A Camp - Stronger Than Jesus (6/10)

Po ośmiu latach Nina postanowiła reaktywować projekt A Camp. „Stronger Than Jesus” zapowiada album „Colonia”, gdzie udzielają się między innymi Mark Linkous, Joan Wasser i James Iha. Nieforsujący tempa utwór wyposażony jest w tekst, który zaśpiewany w polszczyźnie wywołałby zapewne ogólnonarodową dyskusję i odpalenie rakiet skrywanych w mrocznych lochach posiadłości biznesmena z grodu „tego Niemca” Kopernika. Pomijając kwestie poprawności politycznej i artykułu 196 KK, nowa piosenka Niny jest nie mniej urocza niż ona sama. Artystka na kalejdoskopowym klipie odziana jest w kieckę stylizowaną na suknię ślubną Margaret Houlihan – wygląda w niej po prostu przecudnie. Sam utwór, nie odbiegający mocno od konwencji, w której w ostatnich latach poruszali się The Cardigans, wyróżnia się sympatyczną partią dęciaków i wyeksponowaną rolą chórków. Poza tym standard: ładna, nieskomplikowana melodia oraz niezastąpiony i zawsze oczekiwany wokal Niny. (ww)

Neko Case - People Got A Lotta Nerve (7/10)

Zamiast nowej płyty kanadyjskiego dream teamu, ostatnimi czasy otrzymujemy solowe propozycje poszczególnych muzyków The New Pornographers. Niespełna rok temu było „Trouble In Dreams” Daniela Bejara i jego projektu Destroyer, zaś w pierwszym kwartale 2009 światło dzienne ujrzą albumy A.C. Newmana i najpiękniejszej części zespołu z Kanady – Neko Case. „People Got A Lotta Nerve” – utwór zwiastujący najnowsze wydawnictwo rudowłosej wokalistki, album „Middle Cyclone” – nie zapowiada żadnych burzliwych zmian w jej stylu. Pierwszy singiel z tegorocznego krążka jest piosenką ładną, stylową, melodyjną, utrzymaną w charakterystycznym dla Neko folkowym stylu – dokładnie takim, za który co poniektórzy pokochali „Fox Confessor Brings The Flood”. Członkowie The New Pornographers chyba nie potrafią nagrywać słabych rzeczy. (kw)

Posłuchaj >>

Florence & The Machine - Dog Days Are Over (8/10)

Nie jestem ostatnimi czasy zwolennikiem kobiecej indie-wokalistyki. Łatwe do pomylenia, kolejne klony Amy Winehouse, Bjork, Leslie Feist czy PJ Harvey zwykle nie mają mi wiele do zaoferowania muzycznie i nie przekonują mnie. Zwłaszcza, że mnie nawet sama PJ Harvey średnio przekonuje. Tak też podchodziłem do Florence & The Machine – zwłaszcza po zapoznaniu się z informacją, że jej ulubiony zespół to White Stripes, a sama wokalistka planuje songwriterską współpracę z Johnnym Borrellem, który mimo obiecujących początków do herosów ciekawych zmian akordów nie należy. „Dog Days Are Over” to jednak numer, któremu szalenie ciężko się oprzeć. Przede wszystkim, jak to jest zaśpiewane! W ciągu czterech minut Florence uprawomocnia pretensje do grona najbardziej charyzmatycznych wokalistek ostatnich lat, rozpędzając się ku wariackiemu (jestem pewien, że tak właśnie ujęłaby to Kasia Wolanin, a wiecie, to nasza specjalistka od takich klimatów) finałowi. Samej kompozycji też wiele zarzucić się nie da. Jeśli kolejne jej single podtrzymają ten poziom, to debiut F&TM urośnie do miana jednej z najbardziej wyczekiwanych płyt końcówki dekady. (ka)

Marina & The Diamonds - Obsessions (8/10)

Marina mogłaby być córką Lene Lovich, albo kuzynką Tori Amos, albo daleką krewną Kate Bush. W dodatku zdaje się być o wiele zdolniejsza i bardziej zadziorna niż jej popularniejsza koleżanka po fachu Kate Nash, do której bywa porównywana. Zakochana w glamrockowej stylistyce i synth-popowych szlagierach z lat osiemdziesiątych dziewczyna potrafi niezwykle zgrabnie przełożyć swoje fascynacje na język współczesny. Żywe klawisze, jak u Costello na „Armed Forces” i „Get Happy!!”, wokalna ekspresja w stylu wspomnianych wcześniej piosenkarek, całkiem naturalna teatralność zaczerpnięta z glamowych standardów, przebojowość podpatrzona u rasowych synthpopowców. Marinie talentu i charakteru odmówić po prostu nie można. (kw)

