenie, potykając się o kable, przewracając stojaki od mikrofonów i wykrzykując niemal nie swoim głosem refreny.

Grupa zadbała także o wrażenia wizualne: za muzykami wisiało wielkie malowidło, przygotowane specjalnie na tą okazję, odnoszące się do fragmentów tekstów poszczególnych piosenek. Kiedy podczas wykonywanego na koniec głównego setu utworu „Fake Empire” jeden z reflektorów podświetlił niewidoczne wcześniej słowa „half awake”, pochodzące z jego refrenu, wrażenie było wprost piorunujące.

Koncert zbliżał się do końca i chyba wszyscy byli pewni, że nie może zakończyć się inaczej, jak tylko wykonaniem najbardziej przejmującego utworu z repertuaru grupy, pochodzącej z wczesnej EP-ki piosenki „About Today”. Zgasły wszystkie światła, więc Summer Stage stała się na tych kilka minut najciemniejszym miejscem całego Manhattanu. I słychać było tylko delikatny, niemal wyciszony, akompaniament i poruszający tekst, wyśpiewywany mocnym, niskim głosem przez Beringera. Trudno sobie wyobrazić piękniejsze zakończenie tego koncertu, koncertu najbardziej niedocenionego i najbardziej smutnego spośród nowojorskich zespołów.

Przemek Gulda (28 grudnia 2008)

Dodaj komentarz

Komentarz:
Weryfikacja*:
 
captcha
 

Polecamy

statystyka

Przeczytaj także