Mastodon - Divinations (6/10)

Po przesłuchaniu „Divinations” wszyscy ci, którzy liczyli na powrót brzmienia z „Remission” czy „Leviathana”, mogą poczuć się zawiedzeni. Nowy singiel niezbyt odstaje od tego, co mogliśmy usłyszeć na wydanym w 2006 roku „Blood Mountain”. Jest zatem melodyjnie, trochę progresywnie, chwilami nawet sludge’owo (niech Was nie zmyli solówka w drugiej fazie utworu). Tak więc wszystko gra i jest na swoim miejscu, jednakże trudno tu mówić o czymś więcej niż o przyzwoitej robocie. Tym bardziej, gdy weźmiemy pod uwagę ogromny potencjał jaki drzemie w Amerykanach. Oby sama płyta stała na trochę wyższym poziomie. (kk)

Posłuchaj >>

Morrissey - I’m Throwing My Arms Around Paris (5/10)

„Dlaczego w Polsce premier się nie zmienia?”, spytał pod koniec lat sześćdziesiątych pewien francuski dziennikarz Józefa Cyrankiewicza. „Jak to ja się nie zmieniam?!”, odparł oburzony towarzysz. Co prawda nie bardzo wiem jaki związek ma ta anegdota z najnowszym singlem ex-wokalisty The Smiths, jednak wydała mi się wystarczająco zabawna, żeby ją w tym miejscu przytoczyć. Choć być może coś jest na rzeczy. Od Morrisseya nie oczekujemy płyty z hip-hopem lub nu-rave’em, zwłaszcza że to bodaj najsłynniejsza konserwa brytyjskiego rocka. Mógłby jednak, z łaski swojej, tak bezczelnie nie kopiować swoich poprzednich dokonań – no bo proszę mi wskazać pięć szczegółów, które odróżniają „Arms Around Paris” od takiego „You Have Killed Me”. Taaa, las rąk... (ka)

Posłuchaj >>

Odawas - Harmless Lover’s Discourse (7/10)

Przez dwa lata od świetnego „Raven & The White Night” Odawas nie próżnowali; przeczytali „A Lover’s Discourse” Barthesa (chyba stąd ten tytuł), powtórzyli sobie „Miasteczko Twin Peaks” (brzmienie klawiszy à la Badalamenti) i zamiast Laury Palmer postanowili zamordować obecny w ich twórczości folk. Wygląda na to, że od debiutanckiego, inspirowanego Sydem Barrettem dźwiękowego szaleństwa, Tapscott i Edwards zmierzają w stronę oszczędnego formalnie, a jednocześnie epickiego avant-popu. Jedni powiedzą, że Amerykanie obrali kierunek „na Szwecję” (Tough Alliance, Air France), drudzy, że „na Niemcy” (Donna Regina), a trzeci przytomnie zauważą, że już na „Raven” mieliśmy flirt z synth-popem, więc można tu mówić o kontynuacji niektórych pomysłów. Kawałek zapowiadający „The Blue Dephts” nie jest tak dobry, by przebić wrażenie, jakie robiła pamiętna „Alleluia”, ale w zupełności wystarcza do podgrzania atmosfery przed premierą trzeciej płyty jednego z najciekawszych młodych amerykańskich zespołów. (psz)

Posłuchaj >>

Peter, Björn & John - Nothing To Worry About (4/10)

Jedni z najbardziej denerwujących one-hit wonderów (niestety „Young Folks” straszy znowu w reklamie jednej z sieci komórkowych) ostatnich lat proponują tutaj coś zupełnie innego. Tak, jest lepiej – nie ma gwizdania. Nie, nie jest dobrze – „Nothing To Worry About” to banalna i niespecjalnie atrakcyjna kompozycja. Jedyny naprawdę fajny moment w tym utworze to fragment między dziecięcym refrenem (luźne skojarzenia z „Hard Knock Life” Jaya-Z, nie najlepszego momentu w karierze tego muzyka) a anemicznymi zwrotkami – spokojne uderzenia w struny świetnie komponują się z twardym bitem à la „Hollaback Girl”. Właśnie – to chyba miał być jakiś skandynawski odpowiednik hitu Gwen Stefani z ledwo wyczuwalnymi naleciałościami z „Arular” czy „Kali”. Jak wspomniałem, postęp jest, ale tak jak polskich piłkarzy (nożnych, żeby nie było) nie można chwalić za to, że nie kopią się w czoła podczas meczu, to i tu nie ma się czym podniecać, nawet jeżeli Kanye West uważa inaczej. (dh)

Röyksopp - Happy Up Here (4/10)

Słuchajcie, moi mili. Albo lepiej nie słuchajcie, bo jeszcze się Wam spodoba. Röyksopp, magicy niezobowiązującego elektronicznego popu, najwyraźniej kontynuują gonitwę w piętkę, proponując nam strasznie odtwórczą piosenkę. „Happy Up Here” to trochę przerobiona koncepcja „Eple” i stąd może się niektórym podobać. Niemal w całości instrumentalny utwór, gdzie infantylna melodyjka zapętla się i zapętla, gdzieniegdzie wchodzi wokal z trzeciego planu. Pomijam fakt, że teledysk jest najgorszy w historii zespołu (a zawsze w tej materii trzymali poziom). Faktu, że w ostatniej sekundzie pojawia się identyczny dźwięk jak w pierwszej sekundzie „Remind Me”, wcale nie traktowałbym jako kompozycji klamrowej, tylko co najwyżej jako desperację i kompletny brak pomysłu. Co najgorsze, po pięciu przesłuchaniach piosenka strasznie wkręca w tym swoim tanim, beznadziejnym ENTURAŻU. Więc nie słuchajcie, no. (kjb)

U2 - Get On Your Boots (2/10)

Singiel promujący najnowszy, prawdopodobnie rewelacyjny album grupy U2 zadowoli wszystkich zirytowanych wszechobecną „muzyką dla pedałów” spod znaku Animal Collective. Bono, pogodziwszy się z ojcem i ze światem, koncentruje swoją uwagę na seksownych gumowcach, co pozwala sądzić, że jednak jest życie erotyczne po siedemdziesiątce. Zresztą zdrowy, męski jak reklamy Camela przytup jest również obecny w warstwie muzycznej dzięki wściekłym riffom i zarzynanemu basowi. Tak jest w zwrotkach, ale już refren spowija miła dla ucha łagodność. Doświadczeni przez życie biznesmeni z U2 wiedzą bowiem, że nie wolno lekceważyć potężnej siły nabywczej armii polskich gospodyń domowych, zasłuchanych w Radio Złote Przeboje. W ogóle, wydaje mi się, że wszystkie te ciasteczka zjedzone przez Bono na bankietach, w stylu tego w Davos, od jakiegoś czasu procentują w postaci dojrzałych i świadomych decyzji artystycznych, których zwieńczeniem jest skazane na sukces „Get On Your Boots”. Gdy tak się nad tym zastanawiam, dochodzę do wniosku, że Coldplay to jednak jeszcze nie ten poziom, choć może przy okazji następnego krążka Eno coś im tam podpowie. (łb)

Posłuchaj >>

Wilson Square - People In Love (7/10)

Warszawska formacja to nie są zajawkowicze, którzy po obejrzeniu teledysku Editors postanowili założyć zespół – to kształceni muzycy, którzy o nutkach, skalach i tonacjach wiedzą więcej niż potrzeba. Unikają jednak częstego w takich sytuacjach przedobrzenia – ich pierwszy oficjalny singiel „People In Love” zaraża prostotą, prostolinijnością, prostodusznością. Miło posłuchać dziś kapeli, która mimo (świadomego bądź nie) uwikłania w indie-towarzystwo robi swoje, nie wstydząc się inspiracji niemodnym od lat Queen. Wilson Square przetwarzają brzmienie słynnego brytyjskiego kwartetu nie ze stadionową, pompatyczną manierą The Darkness. Celują raczej we wczesne, lekko wodewilowo-popowe oblicze Freddiego Mercury’ego i spółki, z gracją i lekkością przemieszczając się po melodii mojego ulubionego „Killer Queen”. „People In Love” to bardzo podobna piosenka, lecz wiele jej to nie ujmuje. A w katalogu Wilson Square znajdziemy przecież jeszcze równie fajne „Fly” czy soft-rockową balladę na syntezatorach „Will I Ever See You Again”. No i klip – sytuacja stuprocentowo amatorska i niskobudżetowa, a jednocześnie tak skrajnie naiwna, że nie ma wątpliwości, iż Wilson Square bawią się w najlepsze pewną konwencją. Fajnie spotkać zespół, który ma do siebie i tego co robi tyle dystansu. (ka)